อีกด้าน
ภายในรถคันหรูที่แล่นฝ่าความมืดในยามค่ำคืน
น้ำหอมค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นจากอกตัวเอง มองคนตัวสูงข้างกายที่นั่งนิ่ง พร้อมกับมือหนายังคงกุมมือเธอไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเพียงปล่อยมือ เธอจะหายไปอีกครั้ง
ดวงตาของเขาในตอนนี้… ไม่ใช่สายตาแข็งกร้าวเหมือนวันแรกที่พบกันอีกต่อไป แต่กลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใยอย่างประหลาด
“เจ็บมากไหม” เสียงทุ้มต่ำถามเบา ๆ ขณะละสายตามองรอยช้ำบนข้อมือของเธอ
คนตัวเล็กหันไปสบตาเขา ดวงตาคู่สวยสั่นไหว แต่ยังพยายามยิ้มบาง ๆ
“เจ็บอยู่ค่ะ… แต่ไม่เป็นไร ขอบคุณนะคะ พี่เว่ย”
เว่ยหลงไม่พูดอะไร เพียงกระชับมือเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงเรียบแต่มั่นคง
“ไม่ต้องขอบคุณ พี่ไม่ยอมปล่อยให้คนของพี่เป็นอะไรเด็ดขาด”
เจ้าของใบหน้าสวยสะดุ้งเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก
“คนของพี่เหรอคะ… ก่อนวันที่ฉันกลับมา ฉันตัดขาดกับพี่ไปแล้วนะ”
เขาหันมามองตรง ๆ มุมปากยกขึ้นน้อย
