3
1496 Words
ห้องพักของอเล็กซ์เป็นเพนต์เฮาส์หรูในตึกใจกลางเมืองเซี่ยงไฮ้ เมื่อมองออกไปนอกกระจกบานใหญ่จะเห็นเซี่ยงไฮ้เลยไปจนถึงทะเล ทว่าอเล็กซ์ไม่สนใจวิวรอบตัวแม้แต่น้อย เขากลับหยุดชะงักอยู่กลางห้องเมื่อเห็นร่างสูงของใครบางคนลุกขึ้นยืนจากโซฟาแล้วหันมามองเขา ดวงตาหลังกรอบแว่นนั้นให้ความรู้สึกอึดอัดคับข้องใจ
เขายังคงยืนนิ่งจ้องมองอีกฝ่ายเป็นคำถามว่ามาทำบ้าอะไรที่นี่! ขณะที่ฝ่ายนั้นกลับยิ้มอ่อนโยน
“พี่ก็มาเยี่ยมน้องชายของพี่น่ะสิ”
อเล็กซ์เม้มปากแน่น ดวงตาของเขาดุดันขึ้นมาทันทีที่ได้ยินอีกฝ่ายพูดเช่นนั้น
“ผมไม่คิดว่าคุณจะเชื่อเรื่องงี่เง่าอะไรพวกนั้น คุณก็รู้ดีว่าผมไม่ใช่น้องชายของคุณ”
เขาตอบปฏิเสธ ทว่าชายตรงหน้ายังคงยิ้มอ่อนโยนแบบเดิม และมองเขาเหมือนเป็นเด็กผู้ชายที่เอาแต่ใจตัวเอง ความรู้สึกคล้ายกับเอ็นดูนั้นทำให้
อเล็กซ์ไม่คุ้นชิน เขาอยากทำอะไรสักอย่างเพื่อลบรอยยิ้มและแววตานั้นออกไป
เขาไม่ต้องการ!
เขารู้จักผู้ชายคนนี้ และรู้ดีว่าอีกฝ่ายสงสัยมากแค่ไหนว่าเขาเป็นน้องชายต่างมารดาจริงหรือไม่ ตลอดเวลาที่ผ่านมาการคงอยู่ของเขาคือความลับ กระทั่งนายใหญ่คนปัจจุบันของหยางคอร์ปฯ ยังไม่รู้ถึงตัวตนของเขาด้วยซ้ำ
แต่...ดีแลนจะขุดคุ้ยมันขึ้นมาทำไม
หรือต้องการสถานะยืนยัน จากนั้นก็จะฆ่าเขาเหมือนที่เคยทำมาก่อน
น่ะ!
“นายปฏิเสธเหมือนครั้งที่แล้วมาไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะวิ่งหนีไปเท่าไรมันก็ไม่ช่วยอะไร เพราะนายคือคนของตระกูลหยางเราอยู่ดี...หยางเฉินซี”
อีกฝ่ายเรียกชื่อจีนที่น้อยคนนักจะรู้ของเขาออกมา สร้างความระแวดระวังให้กับอเล็กซ์ขึ้นมาทันที
“คุณมีธุระอะไรกันแน่”
“พี่ก็แค่มาเยี่ยมน้องชาย แต่เห็นนายยังสุขสบายพี่ก็เบาใจ”
ดีแลน หยาง หรือหยางเฉินอัน ทายาทคนโตของหยางคอร์เปอเรชั่น บริษัทซึ่งเป็นยักษ์ใหญ่อันดับสามในจีน พวกเขาเติบโตจากการเปิดโรงงานผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ ต่อมาผลิตแบรนด์ของตนเองและผลิตให้กับแบรนด์อื่น เป็นเจ้าใหญ่ที่สุดในตลาดตอนนี้ ยังไม่รวมถึงธุรกิจเว็บไซต์ชอปปิ้งออนไลน์ที่ใหญ่ที่สุด ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ และธุรกิจอีกยิบย่อยล้วนแล้วแต่มีชื่อของ
หยางคอร์ปฯ เข้าถือหุ้นทั้งสิ้น ปัจจุบันดีแลนเป็นรองประธานกรรมการที่กุมอำนาจมากกว่าครึ่ง
แต่หมอนี่ก็น่ารำคาญสำหรับเขาเช่นเดียวกัน
ตั้งแต่เมื่อต้นปีที่ผ่านมาที่เขาได้เจอกับอีกฝ่าย ดีแลนสงสัยว่าเขาอาจจะเป็นน้องชายที่หายตัวไปอย่างลึกลับเมื่อเกือบยี่สิบห้าปีก่อน อเล็กซ์พยายามปฏิเสธโดยมี มาร์คัส วู แอนเดอร์สัน ช่วยเหลือ ทว่าก็ช่วยได้บ้างไม่ได้บ้าง สุดท้ายดูเหมือนในเวลานี้จะไม่ได้ผลเสียแล้ว
อเล็กซ์กอดอก มองคนตรงหน้าที่พยายามทำดีกับเขามาโดยตลอดด้วยสายตาจับผิดระแวง
อะไรที่เกี่ยวข้องกับพวกตระกูลหยาง...เขาไม่เคยไว้วางใจสักครั้งหรอก!
