“ลิลินมาแล้วครับเฮีย”
บาสรายงานทันทีที่พาเธอมาถึงหน้าห้อง
“อืมนายออกไปได้”
เสียงทุ้มเรียบนั้นเต็มไปด้วยความน่ากลัว ใจดวงน้อยเต้นละส่ำในตอนที่เขาบอกให้บาสออกไปได้
“ครับเฮีย”
บาสเอ่ยรับคำก่อนจะก้าวเท้าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“พะ พี่บาส”
ลิลินเรียกเสียงแผ่วหวังให้เขาหันกลับมาสักนิด แต่บาสเพียงยกมือเล็กน้อยเป็นเชิงบอกให้เธอเข้มแข็ง ก่อนจะปิดประตูลงทิ้งให้เธอยืนอยู่ลำพังกับวายุ
“ชอบนายบาสหรือไง ถึงเอาแต่มองตามไม่เลิก”
เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่เอนพิงพนักโซฟา สายตาคมหรี่มองอย่างเจ้าเล่ห์
“เปล่าค่ะ”
ลิลินรีบตอบปฏิเสธแต่ใบหน้ากลับแดงวูบ เพราะไม่คิดว่าเขาจะคิดอะไรแบบนั้น
“จะบอกว่าแค่สนิทกันเฉยๆงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ”
“งั้นทำไมถึงเอาแต่เรียกพี่บาสๆๆหืม...”
วายุแค่นยิ้มมุมปาก แววตาดูทั้งกวนประสาทและเหมือนกำลังอ่านใจเธออยู่
ลิลินเม้มริมฝีปากแน่น พยายามสูดลมหายใจข่มความหวั่นไหว ก่อน
