วายุไฟ

บทที่ 4

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงก็ไม่มีวี่แววที่ข้าราชการหนุ่มจะได้สติ ความกลัวบวกความร้อนรนของนายแบบหนุ่มเริ่มก่อตัวแสดงออกมาในคราบน้ำใสๆ ที่เอ่อล้นดวงตาสวย ไหลรินอาบแก้มขาวเป็นทางอีกครั้ง เขาเอื้อมจับมือชายหนุ่มบนเตียงผู้ป่วยแผ่วเบา ประคองขึ้นนำมาทาบแก้มขาวอย่างห่วงใย

"ตื่นขึ้นมาเถอะนะครับคุณธีร์ วาขอโทษ วาไม่ได้ตั้งใจครับ" เขากล่าวด้วยเสียงสะอื้นทั้งน้ำตา จนทำให้หลังมือชายหนุ่มเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาอย่างไม่ตั้งใจ

ก๊อก... ก๊อก... ขณะเดียวกันเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

"ขออนุญาตค่ะ"

"เชิญครับ" นายแบบหนุ่มรีบซับน้ำตา ก่อนที่พยาบาลสาวจะเข้ามาปฏิบัติหน้าที่

"คุณวายุ!!" พยาบาลสาวร้องทักเขาเมื่อเห็นว่าเป็นนายแบบดัง

"ครับ วาเองครับ"

"เดี๋ยวดิฉันตรวจคุณเขาเสร็จแล้ว ดิฉันขออนุญาตถ่ายรูปคู่กับคุณวายุได้มั๊ยคะ"

"ได้ครับ" นายแบบหนุ่มส่งยิ้มให้พยาบาลสาวด้วยความเป็นกันเอง

"ขอบคุณมากค่ะ ทุกอย่างเป็นปกติดีนะค่ะ" เขากล่าวขอบคุณนายแบบหนุ่มแล้วบอกผลการตรวจชีพจรและคลื่นหัวใจ

"แล้วเมื่อไหร่เขาจะฟื้นครับคุณพยาบาล" เขาถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล

"คือดิฉันไม่สามารถตอบได้ค่ะ แต่ช่วงบ่ายคุณหมอจะมาตรวจอย่างละเอียดอีกครั้งค่ะ ดิฉันรบกวนให้คุณวาสอบถามจากคุณหมอดีกว่าค่ะ"

"ครับคุณพยาบาล ขอบคุณครับ"

"ด้วยความยินดีค่ะ" และทั้งสองสาวก็เซลฟี่กันอย่างเป็นกันเอง พยาบาลสาวก็ไม่ลืมขอบคุณนายแบบหนุ่มเช่นกัน

ทันทีที่พยาบาลสาวเดินออกไปจากห้องผู้ป่วยพิเศษความเงียบก็ย่างกรายครอบงำห้องนี้อีกครั้ง นายแบบหนุ่มนั่งมองหน้าชายหนุ่มอย่างธีร์เนิ่นนานอย่างกังวลไม่หาย

~ ขอบคุณที่โทรมาหา ที่ทำให้รู้ยังคงคิดถึง…~

เสียงมือถือดัง ทำเอานายแบบหนุ่มสะดุ้งจากภวังค์ รีบควานหามือถือมากดรับสาย

"สวัสดีครับคุณเดย์"

"คุณอยู่ไหนครับ"

"วาอยู่โรงพยาบาลครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"ช่วงบ่ายคุณไม่มีงาน มาเจอผมหน่อยได้มั๊ยครับผมอยากเจอคุณ" น้ำเสียงคนปลายสายฟังดูอ้อนๆ ชอบกล จนเขารู้สึกแปลกใจ

"คือวากำลังเฝ้าไข้อยู่ครับ คงไม่สะดวก"

"เฝ้าใครครับ ใครเป็นอะไรหรอครับทำไมผมไม่รู้เรื่อง" น้ำเสียงคนปลายสายเหมือนไม่พอใจ

"คุณเดย์ไม่รู้จักหรอกครับ ถ้าวาเสร็จธุระเดี๋ยวโทรกลับนะครับ ขออนุญาตวางสายนะครับเป็นการรบกวนผู้ป่วยน่ะครับ"

ทันทีที่เขากล่าวจบก็กดวางสายปิดเครื่องโดยไม่ลังเล ซึ่งเป็นกระทำที่เขาไม่เคยทำกับใครมาก่อน ยิ่งเป็นคนที่เขามีใจด้วยแล้วเขาไม่น่าทำแบบนั้น

