คีตะหันไปมองหน้าอลินา ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แววตาจริงจัง
“วันนี้พี่ต้องนอนห้องผมแล้วล่ะ”
อลินาหันไปมองคุณแม่มาริกาเล็กน้อย ก่อนส่งสายตาเกรงใจไปทางเจ้าสัวภิวัฒน์ แล้วเอ่ยเบาๆ
"อื้ม"
ก่อนที่เธอจะได้ตั้งสติ เสียงคุณแม่มาริกาก็ดังขึ้นเบาๆ พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
“แต่งงานกันแล้ว นอนห้องเดียวกันไม่แปลกหรอกลูก...”
หลังจากนั้นคีตะเดินนำเธอขึ้นบันไดอย่างสงบ เงียบจนได้ยินเสียงรองเท้าแตะ สัมผัสกับพื้นไม้ในแต่ละก้าว แสงไฟอุ่นส่องตามแนวบันได ทอดยาวไปยังชั้นบนของคฤหาสน์
อลินาหันกลับไปมองคุณแม่มาริกา และเจ้าสัวภิวัฒน์ที่ยังยืนอยู่ข้างล่าง ทั้งคู่ส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
หญิงสาวโค้งตัวเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วเดินตามร่างสูงขึ้นไป
คีตะหยุดรออยู่ครึ่งทาง ก่อนหันมามองเธอเล็กน้อย
แววตาคมนั้นเรียบนิ่ง แต่แฝงความหมายบางอย่างที่อ่านยาก
เมื่อเข้ามาในห้อง อลินาก้าวช้าๆ เห
