บทที่ 30
ขอนะ NC+
หลังจากที่ฉลองงานวันเกิดบวกกับเซอร์ไพรส์ขอแต่งงานเสร็จแล้ว ทุกคนก็พากันแยกย้ายกลับบ้าน โดยที่ตลอดทางกลับบ้านซินอี๋ยังคงจ้องมองแหวนเพชรน้ำงามบนนิ้วนางข้างซ้ายไม่ละสายตา
"มันไม่หายไปไหนหรอก" ภูผาเอ่ยแซวคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับ
"ก็หนูกลัวว่ามันเป็นแค่ฝันไปนี่คะ"
"ทำไม"
"ก็ความสัมพันธ์ของเรามันเริ่มต้นเร็วมากจนหนูกลัว...ว่ามันจะไม่มั่นคง" ซินอี๋พูดประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ถึงแม้เธอจะยอมรับความสัมพันธ์และการแต่งงานครั้งนี้อย่างเต็มใจ แต่มันก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่ามันอาจจะเป็นเพียงแค่ความสัมพันธ์ฉาบฉวยรึเปล่า
"หนึ่งปีสำหรับหนูมันอาจจะดูสั้นนะ แต่สำหรับป๋า ไม่เคยมีใครได้ยืนอยู่ตรงที่ที่หนูอยู่...แม้แต่วินาทีเดียว"
"..."
"และป๋าก็ไม่เคยคิดว่าจะมีใครได้มายืนที่ตรงนั้นอีก นอกจากหนู หนูเป็นคนแรก และคนเดียวที่ป๋าจะเลือก ป๋าเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าทำไมจู่ๆ ชี