นายแบบหนุ่มนั่งเฝ้าชายหนุ่มโดยไม่ลุกไปไหนจนฟุบหลับข้างเตียง โดยมีมือชายหนุ่มถูกประคองวางแนบกับแก้มนวล ช่างเป็นภาพที่น่ารักแฝงด้วยความห่วงใยของนายแบบหนุ่มชื่อดังที่มีต่อข้าราชการหนุ่มธรรมดาๆ คนหนึ่งที่นอนไร้สติอยู่บนเตียง

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่มือใหญ่ถูกประคองวางบนแก้มนวลนั้น นิ้วของคนเจ็บค่อยๆ ขยับตามด้วยการกระดิกที่ปลายนิ้วช้าๆ ตามลำดับ มือใหญ่เริ่มขยับในฝ่ามือเล็กของนายแบบหนุ่ม ฝ่ามือหนาสัมผัสกับแก้มนุ่มส่งผลให้เขาค่อยๆ รู้สึกตัว ลืมตาขึ้นช้าๆ จนม่านตาปรับกับแสงไฟภายในห้องได้ ก่อนที่เขาจะกรอกสายตาไปมากระทั่งมาหยุดมองใครคนหนึ่งที่ฟุบหลับข้างเตียงโดยมือของเขาวางสัมผัสแก้มขาวอยู่ เขาพยายามมองและนึกว่าคนตรงหน้าเป็นใคร ที่ทั้งสวย ขาว น่ารัก ขนาดเวลาหลับยังดูดีขนาดนี้หรือใครคนนี้จะเป็นนางฟ้าจากสวรรค์ที่มารับเขา แต่ดวงหน้าของคนที่นั่งซบหลับอยู่ข้างเตียงผมดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด เขาเองไม่กล้าขยับมือเพราะกลัวอีกฝ่ายจะตื่นจากนิทรา รอยยิ้มอย่างสุขใจค่อยๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าคนเจ็บในขณะที่ยังมองใบหน้าสวยนั้นไม่ละสายตาอยู่นาน

จังหวะเดียวกันนายแบบหนุ่มลืมตาตื่นขึ้น เมื่อพบว่าชายหนุ่มฟื้นสติก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก จึงเผลอเข้ากอดร่างชายหนุ่มในทันที

"วาดีใจมากนะครับที่คุณไม่เป็นอะไร คุณฟื้นแล้วจริงๆ ด้วย" เขากล่าวอย่างดีใจขณะที่ชายหนุ่มก็ได้กอดเขาตอบด้วยความเข้าใจในความรู้สึกของเขา

"ครับผมไม่เป็นอะไรแต่ตอนนี้ผมเริ่มหายใจไม่ออกแล้วครับ" น้ำเสียงเขาฟังดูอึดอัดจนอีกคนตกใจ

"อุ๊ย! วาขอโทษครับ วาดีใจมากเลยเผลอกอดคุณซะแน่น… กอด!!" วาเปล่งเสียงคำสุดท้ายอย่างตกใจ

"ครับคุณกอดผม" ชายหนุ่มกล่าวพลางยิ้มเห็นฟันสวยเพียงเล็กน้อย

"หรอครับ..." วามีทีท่าดูเขินอายกับพฤติกรรมของตนดังกล่าว เป็นผลให้สองแก้มเริ่มแดงจนเห็นได้ชัด

"ขอโทษนะครับคุณเป็นใครหรอครับ ผมจำได้ว่าถูกรถชนแล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย"

"คุณถูกรถวาชนเมื่อเช้าครับ ผมชื่อวายุหรือวา เป็นนายแบบอิสระครับ"

"ผมถูกรถคุณชน…"

"ครับ แต่วาไม่ได้ตั้งใจนะครับ มันเป็นความประมาทของวาเอง คุณจะเอาเรื่องวาก็ได้ วายินดีจ่ายค่าเสียหายทั้งหมดให้คุณครับ"

"คุณครับฟังผมก่อน ผมจะไม่เอาเรื่องคุณหรอกครับ ถึงคุณเป็นคนขับรถชนผมแต่คุณกลับพาผมมาส่งโรงพยาบาลแบบนี้ก็ดีมากสำหรับผมแล้วครับ คุณอย่าคิดมากเลยครับ"

"หากคุณคิดแบบนั้นวาก็ขอขอบคุณคุณมากนะครับ ถึงยังไงก็ขอให้วาได้ตอบแทนที่คุณไม่เอาเรื่องวาได้มั๊ยครับ" 

"ยังไงหรือครับ" 

"ขอให้วาได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณนะครับ"

