“คุณเว่ยคะ… มีคนมาขอพบค่ะ”
“ใคร” เว่ยหลงถามเรียบ ๆ
แม่บ้านกลืนน้ำลาย ก่อนตอบเสียงเบา
“คุณราเชนค่ะ เขามาตาม… คุณน้ำหอมกลับไปกับเขา เพราะพ่อของเธอประสบอุบัติเหตุ เขาบอกว่าสิทธิ์การดูแลต้องเป็นของเขาค่ะ”
ห้องทั้งห้องพลันเงียบลง
เหมือนเวลาหยุดเดินในชั่วขณะ
น้ำหอมชะงัก ดวงตากลมโตเบิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลงช้า ๆ มือที่กำลังวางอยู่บนผ้าห่มกำแน่นทันที
เว่ยหลงนิ่งไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ
“ให้เขารอข้างล่างก่อน”
แม่บ้านพยักหน้ารับ “ค่ะ” แล้วรีบถอยออกจากห้องไป
ทันทีที่ประตูปิดลง เว่ยหลงก็หันมามองหญิงสาวตรงหน้า
ดวงตาคมคู่นั้นเต็มไปด้วยแววขุ่นมัวปนห่วงใย
“จะไปกับเขาไหม”
“ฉัน… ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจค่ะ” น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย
“ไม่ต้องคิดมาก” เว่ยหลงพูดเรียบ แต่แววตาแข็งขึ้น
“คนที่ปล่อยให้เธอเจ็บ คนที่ปล่อยให้เธอถูกขังอยู่ในบ้านนั่น… เขาไม่มีสิทธิ์มารับเธอกลับไปอีก”
น้ำหอ
