บทที่ 9 เกือบไปแล้ว
1306 Words
บทที่ 9
เกือบไปแล้ว
คำสั่งของคุณโปรดทำเอาฉันหน้าชาเลย เขาสั่งให้ฉันช่วยตัวเองให้เขาดูแล้วฉันต้องทำยังไง เอานิ้วสอดใส่แล้วขยับเข้าขยับออกใช่ไหม
"ทำไมคุณเอาแต่ใจชอบสั่งฉัน บังคับฉัน"
"เพราะฉันเป็นเจ้าหนี้เธอไงฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำ ถ้าไม่ทำก็ลองดู บางทีดอกมันอาจจะเพิ่มขึ้นก็ได้"
"ชิ!"
ฉันเตรียมขยับมือมาวางที่ดอกไม้ แต่ไม่ทันที่ฉันจะดึงกางเกงตัวจิ๋วลงมาจู่ ๆ ประตูห้องทำงานของคุณโปรดก็ถูกเปิดเข้ามา ทำเอาฉันตกใจรีบกระโดดลงมาจากโต๊ะทำงานของคุณโปรด เขาดันตัวฉันไปยืนด้านหลังเพราะคนที่เข้ามาคือน้องชายของเขา
"ทำอะไรกัน?"
"คุณปราณพี่ชายของคุณบังคับขู่เข็ญฉัน จะให้ฉันช่วยตัวเองให้ดูโรคจิตชะมัดเลย"
คุณปราณหันไปมองพี่ชายแต่คุณโปรดทำหน้าตานิ่ง ๆ ไม่พูดอะไร สองพี่น้องคู่นี้น่ากลัวที่สุดไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น
"เรื่องนั้นช่างมันก่อน พี่โปรดพี่จะให้ผมส่งเด็กไปที่บ่อนใช่ไหม"
"อืม"
"เอากี่คน มันมีพวกที่สมัครใจกับพวกที่ไม่อยากไป อีกอย่างบ่อนชายแดนมันไม่ได้สะดวกสบายเหมือนบ่อนในเมืองหาคนไปยาก"
"มึงก็เพิ่มค่าแรงไปสิ"
"พี่จะบ้าหรือไง ในขณะที่รายได้ลดลงแต่พี่จะให้เพิ่มค่าแรงให้พวกเด็กเอนเตอร์เทนแล้วพวกพนักงานล่ะพี่"
"ใครอยากทำก็ทำใครไม่อยากทำก็ไม่ต้องให้มันทำ ในยุคที่งานหายากยิ่งกว่าเห็ดมึงคิดว่าคนพวกนั้นมันจะมีทางเลือกหรือไง"
"ผมรู้ ผมเข้าใจว่างานมันหายาก แต่ผมกลัวว่ามันจะมีปัญหาภายใน คนที่มันตั้งใจทำงานก็มี แต่คนที่มันปากไม่ดีชอบทำตัวสูงกว่าคนอื่นมันก็เยอะ"
"ใครมีปัญหามึงจะเก็บไว้ทำไม ถ้าไม่เชือดไก่ให้ลิงดูมึงก็จะโดนปีนเกลียวอยู่แบบนี้"
"ครับ"
"คราวหลังจะเข้าห้องกูหัดเคาะประตูซะบ้าง ถ้าเป็นคนอื่นกูยิงมึงทิ้งตั้งแต่หน้าประตูแล้ว!"
น้ำเสียงของคุณโปรดดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยพอใจกับการกระทำของคุณปราณ ฉันเองก็ยืนขาสั่นอยู่ด้านหลัง สองพี่น้องคุยกันเสร็จฉันก็ถูกคุณปราณพาออกมาด้านนอก ขืนคุณปราณไม่พาฉันออกมาฉันคงถูกคุณโปรดแกล้งอีก
"พี่ฉันทำอะไรเธอหรือเปล่าเพลง"
"เอ่อ... ก็นิดหน่อยค่ะ ไม่มีอะไรฉันไม่ได้เสียหายอะไร"
"พรุ่งนี้ต้องไปเรียนเธอไปกับฉัน ทำตัวให้มันเป็นปกติ ส่วนบอดี้การ์ดของเธอจะคอยดูแลเธอเอง"
"ไม่ต้องตามติดชีวิตฉันได้ไหม ดูแลห่าง ๆ ก็ได้ ฉันชอบอิสระ
อีกอย่างฉันไม่อยากให้เพื่อน ๆ ที่คณะตกใจ"
"อืม ก็ตามนั้นแหละ"
ฉันเดินหนีกลับขึ้นมาบนห้องเพราะเริ่มรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว หลังจากกินยาไป แล้วยังต้องไปบริหารปากอมหนอนน้อยของคุณโปรดจนปวดกราม
มหาวิทยาลัยเอกชน
วันนี้ฉันมาเรียนตามปกติตรงไหนไม่ทราบ? ฉันลงมาจากรถของคุณปราณที่สำคัญมีบอดี้การ์ดคอยดูแลทำเอานักศึกษาที่มหาวิทยาลัยหันมามองฉันกับคุณปราณ บางคนก็บอกว่าฉันถวายตัวให้คุณปราณไปแล้ว
จริง ๆ ก็ถวายตัวนั่นแหละแต่ก็ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น ฉันแค่ยอมเสียตัวเพื่อลดหนี้ไม่ได้ไปเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย
