EPISODE 07 หมอหวงก้าง
1123 Words
EPISODE 07
หมอหวงก้าง
พริบพราวกลับมาเยี่ยมดูอาการป่วยของพ่ออยู่พักใหญ่ก่อนจะขอตัวกลับเนื่องจากช่วงบ่ายเธอมีงานพาสไทม์ต้องไปทำต่อ จังหวะที่เดินกลับออกมาจากห้องพักผู้ป่วยก็บังเอิญเดินสวนกับวาเลนพอดี เพราะไม่รู้จะทำตัวยังไงเธอเลยฝืนยิ้มบางๆ ส่งให้เขาตามมารยาทก่อนจะก้มหน้าหลบสายตารีบเดินจากไปให้เร็วที่สุด
แต่เดินไปได้ไม่นานข้อมือเธอก็ถูกคว้าเอาไว้จากทางด้านหลังทำให้เธอต้องหันกลับไปมองอย่างไม่มีทางเลือก แต่ทันทีที่ได้เห็นเจ้าของข้อมือหนาดวงตากลมโตก็เบิกโพลงด้วยความตกใจในทันที เพราะสถานที่ตรงนี้ไม่ใช่พื้นที่ส่วนตัวที่เขาจะมาทำรุ่มร่ามกับเธอได้ ที่สำคัญเธอไม่อยากให้หน้าที่การงานของเขาถูกคนอื่นเอาไปนินทาได้ แต่อีกฝ่ายกลับคิดว่าสีหน้าท่าทางที่เธอแสดงออกมาพร้อมกับพยายามดึงมือออกด้วยท่าทีตื่นตระหนกนั้นเป็นเพราะความผิดหวังที่เขาอาจจะไม่ใช่คนที่เธออยากเจอ
“ผิดหวังมากรึไงที่เป็นฉันแทนหมอวายุ”
“คุณหมอพูดเรื่องอะไรคะ ตรงนี้คนเยอะคุณหมอปล่อยแขนพราวก่อนได้ไหมคะมันจะดูไม่ดี” เหตุผลของคนตัวเล็กทำเอาวาเลนถึงกลับแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับปล่อยแขนเรียวให้เป็นอิสระทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พริบพราวเองก็เช่นกันเพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่น
“ไปรอฉันที่รถ”
“แต่ว่า…”
“คงจำรถที่เธอขึ้นไปเอากับฉันคืนนั้นได้ใช่ไหม” ประโยคถัดมาของวาเลนทำเอาพริบพราวถึงกลับกระดากอายประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก วาเลนเองก็ทิ้งท้ายเอาไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะเดินจากไป
พริบพราวใช้เวลาเดินตามหารถยนต์คันหรูของวาเลนอยู่นานพลางมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือที่บ่งบอกว่าเวลาของเธอบีบคั้นเข้ามาทุกทีถ้าช้ากว่านี้อีกสิบนาทีเธออาจจะไปทำงานสายได้ ในระหว่างที่กำลังชั่งใจว่าจะรอเขามาดีหรือไม่ร่างสูงก็ปรากฏตัวขึ้นบนตัวเขาไม่ได้สวมใส่ชุดกาวน์เอาไว้เหมือนตอนที่ทำงาน
“คุณหมอแรกพราวมามีธุระอะไรไหมคะ พราวมีเวลาอีกแค่สิบนาทีต้องไปแล้ว”
“ขึ้นรถสิ”
“แต่ว่า…” ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบอะไรกลับไปวาเลนก็เดินนำไปขึ้นรถโดยไม่รอฟังเธอเสียด้วยซ้ำทำให้เธอต้องจำใจขึ้นรถไปกับเขา บางครั้งความหัวอ่อนของเธอก็ทำให้เธอสับสนกับตัวเองเหมือนกันเพราะรักเขาถึงได้ยอมเขามากขนาดนี้ แต่เขาก็ทำให้เธอรู้สึกกลัวจนไม่กล้ารักในคราเดียวกัน แต่เธอเองก็กลับไม่ยอมถอยหางจากเขาเสียที
ทันทีที้เธอก้าวเข้ามานั่งภายในรถ เครื่องยนต์ก็ถูกขับเคลื่อนตัวออกไปจากโรงพยาบาลทันทีโดยไม่ได้รับคำอธิบายใดๆ ท่ามกลางคำถาม และข้อโต้แย้งมากมายจากคนตัวเล็ก
“คุณหมอจะไปไหนคะ พราวไม่มีเวลาแล้วพราวต้องไปทำงานต่อ” พริบพราวพยายามบอกอีกฝ่ายตลอดทาง แต่เขากลับไม่ยอมพูดจาอะไรออกมาจนเธอเหนื่อยที่จะพูดเพียงลำพัง
