ตอนที่ 4 ช้ำแล้วช้ำเล่า2/2

960 Words

ตึกคณะวิศวกรรม! วันนี้ลงแลปต้องใส่ชอปฉันก็เลยใส่ชอปกับกางเกงยีนส์เอวต่ำ ซึ่งสร้างความหงุดหงิดให้กับไอ้คนขับรถให้ฉันนั่ง แล้วก็เดินบ่นตั้งแต่ลานจอดรถมาจนถึงห้องแลป มันไม่มีแลปแต่ต้องมาทำงานที่ตึกคณะ และนั่นทำให้ฉันติดรถมันมาด้วย ส่วนไอ้สองแฝดเดี๋ยวตามมาทีหลัง และฉันต้องฟังมันบ่นหูชา “เสื้อชอปตัวใหญ่ ๆ มึงก็เอาไปเย็บเข้า มึงเห็นไหมว่ามันติดกระดุมเม็ดตรงหน้าอกไม่ได้” มันบ่นอะไรนักหนา หญิงของมันแต่ละคนแทบจะแก้ผ้า จนฉันหันไปค้อนใส่มันตากลับแต่มันกลับโยนเสื้อแจ๊กเก็ตให้ “เชี่ยนี่...อะไรของมึง” เสื้อคลุมหัวฉันเกือบจะล้มไปแล้ว ดีที่มันจับเอาไว้ทัน “ใส่ไว้...ถ้ากูเห็นถอดนะ...มึงโดนแน่” “ไอ้ปั้น...มึงดูด้วยค่ะ...แดดประเทศไทยก็ร้อนพอกับทะเลทราย จนกูนึกว่าต้องขี่อูฐมาเรียน ให้กูใส่นี่อีก...กูเข้าไปในแลปก็ถอดชอปแล้วไอ้เหี้ย” ฉันว่าแล้วโยนกลับให้มัน “กูจะไปเฝ้ามึงทำแลป เห็นถอดนะมึงโดน” “มึงเป็นอะไร...ทำไมหวงกูนักหนา ทีกับผู้หญิงพวกนั้นที่มึงกอด มึงไซ้ซอกคอจนคอแดงเถือกแทบจะแก้ผ้าตรงหน้ามึงไม่เห็นมึงบ่น แต่กับกูเนี่ยบ่นจัง” “มึงไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้น” “แล้วกูมันเป็นยังไงไม่ทราบบอกกูสิ” “มึงเป็นเพื่อนสนิทกู” อื้ม...ไม่น่ายื่นมีดให้มันแทงกลับเลย ชงเองแท้ ๆ โดนแทงเจ็บเอง แล้วแม่งไอ้ตัวเหี้ยแฝดนรกดันมาได้ยินโดยเฉพาะไอ้ปัณณ์เหี้ยอันดับหนึ่งของกลุ่ม มันหัวเราะเยาะฉันจนฉันต้องยกกำปั้นให้ “หัวเราะเหี้ยอะไร...มึงมานี่เลย” ฉันลากไอ้ปัณณ์ไปกอดคอแทงเข่าใส่มันสองที ไม่ได้เจ็บมากมายแต่ดันร้องเหมือนหมูโดนเชือด “โอ๊ย...ไอ้ริน...ปล่อย...มึงเห็นขอบกางเกงในแล้ว” “มันเป็นสไตล์โว้ย...มึงไม่เคยเห็นเจนนี่ใส่หรือไงเซ็กซี่จะตาย ตัวนี้กูซื้อตั้งแพง” ฉันเถียงสวนไป นี่มันแฟชั่นจะตายไป ทำไมพวกมันรสนิยมไม่ได้เลยวะ “แฟชงแฟชั่นห่าอะไร...ดูพ่องมึงด้วย...มองมาเหมือนจะแดกหัว” ไอ้ปัณณ์ว่าแล้วขยับตาไปทางไอ้ปั้น “พ่อกูตายแล้วไอ้ควาย” “แล้วพ่อทูนหัวมึงโน่นล่ะ...กูว่าเดือด...เดี๋ยวแม่งก็ทิ้งเสื้อผ้ามึงยกตู้...มึงก็รู้ว่ามันทำจริง” ฉิบหาย...