“คุณต้องการอะไรกันแน่”
อีกครั้งที่อเล็กซ์ถามย้ำ ทว่ารอยยิ้มอ่อนโยนจอมปลอมบนดวงหน้าของอีกฝ่ายกลับยิ่งเพิ่มมากขึ้นจนเขาเห็นแล้วหงุดหงิด อเล็กซ์เกลียดพวกเสแสร้ง
ตีสองหน้า ยิ่งเขาแสดงละครมากเท่าไร ก็ยิ่งดูคนพวกนี้ออกมากเท่านั้น
แม้บางครั้งดีแลนจะดูจริงใจ แต่เขาไม่เคยไว้ใจพวกแซ่หยางสักคน ฉะนั้นอะไรที่ระแวงได้เขาระแวงไปหมด
ประวัติศาสตร์จะต้องไม่ซ้ำรอย...เขาจะไม่ไว้ใจคนผิดเหมือนกับแม่หรอก...
“นายนี่เป็นคนตรงๆ สินะ ไอ้ที่เขียนถึงตัวนายในข่าวก็เป็นเรื่องโกหกทั้งนั้นละสิ ทั้งใจดีเอย ใจเย็นเอย เป็นสุภาพบุรุษเอย...”
“คุณพูดมาตรงๆ เถอะว่าต้องการอะไรกันแน่” เขาเอ่ยขัดคำพูดที่มีแต่น้ำของคนตรงหน้าอย่างหงุดหงิด
“นายใจร้อนจริงๆ นะน้องชาย...” อีกฝ่ายบอกเสียงกลั้วหัวเราะ “พี่จะพูดกับนายอย่างตรงไปตรงมาก็ได้”
“...”
“พี่ยืนอยู่ข้างนาย”
อเล็กซ์ไม่ตอบ เขากอดอกแล้วกลอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่าย ทว่าอีกฝ่ายยังไม่ยอมแพ้
“พี่ว่านายรู้ดีว่าตอนนี้ตระกูลหยางเป็นยังไง พี่เองถึงจะได้ชื่อว่าเป็นทายาทแต่ก็เกิดจากนายหญิงคนก่อนที่ตายไปแล้ว ส่วนนายตอนนี้กลายเป็นคนไม่มีตัวตนในสายตาของป๋า...”
“แล้วยังไง”
“พี่รู้ว่านายไม่สนใจเรื่องเงิน แต่ชีวิตนายต่างหากที่สำคัญกว่า ถึงนายจะมี มาร์คัส วู แอนเดอร์สัน หนุนหลัง แต่ก็ใช่ว่าแอนเดอร์สันจะทำอะไรได้
ทุกอย่าง นายก็รู้ดี”
“...”
“ฉะนั้นเรามาร่วมมือกันไหม...”
“...”
“ถ้ามีนาย...ผู้หญิงคนนั้นจะยิ่งระแวงจนทำพลาดมากขึ้น และป๋าก็จะต้องดีใจมากแน่ๆ ที่นายยังมีชีวิตอยู่ เขาบ่นถึงนายอยู่ตลอดเวลานับตั้งแต่นายถูกแม่พาตัวไป”
“ฉันไม่...”
“อย่าเพิ่งปฏิเสธพี่สิ นายยังมีเวลาคิดอีกหลายวัน”
“...”
อีกฝ่ายยิ้ม เดินตรงเข้ามาตบบ่าของเขา ขณะที่อเล็กซ์ขยับตัวหนีมือใหญ่อย่างรังเกียจ ดีแลนชะงักไปนิดก่อนจะยิ้มกว้างอ่อนโยนด้วยท่าทีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พี่ไปก่อนละ ยังต้องเดินทางไปทำธุระที่เยอรมนีด้วย หลังจากนั้นนายตัดสินใจได้แล้วก็ติดต่อมาหาพี่ได้”
“...”
