บทที่ 7 นั่งทับไมค์
1284 Words
บทที่ 7
นั่งทับไมค์
บ้านเทวะดำรง
ฉันตื่นขึ้นมาอีกทีในช่วงบ่ายของอีกวัน ฉันกลับมานอนอยู่ที่บ้านเทวะดำรงหน้าผากฉันมีแผ่นแปะเจลลดไข้ ไม่แปลกใจถ้าฉันจะมีไข้สูง ข้างเตียงมีรอยการเช็ดตัวของฉัน สงสัยพวกเขาคงจะหอบหิ้วฉันมาที่นี่
"ปวดหัวจังเลย"
ฉันพยายามลุกขึ้นมานั่ง อยากจะลุกไปเข้าห้องน้ำแต่ก็ลุกลำบาก มันเจ็บเนื้อเจ็บตัวระบมไปหมด จนเงาของใครบางคนเดินก้าวเข้ามาจากระเบียง
"คุณปราณ!"
"เป็นยังไงบ้าง"
"เจ็บน่ะสิปวดหัวด้วย"
"เมื่อคืนเธอมีไข้ฉันเลยเช็ดตัวให้ ไปล้างหน้าล้างตาเถอะจะได้กินข้าวกินยา"
ฉันพยุงตัวเองเข้ามาในห้องน้ำ เพียงแค่เปิดน้ำฝักบัวสายน้ำที่ไหลผ่านร่างกายไปโดนดอกไม้ฉันก็รู้สึกแสบจนสะดุ้ง ดีที่ไม่ตายโดนไปขนาดนั้นฉันตายได้เลยนะ
ออกมาจากห้องน้ำคุณปราณเตรียมชุดไว้ให้ฉันแล้ว เขาจะให้ฉันใส่ชุดนอนลายหมีพูห์อยู่บ้านจริงดิ
"ชุดอื่นไม่มีหรือไงนี่มันเพิ่งจะบ่ายโมงเอง"
"ชุดนี้แหละใส่สบายไม่อึดอัดมันมีซับในด้วย"
สุดท้ายฉันก็ยอมใส่ชุดนอนลายหมีพูห์โดยมีคนปราณพาลงมานั่งทานข้าวด้านล่าง แต่ฉันรู้สึกอึดอัดไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่บอดี้การ์ด โดยเฉพาะคุณดินบอดี้การ์ดที่คอยดูแลฉันอย่างใกล้ชิด
"ทำไมไม่กินข้าวจะได้กินยา นั่งมึนอยู่ได้"
"ทำไมวันนี้คนเยอะเหมือนมีบอดี้การ์ดหน้าใหม่เต็มเลย"
"วันนี้มีประชุมกับลูกค้า ห้องซ้ายมือเป็นห้องประชุมพี่โปรดอยู่ในนั้น ส่วนบอดี้การ์ดพวกนี้ก็เป็นคนติดตาม บอดี้การ์ดของเราก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเพื่อป้องกันเหตุฉุกเฉิน"
ข้าวต้มหมูสับในถ้วยถูกฉันตักขึ้นมาเป่าโดยมีคุณปราณนั่งมองอยู่ตลอด เขาจะจ้องจับผิดฉันไปถึงไหน ฉันไม่ได้ทำอะไรไม่ดีสักหน่อย
"แล้วคุณจะมองฉันทำไม"
"แค่กินข้าวเธอยังเอื่อยเฉื่อยขนาดนี้ชีวิตนี้จะทำอะไรได้"
"อนาคตฉันจะเป็นแอร์โฮสเตสไม่ได้มาเป็นแม่บ้าน"
"เธอคิดว่าตัวเธอยังจะได้เป็นแอร์โฮสเตสอีกเหรอ การที่เธอเข้ามาอยู่ที่นี่อนาคตของเธอมันก็จบลงแล้ว"
"เอ๊ะ! แล้วหนี้สินฉันล่ะลดไปเท่าไหร่?"
"รอคุยกับพี่ชายฉัน เรื่องนี้ฉันตัดสินใจเองไม่ได้"
"ขอให้ลดลงไปสักสิบล้านเถอะ ครั้งหน้าฉันจะยอมให้พวกคุณอีกแล้วก็ลดอีกสิบล้าน ยอมมีอะไรกับพวกคุณสี่ห้าครั้งก็ถือว่าคุ้ม
ปลดหนี้สินสบาย ๆ"
คุณปราณทำหน้าตาเหลือเชื่อ ฉันพูดจริง ๆ ตัวฉันเองก็มีค่ามีราคาเหมือนกัน ในขณะที่ฉันนั่งทานข้าวประตูห้องประชุมก็เปิดออกมาพร้อมกับผู้คนมากหน้าหลายตา พวกมีอำนาจบางคนฉันก็เคยเห็นในข่าวการเมือง มีทั้งส.ส รัฐมนตรี แต่ทุกคนกลับก้มหัวให้คุณโปรด
เขามีอำนาจขนาดนั้นเลยหรือขนาดรัฐมนตรียังก้มหัวให้ ให้ตายเถอะอำนาจบาตรใหญ่เหลือเกิน
"ผมไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าคุณโปรดกับคุณปราณมีน้องสาวด้วย"
"เรื่องงบประมาณก็ลองเสนอมาถ้าผมโอเคผมจะให้คนเอาเงินไปให้ที่เดิม"
คุณโปรดไม่ตอบรัฐมนตรีคนนั้นแต่สายตาเขามองจ้องมาที่ฉันเหมือนจะดูการแต่งตัวของฉันในตอนนี้
"คุณโปรดหนี้ฉันเหลือเท่าไหร่แล้วคะ?"
"เท่าเดิม"
"ฮะ!"
