ตอนที่ 2 น้ำแตก 1/2
1136 Words
ฉันได้ยินเสียงสแกนนิ้วเข้ามารีบดีดตัวลุกจากเตียงนอนแล้วก็เข้าห้องน้ำทันที
“ไอ้เหี้ยปัณณ์มึงไปรับหน้าก่อน บอกว่ากูอาบน้ำอยู่เพิ่งตื่น”
“เออ...รีบล่ะ” ไอ้ปัณณ์หันมาทำหน้าเซ็งใส่ ฉันปิดประตูใส่หน้ามันจากนั้นเปิดมาอีกครั้ง
“อย่าพิรุธนะไอ่สัด...กูเอาเลือดหัวมึงออกแน่...อย่าให้อีรินปลุกความเป็นขาใหญ่ร้านเฮียอ๋า” ฉันขู่มันพร้อมยกกำปั้น
“ไอ่สัดมึงพิรุธกว่ากูอีก...ลนฉิบหาย”
“....”
“กูดูลนเหรอ” ฉันถามมันอีกครั้ง
“ไม่เลยมั้งไอ้เหี้ย...หน้าตาเอยอะไรเอย...กูว่าน่าจะจับได้นานแล้ว”
“เชี่ยเอ้ย...อาบน้ำก่อน” จากนั้นฉันก็ปิดประตูเสร็จแล้วก็เปิดน้ำอยู่ในห้อง ตั้งใจจะอาบน้ำให้นาน ๆ หน่อย เพราะว่าหน้าตัวเองแม่งเริ่มออก
ลำคอตีบตัน จมูกเริ่มแสบ ๆ ตาฉันแดง ๆ อีกแล้วพอคิดว่าเดี๋ยวแม่งออกไปเจอภาพมันกำลังนัวเนียกันในห้องใจก็เจ็บแปลบไปหมดแล้ว
“เฮ้อ...ไอ้รินเอ้ย...บอกแล้วว่าอย่ารักเพื่อน เดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติด เคยห้ามใจแล้วแต่ก็รักอยู่ดี”
นี่แหละนิสัยของฉันที่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ความรักก็เช่นกัน...
ปัณณ์ Talk.
ในห้องโถงรับแขก ปั้นกับน้องแก้มหอมเดินเข้ามาด้วยกันด้วยท่าทางสนิทสนม เรียกได้ว่าแทบจะสิงกันอยู่แล้ว ผมที่เดินออกมาจากห้องนอนไอ้รินเห็นแล้วก็ถอนหายใจ เซ็งเพื่อนสนิทเนี่ยแหละ ที่ไปชอบไอ้ปั้นที่เจ้าชู้คบเผื่อเลือกด้วย แต่สุดท้ายก็ไม่เลือกใครปล่อยให้ผู้หญิงตีกันเอง
โคตรเลว!
ที่สำคัญหญิงของมันเคยจะตีไอ้รินเพื่อนผมด้วยไง นี่ยิ่งรู้ความลับของมันแล้วยิ่งรู้สึกเหี้ยมาก...
“ไอ้ปัณณ์!”
ยังไม่ได้พูดอะไรไอ้ปั้นก็เอาแล้ว ฉิบหายกูเพิ่งเจอเรื่องช็อคอย่าเพิ่งมาคาดคั้น
แล้วไอ้แฝดพี่เห็นเสียงไอ้ปั้นแปลก ๆ จึงเงยหน้าขึ้นหลังจากวางเครื่องดื่มที่ซื้อมาพลางขมวดคิ้ว
“ทำไม...แล้วไอ้รินล่ะ” ไอ้ปุณณ์ทำหน้าเหมือนกำลังสอบสวน ไอ้นี่ไหวดีเหลือเกินชาติที่แล้วเป็นเครื่องจับเท็จหรือไง
“เออ...อาบน้ำอยู่เห็นบ่นปวดหัว เครียดเรื่องข้อสอบมั้ง” ผมว่าไปนั่น ภาวนาให้พวกแม่งนี่อย่าสงสัย ผมเลยหยิบมือถือขึ้นมาไถ ดูสาว ๆ ในสต็อกของผมแล้วก็กดทักไปทั่วจนกระทั่งรู้สึกได้ว่าตีนไอ้เหี้ยปั้นเขี่ยมา
“มึงไปเทกับแก้ม...ไอ้รินแดกข้าวหรือยัง”
“กูจะไปรู้ได้ไงไม่ใช่ผัวมัน” ผมว่าอย่างรวน ๆ สไตล์ของผม แต่ไอ้ปั้นก็ดันสังเกตเห็น
“มันอาบน้ำนานยัง...”
“ตอนมึงมามั้ง” ผมตอบแบบขอไปทีแล้วเข้าเกมซะเลย จะได้จบ ๆ
“ไอ้เหี้ยปัณณ์...”
