บทที่ 10 จัดการต่อหน้าทุกคนNC
1238 Words
บทที่ 10
จัดการต่อหน้าทุกคนNC
ฉันกำลังงงแล้วก็สับสนว่าตอนนี้จะต้องมีปัญหากับยัยปันนี่อีกใช่ไหม เพื่อน ๆ ของฉันรีบพาฉันเดินลงมาจากบันไดเพราะกลัวว่ายัยนั่นจะผลักหรือถีบจนฉันหงายท้องตกลงมา แล้วมันก็เป็นจริงอย่างที่เพื่อนฉันคิด ตอนนี้ยัยปันเดินตรงมาหาฉันแถมทำท่าจะตบหน้าฉันด้วยการง้างมือจากดาวอังคาร
ไม่ทันที่ฉันจะหลบคุณดินก็เข้ามากระชากแขนของยัยปันแล้วโยนออกมา ทำให้ทุกคนตกใจแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง
"นี่แกเข้ามายุ่งอะไรด้วย ฉันจะตบสั่งสอนอีพวกหน้าด้านชอบแย่งผัวชาวบ้าน!"
"ใครผัวเธอไหนลองพูดมาซิ!"
"ก็ปราณไงผัวฉัน!"
"เธอแน่ใจว่าคุณปราณเป็นผัวของเธอ คุณดินคะรบกวนต่อสายคุณปราณให้เพลงหน่อยค่ะ!"
"ครับคุณเพลง"
คุณดินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคุณปราณก่อนจะส่งโทรศัพท์ให้ฉัน เมื่อคุณปราณรับสายฉันจึงกดเปิดลำโพงให้ทุกคนบริเวณนี้ได้ยิน
"ฮัลโหลคุณปราณฉันเพลงนะ!"
(ไอ้เอกมึงบอกอาจารย์ให้หยุดพูดดิ กูจะคุยโทรศัพท์เสียงดังฉิบหาย)
ฉันต้องตกใจอะไรก่อนเนี่ย! เมื่อเสียงทางฝั่งของคุณปราณสงบลงฉันจึงเริ่มคุยกับเขาอีกครั้ง เพื่อให้ทุกคนบริเวณนี้ได้ยินโดยทั่วกัน
"ยัยปันมันบอกว่ามันเป็นเมียคุณ คุณพูดมานะว่ามันเป็นเมียคุณจริงใช่ไหม!"
(ปัน... อ๋อนึกออกแล้ว ยัยนั่นเข้ามาหาฉันที่ผับพยายามตื๊อฉันอยู่นาน ฉันเลยพาขึ้นไปกินบนห้องทำงานหลังจากฉันนั้นก็ให้ยัยนั่นคอยเคลียร์งานค้างที่มหาวิทยาลัย ฉันไม่ได้รับเข้ามาในสถานะเมียสักหน่อย มีเรื่องอะไรหรือเปล่า)
"ก็ยัยปันจะตบฉัน!"
(ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน!)
"ใจเย็น ๆ คุณดินเข้ามาช่วยฉันไว้ทัน ฉันแค่อยากให้คุณยืนยันว่ายัยปันมันเป็นเมียคุณหรือเปล่า เพราะมันป่าวประกาศให้คนรู้ว่าฉันไปแย่งผัวมัน!"
(ไม่ใช่!)
"โอเคงั้นตามนี้ขอบคุณมาก คุณเรียนต่อเถอะเดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง"
(ครับ...)
เพียงแค่ฉันกดวางสายเสียงผีเปรตกรีดร้องก็ดังลั่น ฉันเบะปากด้วยความสะใจก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนให้คุณดินแล้วตรงเข้าไปหายัยปันที่นั่งสะดีดสะดิ้งอยู่ที่พื้น
"รู้สึกยังไงบ้างล่ะ ผู้ชายเขาไม่เอาน่าสมเพชจริง ๆ ร้องเข้าไป กรี๊ดเข้าไปอีก กรี๊ดให้มันดัง ๆ เอาให้ทั้งมหาวิทยาลัยรู้กันไปเลยว่านอกจากที่นี่จะมีนักศึกษายังมีชะนีผีเปรตมากรีดร้องหาผัว ผัว!"
"กรี๊ดดดดดดดด!! อีเพลง!"
ฉันกับเพื่อน ๆ เดินขึ้นมาเรียนบนตึก ทุกคนในมหาวิทยาลัยโดยเฉพาะตึกที่ฉันเรียนอยู่พากันพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ไม่มีใครสงสารยัยปันเลยสักคนมีแต่คนสมน้ำหน้า นอกจากผู้ชายไม่เอายังถูกฉันด่าต่อหน้าทุกคน
วันนี้ฉันเรียนอย่างมีความสุขอารมณ์ดีที่สุดในโลก ถึงเวลาก็เดินลงมากับเพื่อน ๆ เพื่อไปยังห้องสมุดตามคำสั่งของคุณปราณ ตอนแรกฉันก็หวั่นใจ แต่พอหลอกถามคุณดินคุณดินบอกว่าคุณปราณสั่งอาหารมารอแล้วพวกฉันจึงรีบเดินมา
ด้านหลังของห้องสมุดมันมีสระบัวมีปลาคาร์ปเต็มไปหมด นักศึกษาหลายคนชอบมานั่งพัก บริเวณนี้ไม่ค่อยมีพวกนักเลงหรือพวกเกเรสักเท่าไหร่ เพราะตรงนี้เป็นพื้นที่ของนักศึกษาที่ชอบมาใช้เวลาว่างอ่านหนังสือแถมพวกอาจารย์ก็อยู่กันหลายคน
โต๊ะอาหารถูกจัดเอาไว้ริมสระพวกฉันสามคนหันมามองหน้ากัน พอเห็นคุณปราณเดินมากับบอดี้การ์ดและเพื่อน ๆ ของเขา พวกฉันถึงได้กล้าเดินออกไปหา
"มีงานเลี้ยงฉลองอะไรเหรอทำไมจัดซะใหญ่โตเลย"
"ฉันมีเรียนบ่ายออกไปกินข้างนอกคงไม่สะดวกก็เลยสั่งร้านอาหารให้มาเสิร์ฟที่นี่"
"อ๋อ..."
