ดวงตาเธอมีทั้งความเมาและความเศร้าปนกัน
“ถ้านายเป็นเขา...” เธอพูดเสียงแผ่ว “คบกับฉันตั้งเป็นปี แต่ได้จับแค่...มือ”
เธอกลืนน้ำลายลงคอ รอยยิ้มเศร้าปรากฏขึ้นมุมปาก
“นายจะไปแอบมีผู้หญิงใหม่ไหม...”
คำถามนั้นเหมือนคมมีดบางๆ ที่กรีดกลางอากาศ
คีตะนิ่งไป ใจเต้นแรงจนแทบได้ยินเอง
คีตะมองหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าเธอแดงระเรื่อจากฤทธิ์ไวน์ ดวงตาเริ่มพร่าเลือนแต่ยังมีประกายเศร้าแฝงอยู่ในนั้น
เขายิ้มมุมปากอย่างพอใจ ไม่ใช่เพราะความเมา หรือคำพูดที่เพิ่งได้ยิน
แต่เพราะ เขาได้เห็นตัวตนจริงๆ ของเธอ
ผู้หญิงที่ซ่อนความเหนื่อย ความเปราะบาง และหัวใจที่ยังอยากเชื่อในความรักไว้ใต้รอยยิ้มเรียบสงบเสมอ
“วันนั้น...”
เสียงของอลินาแผ่วลงแทบเป็นกระซิบ “ฉันไปรับการ์ดงานหมั้น... พี่ณัฐบอกว่าอยู่คอนโด ให้ฉันขึ้นไปหา แล้วจะไปแจกการ์ดด้วยกัน”
เธอหลุบตา น้ำเสียงเริ่มสั่น “ฉันก็เชื่อ... ก็ขึ้นไปตามนั้น”
น้ำตาหยดหนึ่งร่วงล
