บทที่27
ผมกลับมาที่คอนโดตัวเองหลังจากที่ตัดสินใจว่าจะไม่กลับไปที่คอนโดสวย เดินเข้าไปในห้องแล้วล้มตัวนอนลงบนเตียงคิงไซซ์ที่ไม่ได้กลับมานอนเกือบเดือนทันที เอาว่ะ แค่คืนเดียวเอง นอนคนเดียวบ้างมันจะเป็นไรไปวะ ที่ผ่านมาก็นอนคนเดียวได้ตั้งหลายปี แค่ย้ายตัวเองกลับมานอนที่ห้องอีกครั้งมันไม่ตายหรอกไอ้เธียร
แต่แม่ง ผมพยายามหลับตาอยู่หลายครั้ง พยายามจะให้หลับแต่ดูเหมือนมันจะไม่อยากหลับหรือหลับไม่ได้ก็ไม่รู้ ผมยอมรับก็ได้ว่าก้นบึ้งของหัวใจตอนนี้มันกำลังคิดถึงร่างนุ่มนิ่มของสวยที่ผมกอดมาตลอดหลายคืนที่ผ่านมา คิดถึงรอยยิ้มของเธอ คิดถึงเสียงของเธอ คิดถึงกลิ่นกายที่หอมหวานคล้ายดอกไม้ของเธอ
เออ ผมแม่งคิดถึงทุกอย่างที่เป็นยัยนั่นเลย
พรึบ!
ผมเลยเด้งตัวลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง เหลือบมองนาฬิกาตรงหัวเตียงก็เห็นว่าตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว ยัยนั่นจะนอนหรือยังวะ จะอ่านหนังสืออยู่หรือเปล่า กินข้าวหรือยังเพราะตอนที่กลับ
