"เอามือมึงออกไป ถ้าไม่อยากตาย อย่ามาแตะต้องแฟนกู" น้ำเสียงดุดันเกรี้ยวกราดดังขึ้นมาอีกหลังจากที่ภิณเดินหนีมานั่งที่ม้านั่งใต้ตึกเรียน ทั้งสองคนเดินตามมาติดๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งขนาบข้างคนตัวเล็ก รัณย์จับมือของภีมที่โอบกอดจับเอวเล็กของภิณสลัดออกไปอย่างแรง
"ทำไมกูจะจับไม่ได้ อย่าคิดว่าโตกว่าแล้วกูจะกลัวมึงนะ" ภีมตอบโต้ด้วยความเกรี้ยวกราดไม่แพ้กัน
"แล้วมึงคิดว่ากูจะกลัวเด็กอย่างมึงหรือไง" รัณย์แผดเสียงใส่อย่างไม่ยอม
ทั้งสองโต้เถียงกันไปมาโดยมีคนตัวเล็กนั่งอยู่ตรงกลางความขัดแย้ง บนใบหน้าปรากฏความยุ่งยากใจอย่างถึงที่สุด
"ภิณกลับบ้าน" ภีมลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งจับมือน้องสาวที่แสดงออกทางสีหน้าว่าเอือมระอาสุดๆ
"มึงจะพาแฟนกูไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น" รัณย์ยืนขึ้นจับมืออีกข้างของภิณดึงรั้งเอาไว้ โดยที่ภิณยังนั่งอยู่ที่เดิม
"ทำไมจะไม่ได้ กูว่ากูมีสิทธิ์ในตัวภิณมากกว่ามึงด้วยซ้ำ ปากบอกว่าเป็นแฟนภิณแต่ไม่รู
