บทที่28
ฉันนั่งมองแผ่นหลังของพี่เธียรเดินหายเข้าไปในห้องน้ำก็ได้แต่นั่งงง ปะติดปะต่อเรื่องไม่ถูกกันเลยทีเดียวว่าตกลงแล้วเขาเป็นอะไรกันแน่ ทำไมต้องคะยั้นคะยอถามว่าฉันรักเขาหรือเปล่า
อย่าบอกนะว่า...เขากำลังคิดว่าฉันไม่รักเขาเหรอ ที่งอนฉันต่อต้านด้วยการหายไปเป็นชั่วโมงออกมาจากผับแต่ไม่ยอมกลับห้องของฉัน คือเขาคิดว่าฉันไม่รักเขาจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ มันน่าเดินไปหยิกแขนให้เลือดไม่เดินเลยนะ
ชิ๊! ตาพี่เธียรคนบ้าเอ้ย ทำไมชอบคิดเองเออเองแบบนี้นะ!
ปึก!
หลังจากตกผลึกกับความคิดของเองอยู่สักพัก ฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนพี่เธียรกำลังจะเปิดประตูห้องน้ำออกมา ฉันเลยรีบโดดลงจากเตียงไปยืนเท้าเอวรอพี่เธียรหน้าประตูห้องน้ำเสียเลย
และทันทีที่คนตัวสูงเปิดประตูออกมาเขาก็สะดุ้งตกใจที่เห็นฉันยืนจังก้าอยู่ตรงนี้ แต่ท่าทางตกใจนั่นก็ถูกแสดงออกจากสีหน้าของเขาเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นก่อนที่มันจะกลับมาเป็นปกติ นั่