เพิ่งซื้อมาไม่นานด้วย เพราะปกติถ้าไปซื้อของพวกมันจ่ายให้ก็จริง แต่พวกมันเป็นคนเลือก ถ้าฉันเลือกก็โป๊ ๆ หน่อย เพราะอยากใส่สวย ๆ อวด ๆ บ้างอะไรบ้าง ของดี ๆ เก็บไว้ให้ใครดู เดี๋ยวก็เหี่ยวหมด แต่ก็ติดไอ้ปั้นทุกที “ไอ้ริน...ใส่เสื้อ” สุดท้ายฉันก็ต้องใส่เสื้อของไอ้ปั้นแล้วก็เดินขึ้นไปห้องแลปส่วนไอ้เพื่อนเวรสองตัวก็แยกไปทำงาน โดยไอ้ปั้นเสือกมานั่งเฝ้าจริง แล้วแม่งเซกฉันสาว ๆ แทบจะไม่เป็นอันทำแลปแล้ว เอาแต่แอบมองเพื่อนฉัน แล้วมันก็ขยันแจกยิ้มเสียด้วย “รินฉันขอคอนเทกปั้นได้ไหม” ดาวเป็นเพื่อนในเซกที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่หรอก แต่ถ้าเป็นเรื่องผู้ชายแล้วล่ะก็ เธอก็ฮอตเหมือนกัน “ไปขอเองเลย...ถ้าแอบให้เดี๋ยวมันโกรธ” ฉันปัดสวะให้พ้นทางเพราะคิดว่าดาวไม่กล้า แต่ทว่า...ฉันคิดผิด! “ปั้น...เราชอบเธอ...ขอคอนเทกหน่อยสิ” “....” ช้ำ...อีรินช้ำไปหมดแล้วใจ แต่ไอ้ปั้นหันมายักคิ้วให้สองที แล้วก็เอามือถือของดาวไปกดสองสามทีแล้วก็คืนให้ เวรเอ้ย...เสือกมาหวงฉัน แล้วมันก็อ่อยไปทั่วแบบนี้ให้ฉันคิดยังไง เมื่อฉันทำแลปเสร็จก็ถอดเสื้อของมันแล้วก็ปาใส่หน้ามันเลย ตุ้บ! จากนั้นก็เดินออกไปนอกห้องหยิบกระเป๋าออกไปด้วย ก่อนจะเลี้ยวเข้าห้องน้ำแวะขี้ก่อน นอกจากที่จะโดนเมินแล้วแม่งยังปวดขี้ด้วย ฉันเห็นสายเรียกเข้าไอ้ปั้นอยู่หลายสายจึงส่งข้อความไปบอกมัน ช่องแชตตัวแสบ! ริน : ไม่ต้องมายุ่งกับกูไอ้สัด ไปตายให้หนอนแดก! แล้วฉันก็ปิดเครื่องใส่เสียเลย จะได้ไม่ต้องรับรู้เหี้ยอะไรตั้งใจขี้ต่อไปในห้องน้ำแบบเหงา ๆ ก็ว่าจะไม่เจ็บแล้วนะแต่ก็เจ็บอยู่ดี ใครแม่งบอกว่าเจ็บซ้ำ ๆ ให้พอแล้ววันหนึ่งจะด้านชาจนไม่รู้สึกอะไรไปเอง อย่าไปเชื่อไอ้พวกโค้ชห่าเหวนั่นเลย ไม่ว่านานแค่ไหนก็ยังเจ็บฉิบหายอยู่ดี กับคนที่เรารักยังไงก็เจ็บ เห็นเขาอยู่กับคนอื่นยิ่งเจ็บ นั่งขี้อยู่ครึ่งชั่วโมงฉันก็ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกอีกครั้ง แล้วก็เห็นไอ้สามตัวนั่นยืนรวมกลุ่มกัน ฉันเลยหลบไปด้านหลังตึกคณะแล้วเดินออกไปเงียบ ๆ ไม่ผ่านลานจอดรถ... “รอไปเถอะไอ้พวกเหี้ย...กูกลับไปนอนแล้ว” ฉันถ่ายรูปยกนิ้วกลางชูให้แล้วก็เดินกลับไปขึ้นรถที่หน้ามหาวิทยาลัย พร้อมกับส่งเข้ากลุ่มปิดเครื่องไปเลย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more