"มันจะดีหรือครับ" เขาเกิดความเกรงใจนายแบบหนุ่ม

"ดีสิครับ นะครับให้วาได้ช่วยคุณนะครับ" เขาอ้อนวอนอย่างคนรู้สึกผิด

"ได้ครับคุณวา" ยิ่งทำให้ไหนแบบหน้าหวานอดยิ้มกว้างเมื่อได้ยินชายหนุ่มเรียกชื่อเขา…

"ธีร์!! คุณเป็นยังไงบ้างคะ” เมื่อมีเสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามา ระหว่างที่คนทั้งคู่คุยกันสนุก หญิงสาวผู้มาใหม่ในชุดข้าราชการ เธอทั้งสวยและน่ารักมาก เดินเข้าไปกอดชายหนุ่มอย่างสนิทสนมคุ้นเคยบนคราบน้ำตา

"ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับจี๊ด อย่าร้องไห้เลยนะครับผมรู้สึกใจไม่ดีเลย" หญิงสาวยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลเปียกไหล่ชายหนุ่มเป็นทาง

"ใครมันเป็นคนขับรถชนคุณคะ" น้ำเสียงเธอเกรี้ยวกราดขึ้นราวกับเป็นคนละคน

"ไม่เป็นอะไรหรอกครับ เขาเป็นคนพาผมมาที่โรงพยาบาลและยังจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ผมอีก เขาไม่ได้ตั้งใจครับจี๊ด" เมื่อหล่อนได้ยินเช่นนั้นก็หันขวับมาทางนายแบบหนุ่มทันที

"เนี่ยน่ะหรอคนที่ขับรถชนคุณ… เพี๊ยะ!!" นายแบบหนุ่มไม่ทันตั้งตัวล้มลงนั่งกับพื้นอย่างหมดสภาพ เขารู้สึกหน้าชา ลูบแก้มตัวเองเบาๆ ด้วยความไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"จี๊ด!! คุณทำอะไรของคุณเนี่ย ตบหน้าเขาทำไม ไม่มีเหตุผลเลย” ชายหนุ่มรีบลงจากเตียงไปประคองนายแบบหนุ่มยืนขึ้นอย่างทุลักทุเล เนื่องด้วยที่ข้อมือยังมีสายน้ำเกลืออยู่

"คุณไปช่วยมันทำไมคะ มันเป็นคนขับรถชนคุณนะคะ" 

"แต่มันเป็นอุบัติเหตุนะครับ" นายแบบหนุ่มยืนกราน

"อุบัติเหตุหรออ..." ขณะที่จี๊ดจะฟาดฝ่ามือใส่หน้านายแบบหนุ่มอีกครั้ง กลับถูกนายแบบหนุ่มคว้าข้อมือไว้ทัน

"ไม่ใช่ว่าวาจะไม่สู้คนนะครับ แต่วาจะสู้ด้วยเหตุผลเท่านั้น จะไม่ใช้กำลังถ้าไม่จำเป็น ถึงจะเป็นผู้หญิงก็เถอะ" แล้วเขาก็สลัดมือจี๊ดทิ้งลงข้างตัว

"นี่แก กล้าดียัง..." ทันทีที่ถูกนายแบบหนุ่มสลัดมือจี๊ดก็ตรงเข้าหานายแบบหนุ่มเพื่อหวังทำร้ายอีกครั้ง

"หยุดได้แล้วครับจี๊ด"

"ปล่อยจี๊ดค่ะธีร์ จี๊ดจะสั่งสอนมันให้มันรู้ว่าจี๊ดเป็นน้องใคร ฉันน้องพี่ปอนะรู้ไว้" จี๊ดดึงดันจะเข้าทำร้ายนายแบบหนุ่มให้ได้ ข้าราชการหนุ่มไม่เข้ารั้งแขนหญิงสาวที่พร้อมจะเหวี่ยงได้ตลอดเวลาไว้แน่น

"คุณธีร์ครับถ้าไม่มีอะไรแล้ว วาขอตัวก่อนนะครับ" เขากล่าวลาชายหนุ่มในฝันอย่างเสียดาย

"ครับ ขอบคุณคุณวามากนะครับที่ช่วยผมวันนี้" 

"ด้วยความยินดีครับ ไว้ค่อยเจอกันครับ"

"ไว้เจอกันครับ"

