ชีวิตใหม่ของเราสามคน
1179 Words
หญิงสาวร่างบอบบางตรวจเช็คของใช้ที่จำเป็นสำหรับการเดินทางอีกครั้ง แล้วมองข้าวของในบ้านที่ตอนนี้ ถูกเอาออกไปบ้างบางส่วน เฟอร์นิเจอร์ที่เพื่อนๆหลายคน ของพี่ชายช่วยจัดการเอาไป ยังมีของใช้อีกหลายอย่างที่รอการเคลียร์ แต่ทุกคนให้คำมั่นว่าจะเคลียร์ให้หมด แน่นอน
" พรุ่งนี้ เราสองคนต้องเจองานหนัก คุณเช็คของใช้หมดแล้วใช่ไหม " ชายหนุ่มในชุดเสื้อสีดำสนิท มองของที่วางอยู่แล้วถามเธอ
"ค่ะ ฉันเตรียมไว้หมดแล้ว บางอย่าง2 บางอย่าง 3 ด้วยซ้ำ " เค้าพยักหน้า แล้วชี้ไปที่กองกระเป๋าที่เธอนำติดตัวมา และนำกลับไป
ผมจะดูเอกสาร เตรียมกระเป๋า ส่วนคุณ ดูแลอัญญ่า " เธอพยักหน้า แล้วนั่งลง ด้วยความกลัว การเดินทางกับเด็กเล็กไม่ใช่เรื่องง่าย ระยะเวลาอีกเกือบยี่สิบชั่วโมง บนเครื่องบิน มันทำให้เธอกังวลว่า เธอจะทำได้ไหม
"ผมถึงเลือก บินแพงที่สุด ดีที่สุด สำหรับเรา เอาเป็นว่า พรุ่งนี้ คุณจะหันมาแล้วเจอผมเสมอ "
เพื่อนพี่ชายของเธอหลายคน พากันมาส่งที่สนามบินตั้งแต่เช้า อัญญ่า เป็นที่รักของลุงๆป้าๆ อย่างมาก เด็กหญิงยิ้มกว้างและให้ทุกคน กอดอย่างไม่รู้ตัวเลยว่า จะไม่ได้เจอพวกเค้าอีก
"เดินทางปลอดภัยนะ "
คำสุดท้ายก่อนแยกจากกัน แล้วเธอก็เดินเข้ามาข้างในกับเค้า ท่ามกลางฝูงชน จำนวนมาก ที่เดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ
พนักงานภาคพื้นดิน มองดูเอกสารปึกใหญ่ ที่เป็นเอกสารทางราชการยาวเหยียด นับสิบหน้า ทำให้ต้องใช้เวลามากเป็นพิเศษ
เจ้าหน้าที่สนามบิน ออกมาต้อนรับ แล้วพาไปตรวจเอกสาร ก่อนจะพาไปส่งถึงเครื่องด้วยความมีน้ำใจ
หญิงวัยกลางคน ที่น่าจะเป็นคุณแม่มาแล้ว จับมือ เธอแล้วบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"โลกใจร้ายกับนางฟ้าตัวน้อย แต่ฉันเชื่อว่า คุณสองคน จะเป็นโลกใบใหม่ ที่แสนอบอุ่นให้เธอได้ อย่ากลัวไปเลย เธอจะรักคุณ เหมือนที่คุณรักเธอ "
อังค์วรา ยิ้มทั้งน้ำตา แล้วพาหลานสาวตัวน้อยเดินเข้าไปหาที่นั่ง ชายหนุ่มใบหน้าเรียบเฉยเข้ามาอุ้มหลานสาวเดินเข้าไปข้างใน แล้วก็หันมาหาเธอ
ที่นั่งที่ดีที่สุด สำหรับเค้าและเธอถูกจัดวางเอาไว้แล้ว ชายหนุ่มวางหลานสาวบนเบาะ แล้วหยิบของเล่นให้
"จัดที่นั่งของคุณก่อน ของใช้อะไร จะเอาไว้ตรงไหน ถ้าไม่พอ เอามาวางไว้ที่ผม "
พนักงานบนเครื่องมาอำนวยความสะดวกให้ อย่างดี ของเล่นที่เหมาะกับเด็กหลายชิ้น ที่อัญญ่า ได้รับทำให้เธอเพลิดเพลิน ก่อนจะร้องออกมา เมื่อเครื่องกำลังจะขึ้น
ผู้โดยสารบนเครื่องมองตามเสียงไปทันที ที่ได้ยินเสียงหวีดร้อง เด็กหญิงถูกอุ้มขึ้นมาแล้วปลอบโยนจากคนเป็นลุงทันที
หญิงสาวหันไปมองรอบๆข้างแล้วก็ขอโทษออกมา ด้วยความเกรงใจ ที่หลานสาว ร้องเสียงดัง แต่เหตุการณ์แบบนี้ ไม่มีใครอยากจะให้เกิดขึ้น
"อัญญ่า ไม่มีอะไรแล้ว ลุงอยู่ตรงนี้ " เด็กหญิงกอดคอลุงเอาไว้ด้วยความกลัว มือหนาลูบหลังหลานสาวด้วยความนุ่มนวล
"เล่นชุดน้ำชาดีไหม ลุงเล่นด้วย " เด็กหญิงที่น้ำตาเพิ่งแห้ง นั่งลงที่เบาะที่นั่งของลุง แล้วเล่นของเล่นที่ได้รับมา
