เย็นวันนั้น
“เฮ้ย ไอ้วายุแกจะรีบไปไหนวะ”
หมากเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นน้องชายก้าวลงมาจากบันไดชั้นสอง ดวงตาของเขาสะท้อนความห่วงใยและความไม่พอใจผสมกัน
“ไปทำงาน”
วายุมองหน้าพี่ชาย เฉยชาด้วยความหัวเสียอยู่ไม่น้อย หลังจากที่เพิ่งผ่านเรื่องเมื่อคืนมาหมาดๆ
"ช่วงนี้ที่บาร์มีปัญหาอะไรหรือเปล่าวะ"
"ก็มีนิดหน่อยครับ"
“เมื่อคืนฉันได้ยินมาว่าเกิดเรื่องที่บาร์ใช่ไหมวะ”
หมากถามทั้งที่ความจริงเขารู้อยู่แล้ว เพราะลูกน้องรายงานการมาตั้งแต่เช้า
“อืม”
วายุมองไปทางอื่น พลางพยักหน้าเบาๆ คำตอบนั้นเหมือนไม่ได้เต็มใจมากนัก
“แกถูกวางยาจริงหรอวะ”
หมากถามด้วยน้ำเสียงที่ทั้งไม่อยากจะเชื่อและไม่พอใจ
“อืม ก็รู้แล้วนี่แล้วจะถามทำไม"
คำตอบสั้นๆตอบแบบขอไปที เพราะไม่อยากพูดให้เรื่องยืดยาวไปมากกว่านี้
“ใครมันกล้าทำวะ แล้วแกไปทำอีท่าไหนให้ถูกวางยาได้วะ เป็นถึงเจ้าพ่อมาเฟียแล้วนะเว้ย แกปล่อยให้ใครกล้าวางยาในบาร์ของตั