ไอริณกับมุกดายังคงระแวง เธอยังไม่ไว้ใจคุณปราณแม้แต่ฉันเองก็ยังกล้า ๆ กลัว ๆ เมื่อพวกฉันนั่งลงคุณปราณกับเพื่อน ๆ ก็เดินมานั่งฝั่งตรงข้าม บอดี้การ์ดคอยดูแลความปลอดภัยบริเวณรอบ ๆ
อาหารบนโต๊ะเป็นเมนูสเต๊กเสียส่วนใหญ่ ตรงหน้าฉันมีสเต๊กปลาแซลมอนกับสลัดผักแฮมเบอร์เกอร์สปาเกตตีขี้เมา ผลไม้กับขนมก็มีหลากหลาย ทุกคนนั่งทานกันเงียบ ๆ โดยเฉพาะพวกฉันสามคน ส่วนคุณปราณกับเพื่อนนั่งคุยกันถึงเรื่องงานและธุรกิจของพวกเขา
ฉันสังเกตว่าเพื่อนของคุณปราณแอบมองเพื่อนฉันอยู่บ่อยครั้งโดยเฉพาะคนชื่อซีเหมือนอยากจะชวนไอริณคุย แต่เพื่อนฉันนอกจากไม่คุยยังแยกเขี้ยวใส่ด้วย
"เรื่องวันนี้เป็นยังไงบ้างยัยนั่นทำอะไรเธออีกไหม ถ้ามาวุ่นวายมากฉันจะจัดการให้"
"ไม่นะแค่มาวุ่นวายตอนจะเรียนนั่นแหละ โชคดีที่คุณดินมาช่วยฉันไว้ทันไม่งั้นฉันคงโดนตบหน้าบวมไปแล้ว"
"คุณปราณดูท่าจะมีผู้หญิงอีกเยอะนะคะ เพื่อนฉันคงต้องรับมือหนักหน่อย"
"เธอชื่อมุกดาใช่ไหม?"
"ใช่!"
"เรื่องผู้หญิงมันก็มีบ้างตามประสา ฉันไม่ได้มีอะไรปิดบังอยากรู้อะไรก็ถามได้เลย"
"ทำไมพวกคุณถึงไม่ยอมให้ยัยเพลงไปเป็นแอร์โฮสเตส ทั้ง ๆ
ที่ฐานเงินเดือนก็เยอะ เพื่อนฉันสามารถใช้หนี้พวกคุณได้ แต่การที่พวกคุณเอาเพื่อนฉันไปทำงานบ้านอีกกี่ชาติหนี้มันจะหมด!"
ไอริณสวนกลับทันที เพื่อนฉันมันคงอึดอัดมานานพอได้พูดก็ทำเอาบนโต๊ะเงียบเป็นเป่าสากเลย
"เพราะความปลอดภัยของเพื่อนเธอไง เธอรู้อะไรไหมว่าพ่อของเพลงไม่ได้มีหนี้สินติดค้างอย่างเดียว แต่มันยังมีอีกหลายเรื่องที่จะทำให้เพลงเดือดร้อน การที่เพลงไปเป็นแอร์โฮสเตส การที่ได้บินออกไปนอกประเทศนั่นมันเหนือการควบคุม ฉันกับพี่ชายไม่ได้มีอำนาจที่จะไปปกป้องหรือจัดการอะไรได้เลย"
"มันจะมีอะไรมาทำเพื่อฉันได้ เพื่อนฉันไปในนามสายการบินของครอบครัวฉันนะ!"
"ก็อำนาจเงินทองชื่อเสียงไงล่ะ พวกเธอมันเด็กน้อยเหมือนกบอยู่ในกะลาไม่เคยรับรู้หรอกว่าโลกภายนอกมันเป็นยังไง ลืมไปแล้วหรือไงขนาดพ่อเธอเป็นเจ้าของสายการบินยังยอมทำตามคำสั่งของพี่ชายฉันเลย"
พวกฉันได้แต่นั่งฟังเงียบ ๆ ฉันไม่รู้เลยว่าโลกภายนอกมันโหดร้ายมากแค่ไหนแต่ตอนนี้ฉันแค่คิดถึงบ้าน คิดถึงสิ่งที่ฉันเคยมี ไม่รู้ว่าพ่อฉันไปสร้างวีรกรรมอะไรอีก ฉันจะต้องเดือดร้อนเพราะพ่ออีกนานแค่ไหน ถ้าแม่ฉันยังอยู่ฉันคงไม่ต้องตกมาอยู่ในสภาพนี้
- Writer