"จะเจอกันทำไมคะ ไปแล้วไปลับไม่ต้องมาเจอกันอีก ไปๆ! คอยดูนะ พรุ่งนี้จะมีข่าวลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งทุกฉบับได้เคลียร์ข่าวกันยาวๆ แน่แก" นายแบบหนุ่มไม่โต้ตอบ ก่อนจะเดินออกจากห้องผู้ป่วยด้วยความอ่อนแรงอย่างผิดสังเกต

"กลับมาแล้วหรอวา คุณเขาเป็นยังไงบ้างครับ" ทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้าน เขาก็เจอคำถามแทงใจจากผู้จัดการหนุ่มที่นั่งทำงานอยู่โต๊ะตัวประจำ

"เขาปลอดภัยดี ได้สติแล้วล่ะครับนะ" วาตอบอย่างไร้เรี่ยวแรงเต็มที

"แล้วเขาอยู่กับใครล่ะครับ วามาแล้วนี่"

"กับแฟนเขา มีอะไรจะถามอีกมั๊ย" น้ำเสียงนายแบบหนุ่มแฝงความไม่พอใจเล็กน้อย ทางผู้จัดการหนุ่มเริ่มเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น จึงส่ายหน้าแทนคำตอบ

"ถ้าไม่มีอะไรเร่งด่วน ไม่ต้องขึ้นไปเรียกนะครับ วาอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว"

"ครับ" มันเกิดอะไรขึ้นกับคนที่เขาแอบรัก ทำไมเขามีอาการคล้ายคนอกหักเช่นนี้

ความเงียบภายในห้องปกคลุมความรู้สึกของวาทั้งหมดตอนนี้ ร่างนายแบบหนุ่มนอนคว่ำราบไปกับเตียงกว้าง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่า ไหลผ่านสันจมูกเปียกทางหยดลงบนหมอนนุ่มจนเปียกชุ่ม นานแค่ไหนแล้วที่วาไม่เคยเสียน้ำตามากมายเช่นนี้ เสียงสะอื้นดังเป็นระยะๆ ทำไมเขาต้องร้องไห้ ทำไมเขาต้องมีน้ำตา ทำไมเขาต้องคิดมากเรื่องผู้ชายที่มีคนรักอยู่แล้วด้วย ทำไมต้องรู้สึกเจ็บที่เห็นผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้างอีกฝ่าย ทำไม ทำไม ทำไม!

~ขอบคุณที่โทรมาหา~

วาพยายามควบคุมเสียงสะอื้นจากการร้องไห้ให้เป็นปกติที่สุดก่อนจะกดรับสายจากเลขหมายปลายทางที่ไม่รู้จัก

"สวัสดีครับวายุพูดครับ"

"สวัสดีครับ คุณวาใช่มั๊ยครับ"

"ครับ วาเองครับ จากไหนครับ"

"ผมธีร์ครับ" เมื่อเขารู้ว่าคนปลายสายคือใคร วาก็อดดีใจเสียไม่ได้

"คุณธีร์ ได้เบอร์วามาจากใครครับ"

"พี่สุรีย์ครับ"

"อ๋อครับ มีอะไรให้วาช่วยเหรอครับ"

"เปล่าครับ ผมจะโทรมาขอโทษแทนจี๊ดน่ะครับ ที่เขาทำร้ายคุณ"

"ไม่เป็นอะไรครับ วาไม่ถือสาเธอหรอกครับ เธอคงโกรธทีผมเป็นคนขับรถชนคุณจนได้รับบาดเจ็บ"

"แต่ผมต้องขอโทษแทนเขาจริงๆ ครับ"

"ครับ วาเข้าใจครับว่าของๆ ใครๆ ก็หวงครับ"

"เอ่อ...คุณวากำลัง..." ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะพูดต่อ เสียงประตูห้องวาก็ดังขึ้นจากการเคาะประตู

ก๊อก… ก๊อก… ก๊อก...

"คุณธีร์ครับเดี๋ยววาขอตัวทำงานก่อนนะครับ"

"อ๋อครับ สวัสดีครับ"

"สวัสดีครับคุณธีร์" เขากดวางสายแล้วลงจากเตียงเดินไปเปิดประตูห้อง

"มีอะไรครับนะ"

"สายจากท่านรัฐมนตรีครับ ท่านจะพูดกับวา"

"ขอบคุณนะครับ… สวัสดีครับท่าน..." วาคุยกับคนปลายสายอยู่นานเกือบได้เวลาอาหารเย็น ประเด็นหลักคือเรื่องงานถ่ายแบบโปสเตอร์รณรงค์การเลือกตั้งซึ่งคุยกันไม่ถึง 2 นาที ประเด็นรองเรื่องส่วนตัวล้วนๆ