บทที่1

2202 Words

บทที่1 ปัจจุบัน... @ห้องสมุด “สวย คืนนี้กูอยากไปเที่ยวผับวะ มึงไปกับกูได้ปะ” “มึงกับกูสองคนเหรอ แล้วยัยพิ้งค์อะ” “โทษทีมึงกูไปไม่ได้อะเดี๋ยวโดนพี่ทามติกเข้าบัญชีดำอีก” “นะมึง กูอยากไปปลดปล่อยอะอีเหี้ยเรียนหมอมันทำให้กูอยากบ้ากูอยากไปปลดปล่อยอะ ไม่งั้นกูได้บ้าจริงๆ แน่นะสวยนะ” ยัยพริกไทยขยุ้มผมตัวเองจนผมเผ้ากระเซอะกระเซิงไปหมดก่อนจะทำตาปริบ ๆ อ้อนฉันให้ไปเที่ยวกับมันคือตอนนี้มันใกล้จะสอบแล้วนักศึกษาทุกคนเลยต้องขะมักเขม้นกับการอ่านหนังสือเป็นพิเศษแล้วพวกฉันที่เรียนหมอมันเลยต้องขยันอ่านขึ้นอีกเท่าตัวอยู่กับหนังสือแทบจะทุกเวลาจนบางครั้งฉันเองก็อยากจะอ้วกเหมือนกันนะเพราะมันต้องอ่านเยอะมาก ฉันเลยเข้าใจสภาพของยัยพริกไทยตอนนี้เลยที่มันว่าใกล้จะบ้าแล้วถ้าไม่ได้ปลดปล่อย เฮ้อ! “เออๆ ก็ได้ แล้วมึงจะไปกี่ทุ่มอะ” ฉันถามยัยพริกไทยที่นั่งทำหน้าดีใจหลังจากที่ตอบตกลงไป “สักสามทุ่ม…” “สี่ทุ่มกลับนะ” ทันทีที่พริกไทยพูดฉันก็รีบตัดบทก่อนที่มันจะได้พูดจบประโยคเพราะถ้าไม่รีบดักมันไว้ก่อนคงได้กลับตอนผับปิดแน่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงฉันก็จะไม่ได้กลับไปทบทวนหนังสือต่อแน่นอน แต่… “อีสวย! มึงจะบ้าเหรอ ไปผับนะไม่ใช่ไปเข้าห้องน้ำมึงรีบอะไรขนาดนั้นเล่า” ใช่ทันทีที่ยัยพริกไทยมันได้ยินว่าสี่ทุ่มฉันจะกลับ มันก็ตะโกนชื่อฉันลั่นห้องสมุดเลยแต่ดีนะที่ตอนนี้ไม่มีนักศึกษาคนอื่นนั่งอยู่จะมีก็แต่บรรณาธิการที่ลดแว่นตาลงมองพวกฉันแล้วชี้นิ้วไปที่ตัวหนังสือติดผนังห้องสมุดแทน นั้นก็คือกฎของการใช้ห้องสมุดนั้นเอง ยัยพริกไทยที่รู้ตัวว่าเป็นต้นเหตุมันเลยยิ้มเจื่อนให้บรรณาธิการแล้วก้มหัวขอโทษไปก่อนจะหันขวับมองจิกใส่ฉันต่อ ฉันก็เลยต้องก้มหน้าตอบมันเสียงอ่อย “ก็กูไม่อยากกลับดึกอะ เดี๋ยวถูกพี่ภีมว่าอีก” “โอ้ยมึงก็ พี่ภีมไม่ว่ามึงหรอกเราไปสักสามทุ่มห้าทุ่มเราค่อยกลับ เคปะ” แต่ดูมันต่อรอง “อีพริกมึงก็นะมึงดูหน้าเพื่อนด้วยว่าลำบากใจกับมึงแล้วเนี่ย” อันนี้เป็นเสียงน้ำพิ้งค์ที่ต่อว่าพริกไทยแทนฉัน คือฉันไม่ได้ลำบากใจหรอกแต่ฉันแค่ไม่อยากเที่ยวกลางคืนถี่ยิบเกินไปเพราะเดี๋ยวพี่ภีมเขาจะให้ฉันกลับไปอยู่บ้านแทนคอนโดนะสิซึ่งฉันไม่อยากกลับไปอยู่บ้าน เพราะมันเหงาแล้วก็เบื่อด้วยที่สำคัญบ้านกับมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่ก็ไกลพอสมควร ถ้าต้องถูกสั่งให้กลับไปอยู่บ้านละก็ฉันได้เศร้าแน่ ๆ “ไม่เป็นไรหรอกมึง” ฉันตอบน้ำพิ้งค์ก่อนจะหันไปตอบพริกไทยว่า “งั้นสามทุ่มคืนนี้เจอกันที่ผับ โอเคมั้ย” แต่ด้วยความใจดีปนสงสารเพื่อนฉันเลยทนดูเพื่อนนั่งทำหน้าเศร้าไม่ได้ก็เลยตอบมันไปให้จบๆ “โอเคเลย” พริกไทยเลยรีบตอบพร้อมกับยิ้มดีใจหน้าบานกลับมาจนฉันต้องส่ายหน้าให้กับท่าทางของมัน ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ . . . 21.00น. @T Club "นี่กูอุตส่าห์เปลี่ยนผับเป็นที่นี่แทนผับของพี่ทามเพื่อมึงโดยเฉพาะเลยนะสวย เฮ้อ~อดได้ดูผู้ชายหล่อๆ เลยแต่ไม่เป็นไรกูแค่ได้มาปลดปล่อยก็พอละ" ที่ยัยพริกไทยมันพูดแบบนั้นก็เพราะมันรู้เรื่องของฉันกับพี่เธียรและมันรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังหนีหน้าพี่เธียรอยู่ถึงแม้ว่าตอนที่รู้จักกับพวกพี่เธียรใหม่ๆ มันพยายามดันฉันให้เข้าใกล้พี่เธียรก็ตามแต่เพราะฉันเล่าเหตุการณ์คืนนั้นที่ฉันโดนพี่เธียรลากกลับไปพร้อมกันฉันเลยตัดสินใจบอกพวกมันไปว่าฉันไม่กล้าสู้หน้าพี่เธียรเพราะอะไร พวกมันเลยเข้าใจฉันพร้อมกับพยายามช่วยฉันอย่างเต็มที่ ใช่ค่ะ…พี่เธียรนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่สามเป็นรองเฮดว้าก เพื่อนสนิทพี่ทามแฟนน้ำพิ้งค์ หน้าตาหล่อเหลา ส่วนสูง186 มีฉายาว่ายมทูตรูปหล่อแห่งวิศวะเขาเป็นผู้ชายหน้านิ่งที่เจอกันครั้งแรกเขาก็จ่ายค่าข้าวให้ฉัน เจอกันครั้งที่สองเขาก็ตักผักที่ฉันไม่กินเอาไปไว้ในจานตัวเองเพื่อที่จะให้ฉันได้กินข้าวสะดวกขึ้น และเจอกันครั้งที่สามคือตอนที่ไปเที่ยวผับเมื่อไม่กี่เดือนก่อนแล้วบังเอิญเจอกับพี่เขาอีกครั้ง และเขาก็ลากฉันกลับไปพร้อมกับเขา แต่เรื่องมันพีคกว่านั้นเพราะตอนที่ฉันพยายามจะหลบหน้าพี่เธียรฉันดันไปหยิบแก้วเหล้าบนโต๊ะขึ้นมาดื่ม แล้วไอ้แก้วเหล้านั้นมันก็ดันผสมยาปลุกเซ็กซ์เข้าไปด้วย ซึ่งไม่รู้ว่าใครมันแอบผสมไปตอนไหน ตอนฉันกลับไปถึงคอนโดพี่เธียรยามันก็ออกฤทธิ์พอดี ฉันต้านยาไม่ไหว ฤทธิ์มันแรงมากสุดท้ายฉันกับพี่เธียรก็ลงเอยด้วยเรื่องอย่างว่า ใช่ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกฉันกับพี่เธียรเรามีอะไรกันไปแล้วและหลักฐานที่แสดงว่าฉันได้เสียบริสุทธิ์ให้พี่เขาไปก็คือไอ้รอยคราบเลือดที่ติดอยู่บนเตียงของเขานั่นแหละ แต่ประเด็นคือหลังจากเช้าวันนั้นที่ฉันได้เห็นหายนะของตัวเองแล้วฉันก็รีบหอบเสื้อผ้าหนีออกไปจากห้องของพี่เขาทันทีและนับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ฉันก็หลบหน้าพี่เขามาโดยมาตลอด เพราะไม่กล้าสู้หน้า "ขอบใจมึงละกันที่เข้าใจกู" "เออไม่เป็นไร แต่มึงกูถามหน่อยเถอะ คือระดับพี่เธียรที่กูไปสืบมานะคือพี่แกเข้าขั้นเพอร์เฟคแมนเลยนะเว้ย มึงไม่คิดจะสนใจสักหน่อยเหรอวะ หน้าตาก็หล่อบ้านก็รวย ขับออดี้อาร์แปดมาเรียนอีก ผู้หญิงกรี๊ดไม่แพ้พี่ทามผัวอีพิ้งค์เลยนะ มึงไม่คิดจะเปลี่ยนใจไปสนใจหน่อยเหรอ ไหนๆ ก็ได้เขาเป็นผัวแล้ว" "มึงก็รู้ว่าพี่เธียรน่ากลัวขนาดไหนกูไม่อยากโดนพี่เขาตวาดเหมือนที่เขาตวาดใส่พวกรุ่นน้องที่คณะเขาอะ" และนี้ก็คืออีกเหตุผลหนึ่งที่ฉันไม่อยากเข้าใกล้พี่เธียร เขาดุและฉันก็กลัวท่าทางแบบนั้นของเขาถึงแม้ว่ายังมีความจริงบางอย่างที่ฉันยังไม่ได้บอกเพื่อนก็ตาม แต่เหตุผลนี้มันก็ใช้ได้อยู่ "นั่นมันหน้าที่ที่เขาต้องทำปะละมึงสิ่งที่มึงเห็นกับสิ่งที่เขาเป็นจริงๆ อาจจะสวนทางกันก็ได้นะ ไม่งั้นวันนั้นพี่เขาจะตักผักออกจากจานมึงทำไม" พริกไทยพูดให้ฉันคิด ซึ่งไอ้ประโยคที่มันยกขึ้นมาพูดกับฉันมันก็สวนทางกับบุคลิกที่ฉันเห็นจริงๆ นั่นแหละ พี่เธียรเขาเป็นพวกหน้านิ่งดูดุแบบน่าเกรงใจ ดูเข้าถึงยากแถมเขาเองก็ดูเหมือนจะพูดน้อยด้วยแต่เอาเข้าจริงๆเขากลับเป็นคนที่เก็บรายละเอียดเก่ง เป็นคนที่ใสใจคนรอบข้างอย่างน่าแปลกใจ "..." "ไง ยืนใช้ความคิดนานขนาดนั้นเอาสมองกูไปช่วยสมทบมั้ย" ดูมันพูดเข้าฉันก็แค่คิดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นแหละไม่ได้จริงจังอะไรสักหน่อย "กูเปล่าคิดเถอะว่าแต่จะเข้าไปได้ยังเดี๋ยวห้าทุ่มก็จะกลับละ" ฉันบอกพริกไทยหลังจากที่เราสองคนยังยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า "เข้าดิ" มันเลยตอบฉันก่อนจะเดินนำเข้าไปด้านในผับ หลังจากที่เข้ามาด้านในผับแล้วฉันกับพริกไทยก็เดินไปหาโซนบาร์นั่งกันสองคนเพราะก่อนจะออกมาที่นี่ยัยพริกไทยมันส่งไลน์ไปบอกฉันว่าจะไม่เต้นเพราะมันจะเก็บแรงไว้กลับไปโต้รุ่งกับหนังสือต่อแค่ไปนั่งดื่มที่โซนบาร์ก็พอ อย่างน้อยๆ ขอได้แตะมือบาร์เทนเดอร์ก็ถือว่าได้ปลดปล่อยแล้วทำเอาฉันที่ได้อ่านข้อความมันตอนนั้นถึงกับส่ายหัวให้กับความตลกขบขันของมัน "รับอะไรดีครับคนสวย" หลังจากที่ฉันกับยัยพริกไทยได้หย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ไม่นานบาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อก็เอ่ยถามพวกฉันสองคน ฉันเลยตอบพี่เขาไปก่อนเป็นคนแรก… "ฉันขอน้ำส้มละกันค่ะ" ขวับ! "มึงมาผับแต่ดื่มน้ำส้มเนี่ยนะเปลี่ยนร้านปะ" แต่นั่นแหละค่ะฉันกลับโดนยัยพริกไทยมันหันขวับมาถามพร้อมประชดภายหลังแต่ฉันไม่สนหรอกเพราะฉันจะดื่มน้ำส้ม! "กูอยากดื่มอะไรเบา ๆ อะ" พอฉันพูดจบยัยพริกไทยก็เบะปากใส่ฉันทันทีก่อนจะหันไปสั่งของมันต่อ "งั้นฉันเอาเป็นเวอร์จิ้น โมฮิโต้ละกันค่ะ" ซึ่งมันก็สั่งเครื่องดื่มแบบไม่ผสมแอลกอฮอล์เหมือนกัน "ได้ครับ" บาร์เทนเดอร์หนุ่มเลยยิ้มกริ่มให้พวกฉันสองคนก่อนจะลงมือทำเครื่องดื่มให้พวกฉัน ฉันที่เห็นว่าบาร์เทนเดอร์กำลังทำเครื่องดื่มอยู่ก็เลยปรายตามองไปรอบๆ ระหว่างที่รอไปพลางๆ แต่ในระหว่างที่ฉันกำลังปรายตามองไปรอบๆ อยู่นั้น จู่ ๆ สายตาของฉันก็ปะทะเข้ากับสายตาของใครบางคนที่ฉันหนีหน้ามาตลอดหลายวันเข้า! ขวับ! ฉันเลยรีบหันหน้าหนีพร้อมกับใช้เส้นผมปิดหน้าทันทีพยายามไม่หันไปทางอีกฝั่งที่หนีหน้ามาแต่ด้วยความที่กลัวว่าอีกฝ่ายจะยกตูดเดินมาหาเลยแอบหันไปดูเป็นระยะๆ จนยัยพริกไทยที่นั่งอยู่ข้างๆ มันสงสัยเลยสะกิดถามฉันในที่สุด “มึงแอบใครอยู่วะพริก” ยัยพริกไทยพูดพร้อมกับชะเง้อคอมองไปฝั่งที่ฉันไม่อยากมอง “พี่เธียร” ฉันเลยตอบมันแถมตอบเสียงเบาเหมือนกลัวอีกฝ่ายจะได้ยินด้วย “พี่เธียรเหรอวะ ไม่เห็นมีเลย มึงตาฝาดปะสวย” ทันทีที่ได้ยินว่าไม่มีพี่เธียรฉันก็รีบหันขวับกลับไปมองอีกครั้งและมันก็เป็นจริงอย่างที่ยัยพริกไทยว่าด้วย ไม่มีพี่เธียรและไม่มีเพื่อนที่มากับพี่เธียรด้วยจะเป็นไปได้ไงก็เมื่อกี้ฉันยังเห็นพี่เธียรนั่งหน้านิ่งอยู่ตรงนั้นอยู่เลยแถมเมื่อกี้ฉันกับพี่เธียรก็สบตากันด้วยนะ “ไง ตาฝาดจริงใช่มั้ย” พอฉันหันกลับมาทางเดิมยัยพริกไทยก็ถามฉันต่อด้วยว่าฉันในเวลาต่อมา “กูเข้าใจ อ่านหนังสือเยอะสายตามันก็เพี้ยนแบบนี้แหละมึง” แต่ฉันเห็นจริงๆ นะหรือว่าฉันจะตาฝาดจริงๆ ช่างเถอะ! “งั้นมั้งมึง” ปากตอบยัยพริกไทยแต่สมองกลับไม่เชื่อความคิดของตัวเองว่าสายตามันจะเพี้ยนได้จริงๆ จนสุดท้ายฉันก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนจะได้ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นแล้วเลิกทะเลาะกับความคิดของตัวเองสักที “กูไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ เดี๋ยวมา” “อืม” พอยัยพริกไทยมันตอบรับเสร็จฉันก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปทางห้องน้ำทันทีใช้เวลาในห้องน้ำไม่นานฉันก็เดินออกมา แต่… หมับ! จู่ ๆ แขนของฉันก็ถูกมือปริศนาของใครบางคนฉุดเข้าไปตรงซอกมืดของผับอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนจะดันแผ่นหลังของฉันติดไว้กับผนังปูนฉันที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อหัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอกอยู่แล้วเพราะตกใจและกลัวไปในเวลาเดียวกัน แต่อยู่ ๆ กลิ่นน้ำหอมยี่ห้อดังจากร่างกายของคนตรงหน้าที่หอมฟุ้งโชยมาแตะปลายจมูกของฉันซึ่งมันแอบผสมกับกลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอล์เบา ๆ นั้นมันกลับบ่งบอกความเป็นผู้ชายจากคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี… และมันก็กำลังทำให้ฉันนึกถึงใครบางคนที่เคยเข้าใกล้ฉันมากที่สุดอย่าง… “ไง ทำหน้าแบบนั้น พอจะนึกออกแล้วใช่มั้ยว่าฉันเป็นใคร” น้ำเสียงทุ้มแต่นิ่งจนฉันแอบขนลุกแบบนี้ ชัดเจนเลยว่าเขาเป็นใคร เขาคือ… “พี่เธียร…” "ดีใจจังที่ยังจำผัวได้"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more