อัญชันเดินออกมานอกบ้านพักซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่เคียร์สกำลังจะเดินออกไปขึ้นรถพอดี เขาหยุดมองหน้าหล่อน มองด้วยสายตาดุดันและรังเกียจ
หล่อนทนเห็นสายตาชิงชังของเขาไม่ไหวจึงจะรีบเดินหนี แต่เขากระชากแขนเรียวเอาไว้เสียก่อน
“จะรีบไปหาผัวสินะ”
“พี่ชาย...?”
หล่อนไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร แต่มันทำให้หล่อนเจ็บปวดเหลือเกิน
“อย่ามาทำเป็นหน้าซื่อตาใส เธอน่ะมันร่านกว่าที่ฉันคิดเอาไว้เสียอีก”
น้ำตาเม็ดโตๆ ร่วงลงมา มองเขาอย่างน้อยใจ “พี่ชายจะด่าจะว่าอะไรหนูอัญก็ตามสบายค่ะ แต่ด่าเสร็จแล้วช่วยอธิบายให้ฟังหน่อยได้ไหมคะว่า ด่าทำไม”
“หึ... รู้อยู่เต็มอกยังจะมาถามอีก”
“หนูอัญไม่รู้อะไรเลย... หนูอัญ... ไม่รู้...”
“ตอแหล!”
หน้าตาของเคียร์สดุดันน่ากลัว หล่อนพยายามบิดแขนออก แต่เขาไม่ยอมปล่อย แถมยังลากหล่อนเดินไปที่รถด้วย
“ปล่อยหนูอัญนะคะ พี่ชาย... ปล่อย...”
“ฉันไม่มีทางให้เธอได้สมหวังหรอก ขึ้นรถ ไปสัมมนาก
