เช้าต่อมา
แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านบาง ๆ เข้ามาในห้องอย่างแผ่วเบา กลิ่นกาแฟจาง ๆ จากห้องข้างนอกลอยมาตามลมอ่อน ๆ น้ำหอมค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ก่อนจะพลิกตัวมองข้างเตียงที่ว่างเปล่า เขาไม่อยู่แล้ว
บนโต๊ะหัวเตียงมีกระเป๋าเดินทางวางอยู่ใบหนึ่ง เป็นใบที่ เขา เอามาให้เมื่อคืนโดยไม่พูดอะไรสักคำ เธอจำได้ดี… ตอนที่เขาวางกระเป๋าไว้ เขาไม่ได้มองหน้าเธอด้วยซ้ำ แค่พูดสั้น ๆ ว่า
“ของเธอ ที่ตั้งใจจะให้อยู่ในนั้น”
จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงเสียงประตูปิดเบา ๆ ที่ดังสะท้อนอยู่ในใจจนถึงตอนนี้
น้ำหอมค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง แสงแดดยามเช้าสาดกระทบใบหน้าซีดจาง ดวงตาคู่สวยทอดมองกระเป๋าใบเดิมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดมัน เพราะเมื่อวานยังเก็บไม่หมด
ภายในมีกล่องไม้ใบเล็กที่เธอเคยเห็นเขาเก็บไว้บนโต๊ะ กับเสื้อผ้าบางชุดที่พับไว้อย่างเรียบร้อย
เธอเริ่มเก็บของตัวเองเพิ่มลงไป เสื้อเชิ้ตบางตัว
