ครึก! ครึก!
ไม่ถึงสิบนาทีหลังจากวางสาย ลิลินก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นสะท้านอีกครั้ง เธอแทบไม่ต้องเดาเลยว่าใคร เพราะเพื่อนสนิทอย่างเมยต้องโทรมาแน่ๆ ลิลินถอนหายใจยาวก่อนจะกดรับสาย
“ว่าไงแก”
ลิลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงพยายามให้เป็นปกติที่สุดราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แก…เกิดอะไรขึ้น ทำไมแกถึงคิดลาออก แล้วยังไม่บอกฉันสักคำมันเกิดอะไรขึ้น!”
เมยถามเสียงสั่น ความเป็นห่วงปะปนกับความไม่พอใจ พร้อมกับบี๋ที่มาดูอาการของเมยตั้งแต่เช้า เธอก็รับรู้เรื่องของลิลินไปพร้อมกับเมยด้วย
"นั่นสิแก มันเกิดอะไรขึ้นทำไมแกถึงตัดสินใจปุ๊บปั๊บแบบนั้นล่ะ"
บี๋เอ่ยแทรกเข้ามาในสาย ทำให้ลิลินหัวใจสั่นไหวมากขึ้น ใจมันหวิวเหมือนคนกำลังอกหัก แต่ความรู้สึกเจ็บกับมีมากกว่านั้น
ลิลินกัดริมฝีปากกวาดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“พี่คารุบอกแกหรอ”
“แล้วแกไม่คิดจะบอกฉันซักคำเลยงั้นเหรอ! ฉันเป็นเพื่อนแกจริงๆ