ฉันอยากจะกรี๊ดให้ลั่นบ้าน ฉันเจ็บตัวขนาดนี้แต่หนี้สินฉันไม่ลดสักบาทเลยเหรอ! ฉันลุกขึ้นเพื่อเดินตรงไปหาคุณโปรด สมาชิกองค์ประชุมทั้งหลายรีบพากันเดินออกจากบ้านบอดี้การ์ดของพวกเขาก็รีบเดินคุ้มกันออกไป คุณปราณเดินตามฉันมาติด ๆ คงจะกลัวว่าฉันจะใช้ส้อมจิ้มหน้าพี่ชายของเขา
"เฮงซวย! ฉันเจ็บตัวขนาดนี้หนี้สินไม่ลดสักบาทเลยเหรอ พวกคุณมันใจร้ายอำมหิตโรคจิตวิตถาร! บ้าอำนาจด้วย!"
คุณโปรดไม่ตอบแต่ยืนจ้องหน้าฉันด้วยสายตาอำมหิต คุณปราณเหมือนพยายามให้พี่ชายใจเย็น แต่ฉันไม่เย็นหรอกถ้าจะบวกก็บวกเลย เกิดมาก็ตายครั้งเดียวตายตอนนี้ก็ดีจะได้ไม่ต้องมาเจ็บดอกไม้อีก
"ผมบอกพี่แล้วว่ายังไงก็ต้องหักหนี้สินไม่งั้นเพลงไม่ยอมหรอก!"
"1,500 บาท"
"อะไร๊! ฉันเสียความบริสุทธิ์แถมยังให้คุณเอาหนอนสองตัวเข้ามาในตัวฉัน ฉันต้องไปทำรีแพร์ ต้องทานยาบำรุง แต่คุณหักหนี้สินไปแค่ 1,500 บาท บ้าหรือเปล่าคุณเอาอะไรคิด!"
คุณโปรดไม่ตอบแต่กระชากแขนฉันเข้ามาในห้องทำงานของเขาแถมยังให้ฉันนั่งอยู่บนตัก เขาหยิบ iPad ขึ้นมาเพื่อเปิดตารางบางอย่างให้ฉันดู มันเป็นจำนวนเงินหลายสิบล้านที่เป็นตัวเลขสีแดงและมีชื่อพ่อของฉันกำกับอยู่ด้วย
"นี่คือหนี้สินที่พ่อเธอสร้างเอาไว้ไม่รวมวีรกรรมต่าง ๆ ที่พ่อเธอทำ จริง ๆ บ้านหลังนั้นถ้ามันไม่หนีเอาไปเข้าธนาคารฉันคงจะยึดบ้านหลังนั้นแล้ว หักหนี้สินโดยที่เธอไม่ต้องมาเจ็บตัว!"
"แต่ฉันเจ็บตัวเสียความบริสุทธิ์คุณจะไม่หักหนี้ฉันบ้างเลยเหรอ ฉันเองก็เจ็บเหมือนกันนะ"
น้ำเสียงที่เริ่มแผ่วเบาทำให้คุณโปรดเอียงใบหน้ามองดวงตาของฉัน นิ้วชี้ทั้งสองข้างของฉันจิ้มกันไปจิ้มกันมา
คุณโปรดถอนหายใจแล้วนั่งพิงเก้าอี้เหมือนเขากำลังคิดพิจารณาว่าจะทำยังไงกับคนสวย ๆ แบบฉัน
"นะ ๆ ช่วยลดหนี้สินให้ฉันบ้างสักห้าล้านสิบล้านก็ได้ นะคะคุณโปรดสุดหล่อ"
ฉันทำหน้าตาออดอ้อนแถมน้ำเสียงของฉันมันก็ดูน่ารัก คุณโปรดหยิบปากกาขึ้นมาเขียนตัวเลขจำนวน 15 ล้านส่งให้ฉัน
"โหคุณลดหนี้ให้ฉันตั้ง 15 ล้านเลยหรือคะ!"
"ดอกไม่ใช่เงินต้น!"
"เหี้ยมาก! อุ๊ย! ขอโทษค่ะ"
"ฉันจะลดดอกให้ก็แล้วกัน ทีนี้ก็เหลือแต่เงินต้นที่เธอต้องชดใช้แทนพ่อของเธอ"
"ก็ยังดีแต่ดอกจะไม่เพิ่มขึ้นแล้วใช่ไหม ไม่มีอะไรเพิ่มขึ้นแน่นะไม่ใช่อยู่ไปอยู่มาดอกฉันเพิ่มขึ้นมาอีก"
"ถ้าปากดีฉันก็ไม่รับรองว่าดอกมันจะเพิ่มขึ้นไหม เธอมาอยู่ที่นี่ลองคิดทบทวนดูดี ๆ ว่าควรทำตัวยังไงให้เจ้าหนี้ยอมลดหนี้สินให้เธอ"
ในขณะที่คุณโปรดกำลังพูดฉันก็รู้สึกว่าฉันกำลังนั่งทับอะไรบางอย่างที่มันตื่นตัว ใบหน้าของฉันเริ่มร้อนผ่าวแม้แต่คุณโปรดก็เริ่มหูแดง
"ที่ฉันนั่งทับอยู่นี่...คืออะไรคะ?"
"หนอนตัวสีเขียวของเธอไง ลืมไปแล้วเหรอ?"
"โอ๊ะ!"
คุณโปรดจับฉันหันมาจนตอนนี้ฉันกำลังนั่งคร่อมโดยหันหน้าเข้าหาเขา ในห้องทำงานก็ได้เหรอ แล้วต้องเรียกคุณปราณเข้ามาร่วมสมทบด้วยหรือเปล่า โดนอีกทีหนี้สินฉันจะลดอีก 15 ล้านไหมนะ
- Writer