พนักงานบนเครื่อง นำอาหารมาเสิร์ฟ แล้วมอง ชายหนุ่มที่อยู่กับหลาน แล้วอดยิ้มไม่ได้
ในการจองตั๋วที่นั่ง เค้าระบุอาหาร ที่ต้องการลงไป ให้ทางสายการบินรับรู้ว่า หลานสาวแพ้อะไร และอยู่ในช่วงวัยไหน ดังนั้น อาหารพิเศษ จึงเตรียมมา สำหรับนางฟ้าน้อยเรียบร้อย
"คุณเทพ ทานอาหารไหมคะ เดี๋ยวฉันดูแลอัญญ่าเอง "
"คุณทานก่อน ผมจะป้อนหลานเอง " เค้าบอกกับเธอ แล้วพยักหน้าย้ำ อีกที
อังค์วรา เปิดฟอยล์ ที่ห่อหุ้มอาหารออก แล้วลงมือทานอาหารอย่างรวดเร็ว เธอไม่รู้รสชาติมันด้วยซ้ำ เพราะอยากจะรีบไปดูแลหลาน
เด็กหญิงวัยสองขวบเศษ เอนจอยกับอาหาร แล้วยิ้มกว้าง อย่างมีความสุข ที่มีลุง ตามใจ ภาพที่เธอ มองเห็น คือพี่ชายของเธอ
มือบางเลื่อนไป เช็ดปากให้หลานสาว แล้วก็ยิ้มออกมา
"ฉันทานอิ่มแล้ว คุณทานเลยค่ะ " เธอนั่งยองๆตรงหน้าเค้า แล้วมองหลานสาวที่กำลังทานอาหาร
"ไปนั่งที่ฉันก็ได้ค่ะ ตรงนี้ เดี่ยวฉันจัดการเอง "
ชายหนุ่มลุกเอาถาดอาหารไปนั่งทานที่เบาะของเธอ มองอาหาร ในถาดที่ทานหมดเรียบไม่เหลือแล้วก็ยิ้มออกมา อย่างน้อยกินได้ ก็ยังดี
เด็กหญิงที่ทานอาหารเรียบร้อยแล้ว ถูกเช็ดมือ เช็ดปาก ทำความสะอาด ให้อย่างเรียบร้อย แล้วเธอก็เปิดการ์ตูนให้ดู ชายหนุ่มที่ทานอาหารเสร็จแล้ว เดินกลับไปที่นั่งของตัวเอง แล้วก็อดยิ้มไม่ได้
" ถ้าคุณไม่รังเกียจไปพักผ่อนก่อนก็ได้ค่ะ ทางนี้ ฉันคิดว่า ฉันโอเค "
เธอบอกกับเค้า แล้วพยักหน้าให้อีกที ชายหนุ่มเดินกลับไปที่นั่งของเธอ ถอดรองเท้า แล้วเอนกายนอน หลังจากที่นอนหลับๆตื่นๆ มาตลอดคืน ก่อนการเดินทาง
ความกังวล และ ความกลัวเกี่ยวกับ หลานสาว มันทำให้ เค้า กินนอนแทบไม่ได้ ไม่รู้ว่า ต่อจากนี้ จะต้องเจออะไร
หญิงสาวร่างเล็กค่อยๆย่องกลับไป ที่นั่งของตัวเอง แล้วเอื้อมมือหยิบ กระเป๋าสะพายแต่แล้วเค้า ก็ลืมตาขึ้นมา
" เอาอะไร "
ชายหนุ่มขยับตัวนั่ง แล้วหยิบแว่นสายตา ออกมาสวม
" เอาแพมเพิร์สค่ะ "
" ไปคนเดียวได้ไหม ถ้าไม่ได้ ผมไปช่วย "
เธอจะพาอัญญ่าเข้าไปเปลี่ยนแพมเพิร์ส แล้วก็ได้ยินตำถาม ที่ทำเอาใจเต้น ด้วยความซาบซึ้งใจ
" ได้ค่ะ คุณนอนเถอะ "
เธอหยิบของที่ต้องใช้ ออกมา แล้วเดินไปอุ้มหลานสาว พาไปเข้าห้องน้ำ แม้จะไม่คุ้นชิน แม้จะไม่ชำนาญ แต่ก็สามารถ จัดการได้ และทำได้ดีด้วย
การเดินทางกลับบ้านด้วยกัน เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น อังค์วรา รู้ว่า นับตั้งแต่นี้ ต่อไปชีวิตเซลล์สาว ที่ใช้ชีวิต สุดเหวี่ยง จะต้องเปลี่ยนไป แต่เธอหวังว่า ทุกอย่างจะดีขึ้น ในทุกวัน และการได้เป็นน้า ของอัญญ่า ก็สำคัญกับเธอมาก แบบที่เธอ จะไม่มีวัน แลกกับอะไร
ชายหนุ่มมายืนรอ หน้าห้องน้ำ แล้วรับตัวหลานสาว เดินกลับไป ผู้โดยสารหลายคน ยิ้มกว้าง ที่เห็นครอบครัว ที่แสนจะอบอุ่น ฝ่ายชายช่วยดูแล หญิงสาวเต็มที่ และ ดูแลลูกสาวตัวน้อย ที่มาด้วยกัน ครอบครัวเล็กๆ ที่ช่วยเหลือกัน ในการเดินทาง เป็นภาพที่น่าดู เหลือเกิน
" คุณไปพักเถอะ ผมรับช่วงต่อเอง "
- Writer