“อะไร!” ผมทำท่าหัวเสีย แต่เมื่อเห็นสายตาไอ้ปั้นผมก็รู้ทันทีว่าไอ้เหี้ยนี่ต้องสงสัย ผมพิรุธขนาดนั้นเลยเหรอวะ...นี่ทำหน้าปกติสุดแล้ว
“มึงทำอะไรมัน...ทำหน้าเหมือนส้นตีนแบบนี้”
“อะไร...กูเปล่านะ...กูไม่ได้ทำอะไร มึงอย่ามาปรักปรำกู” ที่มันถามแบบนี้เพราะว่าหากไอ้รินร้องไห้หรือเป็นอะไรขึ้นมา แม่งจะตามไปกระทืบคนทำให้หมด แล้วสีหน้าแม่งน่ากลัวฉิบหาย หญิงนั่งตักอยู่นั่นเสือกสนใจหญิงอื่นกูจะประสาทแดก
“เออ...กูไปเทของกินเอง” สุดท้ายผมเลือกวิธีนี้ซะจะหลบหน้ามันด้วยเรื่องของเรื่อง
จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วไอ้รินก็ยังไม่ได้ออกมา...สุดท้ายไอ้ปั้นก็ลุกขึ้น
“พี่ปั้นไปไหนคะ” นั่นไงน้องแก้มหอมรู้แหละว่าไอ้ปั้นต้องไปหาไอ้รินแน่ ๆ ผู้หญิงเหมือนกันทุกคนจริง ๆ เหมือนอ่านใจผู้ชายได้ กูอยากรู้มีเรดาร์อยู่ตรงไหน
“พี่ไปดูเพื่อนหน่อย ยังไม่ออกมาเลย” ไอ้ปั้นจับเอวน้องข้าวหอมลงนั่งโซฟา แต่ว่าน้องข้าวหอมงอแง
ฉิบหายละ...เพื่อนกู...พรุ่งนี้กูจะเหมาน้ำใบบัวบกมาให้แล้วกัน สเปกไอ้ปั้นเลยสายงอแงแล้วก็ชอบอ้อน
“ไม่อยากอยู่คนเดียวเลยค่ะ...เหงามาก”
ไอ้สัดกูกับไอ้ปุณณ์หมามั้ง ไม่ใช่คนหรือไงนั่งตรงเนี้ย น้องแม่งทำกูสองคนดูแย่
“พี่ไปเรียกรินก่อน รอตรงนี้นะครับ”
“อื้อ...อย่าไปแก้มหอมเหงา” น้องแก้มหอมเอามือคล้องคอทำปากจู๋ ไอ้สัดเอ้ย...ให้ตายดิ...ไอ้รินกูตายแน่ช็อตนี้
จุ๊บ! “งั้นไม่ไปก็ได้ครับ”
จ้าเพื่อนรักโชว์หวานใส่พวกกูอีก จนผมหันไปหาไอ้ปุณณ์ก็เห็นมันมองมาอย่างเอือม ๆ อยู่แล้ว
จบปัณณ์Talk.
ฉันนั่งอยู่ในห้องน้ำนานมาก พยายามทำใจส่วนหนึ่งจากนั้นก็เปิดน้ำรดหัว เพื่อให้หัวโล่ง ๆ ที่จริงฉันปวดหัวมากเรื่องเรียน แต่ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของเรื่องหัวใจด้วยซ้ำ น้ำที่ไหลจากเรนชาวเวอร์ทำให้หัวร้อน ๆ ของฉันเย็นขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นสายเช่นกัน ใช่ไหลยันตีนบอกได้แค่นี้ จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูเลยสะดุ้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
ฉันไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เดาว่าน่าจะเป็นไอ้ปัณณ์ เพราะไอ้ปั้นคงจะกกเด็กของมันอยู่จึงตะโกนด่ามันไป
“กูอาบน้ำอยู่...เรียกเหี้ยทำไร...ญาติฝั่งไหนมึงตายฮะ!”
นี่แหละฉัน...ปากดีขี้เหงา เอาแต่ใจด้วย
“มึงอาบมาชั่วโมงหนึ่งแล้วไอ้ริน...เป็นอะไรออกมาคุยกัน”
ฉิบหายเสียงไอ้ปั้น...แม่งไหนไอ้ปัณณ์มันบอกเอาหญิงมาด้วย แล้วมาสนใจฉันทำไมเนี่ย...ทำไงดีแม่งสภาพฉันคือดูไม่ได้อ่ะตอนนี้ ตาแดง ๆ ด้วย
“เปล่า...กูแค่อยากเปิดน้ำรดหัวให้โล่ง ๆ”
“น้ำหมดเป็นหมื่นแล้วมั้ง มึงจะออกมาดี ๆ หรือให้กูพังประตู”
เนี่ยไง...มันก็เป็นเสียแบบนี้ เดี๋ยวก็ทะเลาะกับหญิง สุดท้ายฉันนี่โดนหมายหัวตลอด บางทีก็ต้องทำเป็นไม่คิดอะไรทั้งที่คิดอยู่เต็มหัวใจ
“มึงออกไปก่อนกูไม่ได้เอาเสื้อผ้าเข้ามาเปลี่ยน” ฉันตะโกนออกไป ตอนเข้ามามีแค่ผ้าขนหนู ออกไปสภาพนี้ถ้าเด็กมันเห็นมีช็อค
“ไอ้ริน...อย่าให้กูพูดซ้ำ!”
เสียงทั้งเข้มทั้งโหด...ตะโกนตอบ
- Writer
