สุภาวดีถอนหายใจแผ่วเบา ร่องรอยความกังวลฉายชัดบนใบหน้า "ขอบคุณในความหวังดีค่ะคุณหญิงดรุณี แต่ดิฉันคงไม่สะดวกที่จะนั่งนานๆ วันนี้มามีธุระสำคัญกับเจ้าสัวค่ะ"
คุณหญิงดรุณีพยักหน้าอย่างเข้าใจ "ดิฉันพอจะเดาออกค่ะ... เรื่องลูกๆ ใช่ไหมคะ? เชิญนั่งก่อนนะคะ เดี๋ยวจะให้คนไปตามท่านเจ้าสัวให้"
สุภาวดีนั่งลงบนโซฟาหลุยส์ตัวใหญ่ สีหน้าเคร่งเครียดของเธอบ่งบอกว่าเรื่องที่มาครั้งนี้ ไม่ใช่เรื่องเล็กอย่างแน่นอน
ไม่นาน เจ้าสัวอำพล ก็เดินออกมาจากห้องทำงานอย่างเร่งรีบ รวบรวมท่าทีภูมิฐานก่อนจะก้าวเข้าสู่ห้องรับแขกที่เต็มไปด้วยบรรยากาศตึงเครียด เขาทักทายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เพื่อกลบเกลื่อนความวิตกกังวล
เจ้าสัวอำพลเอ่ย
"อ้าว... คุณหญิงสุภาวดี มาแต่เช้าเลย มีธุระอะไรสำคัญหรือเปล่าครับ?"
คุณหญิงสุภาวดี วางมือที่กำแน่นอยู่บนตักลงอย่างช้าๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาแฝงความไม่พอใจ
"ธุระสำคัญมากค่ะเจ้าสัว ดิฉันถ
