บาร์ของวายุห้องนอนชั้นบนสุด
“อื้ม…!!”
เสียงครางต่ำหลุดจากลำคอแหบพร่า วายุตื่นขึ้นมาพร้อมแรงปวดตุบๆที่ขมับ ทั้งโลกเหมือนหมุนเคว้ง ภาพเมื่อคืนพร่าเลือนจับต้นชนปลายไม่ติด
เขาขยับตัวช้าๆสายตาคมกวาดมองรอบห้องที่คุ้นเคย แต่กลับเงียบสงัดไร้วี่แววผู้หญิงเมื่อคืน ก่อนสายตาจะหยุดลงที่ผ้าปูสีเข้มซึ่งยับยู่ยี่ และรอยเลือดแดงฉานที่ยังติดอยู่เด่นชัด
วายุชะงักไปครู่หนึ่งดวงตาสีเข้มวาวโรจน์ขึ้นทันที
“เลือดงั้นหรอ"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาแทบเป็นคำรำพึงพร้อมขมวดคิ้วมุ่น พยายามนึกภาพที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ยิ่งนึกก็ยิ่งปวดหัวนึกเท่าไหร่ก็ดูเหมือนจะนึกไม่ออก
“เธอเป็นใครกัน”
เขาขบกรามแน่นความทรงจำเลือนราง ทำให้จำได้เพียงว่าเขาทำรุนแรงกับเธอมาก รุนแรงจนผิดปกติ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงควบคุมตัวเองไม่ได้
มือหนากำผ้าห่มแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น เขาโยนมันทิ้งแล้วเอนกายพิงหัวเตียง ก่อนจะตะโกนเรียกลูกน้องเสียงดังลั่น
