สองชั่วโมงต่อมา อัญชันรีบก้าวขึ้นรถตู้เพื่อที่จะเข้าไปนั่งเบาะแถวเดียวกับดารินและป้าสมใจ แต่เคียร์สที่เดินมาที่หลังดึงแขนของหล่อนเอาไว้เสียก่อน
“นั่งด้วยกัน”
ความร้อนผ่าวจากฝ่ามืออบอุ่นที่เมื่อคืนนี้ลูบไล้ไปทั่วทั้งเรือนกายของหล่อน ทำให้แก้มนวลแดงก่ำและสร้างความปั่นป่วนวาบหวามไปทั้งเรือนร่าง
“หนูอัญ... จะนั่งกับคุณป้าค่ะ”
หล่อนบิดมือของตัวเองเพื่อให้หลุด แต่ไม่สำเร็จ เพราะเขากุมเอาไว้แน่นหนา
“จะไปนั่งเบียดคุณแม่กับป้าสมใจทำไมล่ะ พวกท่านอายุมากแล้ว จะได้นั่งสบายๆ เธอนั่งกับฉันเนี่ยแหละดีแล้ว”
“แต่ว่า...”
“แหม คุณเคียร์สขา เห็นทีขามาไล่หนูอัญให้ไปนั่งที่อื่นจัง ทำไมขากลับเปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้ามือแบบนี้ล่ะคะ” ป้าสมใจพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ แต่เคียร์สไม่สนใจหรอก
“ก็ตอนขามาผมมีน้องอรเป็นเพื่อนคุยนี่ครับ แต่ตอนนี้น้องอรก็ถูกคุณแม่ไล่ไปเสียแล้ว ผมเลยเหงาไม่มีเพื่อนคุย ก็เลยต้องจำใจให้อัญ