"เพลงแกเป็นยังไงบ้าง ฉันโทรไปหาแกติดต่อแกไม่ได้เลย ปิดเครื่องทำไมไปหาที่บ้าน..... บ้านแกถูกยึดไปแล้ว"
"ฉันกับไอ้มุกเป็นห่วงแกนะเว้ยมีอะไรทำไมไม่บอกกัน ฉันคิดว่าแกหนีไปกับพ่อแกแล้วนะ"
ไอริณกับมุกดาเข้ามากอดฉันแน่น พอพวกมันเห็นบอดี้การ์ดของฉันเดินมาพวกมันก็รีบดึงฉันมาหลบด้านหลัง เพราะคิดว่าจะมีใครมาทำร้ายฉัน
"พวกแกใจเย็น ๆ เดี๋ยวฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง คุณดินคะฉันขอคุยกับเพื่อนเป็นการส่วนตัวได้ไหม"
"ตามสบายครับคุณเพลง เดี๋ยวผมจะนั่งรออยู่แถว ๆ นี้ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมได้เลย"
"ค่ะ"
ฉันพาเพื่อนทั้งสองคนเดินมาที่ห้องสมุดเข้ามานั่งโต๊ะในสุด เป็นที่ประจำของพวกฉัน เพราะมุมนี้มันเป็นมุมลับที่พวกฉันช่วยกันยกโต๊ะมาตั้งเอาไว้แถมยังเขียนชื่อจองเอาไว้ด้วย
"มันเรื่องอะไรกัน ทำไมแกถึงมีบอดี้การ์ดคอยดูแล แล้ววันนี้แกมากับคุณปราณแกไปอยู่บ้านเขาถูกเขาทำอะไรหรือเปล่า"
"ใจเย็น ๆ ก่อนมุกดา ฉันไปอยู่บ้านของคุณปราณจริง ๆ ฉันก็ไปทำงานใช้หนี้อย่างน้อยฉันก็ได้เรียนจบ ถ้าหากฉันได้เป็นแอร์โฮสเตสตามความฝัน ฉันก็ตั้งใจว่าจะใช้หนี้พวกเขาให้หมดให้เร็วที่สุด เพราะนี่มันก็คงเป็นงานเดียวที่เงินเดือนสูง"
"แล้วทำไมแกต้องมีบอดี้การ์ดอันนี้ฉันกับไอ้มุกไม่เข้าใจ"
"คุณปราณกับคุณโปรดคงกลัวว่าฉันจะหนีหรือมีใครมาทำร้ายฉันน่ะสิ"
"แกแน่ใจว่าแกอยู่ที่นั่นแล้วแกจะปลอดภัย ฉันได้ข่าวว่ามีชื่อแกส่งมาที่สายการบินฉันด้วยนะ"
"จริงเหรอไอริณ ล็อกมงให้ฉันเป็นแอร์ใช่ไหม"
"แบล็กลิสต์แกน่ะสิไม่ว่า!"
"อ้าวทำไมล่ะ อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือของบ้านเทวะดำรง!"
"ใช่ พ่อฉันบอกว่าเป็นฝีมือของคุณโปรด เขาไม่ต้องการให้แกทำงาน ฉันก็ยังงงอยู่ว่าไม่ยอมให้แกทำงานแล้วชาตินี้แกจะใช้หนี้หมดได้ยังไง"
"จากที่ฉันเกลียดอยู่แล้วตอนนี้ฉันเกลียดเข้าไปใหญ่เลย เพลงแกต้องอดทนนะเว้ย ถ้าพวกฉันทำงานแล้วพวกฉันจะช่วยแกใช้หนี้เอง"
ฉันขยับเข้าไปกอดเพื่อนทั้งสองคน ฉันซึ้งใจจริง ๆ พวกมันทั้งสองเป็นเพื่อนที่ดีของฉันมาก ฉันเดินออกมาจากห้องสมุดก็เจอคุณดินกำลังยืนรายงานให้คุณปราณรับรู้ว่าตอนนี้ฉันอยู่ในห้องสมุด พอคุณปราณเห็นฉันเขาก็เดินล้วงกระเป๋าเข้ามาท่ามกลางสายตาของเหล่าอาจารย์ ทุกคนคงคิดว่าฉันกับเขาจะมีเรื่องกันแน่นอน
"มีเรียนกี่โมง?"
"กำลังจะไปเรียนนี่ไง เมื่อกี้ฉันแวะมาอ่านหนังสือทบทวนหน่อยไม่ได้วางแผนอะไรทั้งนั้น"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ตั้งใจเรียน ตอนพักกลางวันมารอฉันตรงนี้ เพื่อนเธอสองคนด้วย"
"อื๊ม..."
ไม่รู้ว่าคุณปราณมีปัญหาอะไรกับเพื่อนของฉันทั้งสองคนหรือเปล่า เขาเดินขึ้นไปบนตึกฉันก็รีบเดินไปถามคุณดินแต่คุณดินก็ไม่รู้ว่าคุณปราณจะนัดพวกฉันมาทำไม ฉันเดินกลับมาที่ตึก ระหว่างที่ฉันก้าวขาขึ้นไปฉันก็ต้องเจอกับสายตาของใครบางคนที่จ้องมองฉันจากด้านบน เธอเดินลงบันไดแถมยังตรงปรี่มาที่ฉัน
"อีหน้าด้าน! ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุ่งกับปราณ!"
"เฮ้อ! สงสัยได้ออกกำลังกายแต่เช้าเลย!"
- Writer
