ไม่ถึงนาที เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ปลายสายยังคงเป็นคีระณัฐ ครั้งนี้ เขาเอื้อมมือไปกดรับสายให้เธอโดยไม่บอกกล่าว
อลินาสะดุ้ง เธอลุกขึ้นเดินพรวดเข้าไปหาเขาทันที
“นายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?”
เสียงเธอกระซิบต่ำ กลัวปลายสายจะได้ยิน
คีตะไม่ตอบอะไร เพียงยกคิ้วขึ้นน้อยๆ ราวกับท้าทาย
เสียงจากโทรศัพท์ลอดออกมา
“ฮัลโหล น้องแอลครับ... ฮัลโหล ได้ยินพี่ไหม?”
ทันใดนั้น
คีตะคว้าเอวเธอลงมานั่งบนตักเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะก้มลงกดจูบแผ่วเบาที่ต้นคอของเธออย่างจงใจ
“อื้อ... ปล่อยนะ...”
เสียงเธอแผ่วเบา ราวกับไม่มีแรงจะเปล่งออกมา
คีตะไม่แม้แต่จะชะงัก ริมฝีปากยังแตะลงบนผิวเนื้อของเธออย่างจงใจ แรงกอดที่เอวยิ่งแน่นขึ้น ขณะที่เสียงปลายสายถามออกมาอย่างสงสัย
“น้องแอล... อยู่กับใครครับ?”
อลินาพยายามดันตัวออกจากอกกว้างอย่างสุดแรง
แต่ยิ่งดิ้น อ้อมแขนนั้นก็ยิ่งรัดแน่นราวกับโซ่ตรวน
ในที่สุด เธอก็เงยหน้าขึ้นสบต