“พี่จะรอฟังข่าวดีจากนาย”
“คุณคิดว่าผมจะร่วมมือด้วยอย่างนั้นหรือไง ผมเป็นคนที่หลุดจากวงโคจรนั้นแล้ว ยังไงก็จะไม่มีวันกลับไปอีก”
เขาหลุดออกมาได้เพราะการเสียสละของแม่ ฉะนั้นอเล็กซ์จะไม่ทำให้มันเสียเปล่า
ดีแลนหันมามองเขา ดวงตาคู่คมนั้นเป็นประกายวาววับอันตราย ก่อนจะเอ่ยตอบกลับมา “แต่พี่เชื่อว่านายจะเลือกพี่ เพราะนายมีแค่สองทางให้เลือกเดินเท่านั้น...”
อีกฝ่ายพูดจบก็เดินออกไปจากห้องของเขา ขณะที่อเล็กซ์มองตามหลัง
ดีแลนด้วยสายตาครุ่นคิด ทว่าถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้เชื่อใจอีกฝ่าย
กระทั่งประตูปิดสนิทลง เขาล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาติดต่อหาโลแกนผู้จัดการส่วนตัวของเขาพร้อมเดินออกไปจากห้องของตนเองทั้งๆ ที่เพิ่งกลับมา คืนนี้เขาจะไปนอนที่โรงแรม ไม่คิดจะนอนที่นี่อีกต่อไป
“ฮัลโหลโลแกน ฉันมีเรื่องจะรบกวนนายหน่อย อย่าเพิ่งร้องน่า หาบ้านหลังใหม่ให้ฉันที ฉันว่าที่เดิมไม่ปลอดภัย แล้วจัดการขายที่นี่ซะ กำไรสิบเปอร์เซ็นต์นายก็เอาไปแล้วกัน ฉันต้องการด่วนที่สุด อย่าลืมให้คนมาขนของด้วยล่ะ อย่าบ่นน่า ช่วงนี้ฉันจะไปนอนที่โรงแรมก่อน แค่นี้แหละ”
อเล็กซ์พูดจบพร้อมกับที่เดินออกไปจากห้องของตนซึ่งตอนนี้กลายเป็นอดีตไปเสียแล้ว...
๐๐๐
อีกทางด้านหนึ่ง
“คุณชายครับ คุณคิดว่าคุณชายสามจะร่วมมือกับคุณไหม”
ผู้ช่วยของเขาเอ่ยขึ้น ขณะที่เขากับอีกฝ่ายอยู่ภายในลิฟต์เพื่อลงไปยังชั้นหนึ่ง
ดีแลนยิ้ม ดวงหน้าหล่อเหลาอ่อนโยนของเขามักจะทำให้ผู้คนเผลอผ่อนคลายความกังวลโดยไม่รู้ตัว และเขารู้ดีจึงมักจะยิ้มอยู่เสมอ
แม้ว่าในใจจะโกรธแค้นชิงชังมากแค่ไหนก็ตาม
“อเล็กซ์เป็นคนฉลาด เขารู้ดีว่าอะไรคือเส้นทางที่เขาต้องก้าวเดิน”
ชายหนุ่มตอบพลางหัวเราะแผ่วเบาในลำคอ
“แต่ว่า...” เขาเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบไปครู่ใหญ่ “ถ้าทำให้เขาเดินตามทางที่เราต้องการได้ก็จะประหยัดไม่น้อย ฉะนั้น...อาตง” ดีแลนเรียกคนสนิทของเขาเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย “นายรู้ดีใช่ไหมว่าควรจะทำยังไงเขาถึงจะเลือกทางเดินฝั่งของฉัน แทนที่จะเป็นอีกฝั่ง”
“รับทราบครับคุณชาย ผมจะจัดการให้เรียบร้อย”
“ขอบใจนายมาก”
ดีแลนกล่าวจบก็ก้าวออกไปจากลิฟต์โดยสารนั่น ตรงดิ่งไปยังทางออกซึ่งมีรถยนต์ของเขาจอดรออยู่
ถ้าเขาได้หมากตัวสำคัญมาไว้ในกำมือ...ไม่แน่ว่าตำแหน่งของเขาอาจจะมั่นคงขึ้น ขณะที่ผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีวันได้เชิดหน้าแทนที่เขาได้...รวมถึงลูกของหล่อนด้วย!
- Writer
