“ถ้าพ่อฉันเป็นอะไร… ฉันจะกลับไป”
“แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะ ‘กลับไปหาคุณ’”
ราเชนมองใบหน้าของน้ำหอมที่นิ่งเกินจริง ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีแววโกรธ มีเพียงความเงียบที่ทำให้เขาใจสั่น
เขาพูดเสียงเรียบ แต่สายตายังแฝงความร้อนแรงของอารมณ์
“ได้… งั้นไปกันเถอะ”
น้ำหอมหลุบตาลง สูดลมหายใจลึกก่อนเงยหน้าขึ้นตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“ไม่ใช่ตอนนี้ค่ะ ฉันขอเวลา…”
ราเชนขมวดคิ้วเล็กน้อย “หมายความว่ายังไง”
เธอฝืนยิ้มบาง ๆ “พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปเจอคุณที่สนามบินเองค่ะ”
คำพูดนั้นเหมือนคมมีดที่เฉือนทั้งหัวใจของเขาและของเธอเอง
ราเชนมองเธออย่างพยายามอ่านแววตา แต่ในดวงตานั้นมีเพียงม่านบางของความเศร้าและความเด็ดเดี่ยว
“อย่าคิดหนีอีกนะ น้ำหอม” เสียงของเขาแผ่วแต่เข้ม
เธอยกยิ้มมุมปากอย่างจาง “ฉันหนีไม่พ้นอยู่แล้วค่ะ”
พูดจบ เธอเอ่ยเสียงเบา แต่ชัดเจนจนทุกคำเหมือนกลั่นออกมาจากใจ
“ฉันขอตัว”
ร่างบางหมุนตัวจากไปอย่าง
