“ไหนดูซิ ว่ามีอะไรน่าสนใจบ้าง”
ภาพบนหน้าจอเริ่มฉายทีละช่วงเวลา เสือกวาดสายตาแหลมคมกวาดมองทุกการเคลื่อนไหว จับผิดแม้แต่เงาเล็กๆที่สะท้อนตามมุมกระจก
วายุนั่งพิงโซฟาสายตาไม่ได้มองจอ แต่กลับจ้องใบหน้าเพื่อนรัก ที่กำลังตั้งสมาธิจดจ่ออย่างจริงจัง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วกวาดสายตามองหาเด็กเสิร์ฟลิลินไปด้วย
“ไอ้เสือมึงนี่แม่งดูภาพอย่างกับนักสืบจริงๆว่ะ”
เสือไม่ได้ตอบ แต่ยกมือขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงให้เงียบ ตาเขาเบิกขึ้นช้าๆเมื่อถึงภาพหนึ่งภายในชั้นสองของบาร์
“เดี๋ยวก่อน”
เสือกดหยุดวิดีโอทันที ภาพค้างอยู่ตรงทางเดินหน้าห้องรับรอง ภาพของเด็กสาวร่างเล็กที่กำลังพยุงวายุออกมาอย่างลนลาน
“นี่มัน”
วายุหันไปมองจอทันทีอย่างไม่รู้ตัว ใช่ภาพลิลินชัดเจนอยู่ตรงนั้น
เสือเลิกคิ้วสูงมองเพื่อนแล้วอมยิ้มเจ้าเล่ห์
“เฮ้ยนี่มันน้องคนเมื่อกี้นี่หว่า กูจำได้เนี่ยพนักงานคนสวยๆเมื่อกี้เลย”
วายุขบกรามแน่น สายตาคมเข้มจ
