“หัวมึงเหม็นกลับห้องได้แล้ว”
จากนั้นมันก็หิ้วฉันขึ้นแต่แล้วฉันเดินลำบากแล้วมันก็อุ้มฉันขึ้นบ่า เพราะหากอุ้มอีกท่ากระโปรงฉันเปิดจนเห็นอะไรต่อมิอะไรจนหมด
ฉันหัวเราะในใจ...นี่แหละเพื่อนที่มันไม่คิดอะไร...ไม่คิดอะไรกับฉันเลย
ฉันมานั่งอยู่ในรถของมันโดยที่มันคาดเข็มขัดให้จากนั้นมันก็ขับรถออกไปโดยที่โทรบอกไอ้ปัณณ์กับไอ้ปุณณ์ว่าจะไปส่งเอง แต่เมื่อมาถึงห้องกลับโดนมันมองตึงใส่
“ใครให้เปลี่ยนรหัสห้อง”
“ก็มึงไม่ใช่เพื่อนกู...กูต้องเปลี่ยนดิ...เดี๋ยวมึงมาห้อง”
มันถอนหายใจใส่แล้วก็เค้นคอฉัน “รหัสอะไร”
“วันเดือนปีเกิดมึง”
ห้องนี่นอกจากจะใส่ลายนิ้วมือแล้วต้องใส่รหัสด้วย เป็นระบบล็อกสองชั้น ต่อให้มีลายนิ้วมือก็เข้าไม่ได้ถ้าไม่ใส่รหัสยืนยันตัวตน
ระบบนี้เป็นบ้านไอ้พวกสามคนนี้เป็นคนคิดระบบดิจิตอลดอร์ล็อกขึ้น และนำมาใช้ที่คอนโดของพวกมันด้วย
แต่ฉันนี่สิ...เปลี่ยนรหัสใหม่เป็นวันเดือนปีเกิดมัน