รถหรูขับมาจอดยังเพ้นท์เฮ้าส์หรูที่เคยถูกใช้เป็นสนามรักระหว่างเธอกับเขาเมื่อหลายวันก่อน การกลับมาในสถานที่ที่คุ้นเคยทำให้ความทรงจำในคืนนั้นกลับมาฉายซ้ำอีกครั้ง
“คุณหมอพาพราวมาที่นี่ทำไมคะ”
“มาทำข้อตกลง”
“ข้อตกลงอะไรคะ พราวมีงานต้องไปทำตอนนี้ก็สายมามากแล้วถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญไว้คุยกันวันหลังได้ไหมคะ”
“เรื่องของฉันยังไงก็คงสำคัญกว่าชีวิตของเธอนะ”
“พราวทราบค่ะว่าคุณหมอเป็นคนมีเกียรติชีวิตคุณหมอเองก็คงจะสำคัญมาก อต่ชีวิตที่ไม่มีค่าอย่างพราวก็มีหน้าที่อย่างอื่นต้องไปทำนะคะไม่ใช่คอยตามอารมณ์คุณหมออย่างเดียว” การตอบโต้ของคนตัวเล็กทำเอาวาเลนถึงกลับนิ่งไปครู่หนึ่งทว่ามันก็เป็นเพียงแค่เสี้ยววินาทีสั้นๆ เท่านั้น ก่อนที่เขาจะแปรเปลี่ยนเป็นหันมาใช้มือลูบเรือนแก้มใสเอาไว้เบาๆ พร้อมกับใช้ปลายหัวแม่มือเดลี่ยริมฝีปากบางอมชมพูด้วยสายตาเยือกเย็นจนไรขนอ่อนคนตัวเล็กชูชันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“กล้าต่อปากต่อคำกับฉันแล้วนี่ ก็ว่าจะแสร้งไร้เดียงสาไปอีกได้นานแค่ไหน” ชายหนุ่มยิ้มเยาะมุมปาก ก่อนจะเปิดประตูรถลงไปก่อนจะหยุดยืนส่งสายตากดดันให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ภายในรถเปิดประตูตามลงมา
และก็เป็นไปตามที่คาดการณ์เอาไว้ในที่สุดพริบพราวก็ทนแรงกดดันจากสายตาคมดุจเหยี่ยวของอีกฝ่ายไม่ไหวเปิดประตูรถตามลงมา ดวงตากลมโตมองบรรยากาศรอบๆ ห้องที่คุ้นเคยด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย
“เข้าประเด็นเลยแล้วกัน ฉันไม่อยากอ้อมคอมให้เสียเวลา เพราะฉันเสียเวลากับเธอมามากแล้ว” วาเลนบอกด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดเล็กน้อย เพราะการปรากฎตัวของเธอที่โรงพยาบาลในครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดจนต้องรีบเคลียร์งานออกมาก่อนเวลา ยิ่งได้รู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของคนไข้คนไหนก็ยิ่งทำให้เขาเริ่มจดจำเธอได้มากขึ้น
เธอเป็นผู้หญิงที่เวลาเจอเขามักจะก้มหน้าหลบสายตาตลอดจนเขารู้สึรำคาญใจ แต่ก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจอะไร เลยทำให้เขาจำแทบจะไม่ได้เลยตอนเจอเธอที่ผับคืนนั้น
“ถ้าเธอยอมขายตัวให้ฉัน ฉันจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในชีวิตเธอให้หมดหน้าที่เธอแค่มานอนอ้าขาให้ฉันเอาเวลาฉันต้องการ งานง่ายๆ ที่ไม่ต้องไปทำงานลำบากเพื่อแลกกับเงินน้อยนิดที่เธอทำอยู่”
“แค่เพราะพราวยอมคุณหมอในคืนนั้น คุณหมอเลยมาตัดสินพราวเหรอคะ ถ้าพราวอยากสบายอยากได้เงินพราวคงรับเงินที่คุณหมอเสนอให้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว” เธอตอบกลับเสียงสั่น
“แล้วถ้าแลกกับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจของพ่อเธอล่ะสนใจไหม?”
---------------------
เอ้าคุณพี่😂🥹
- Writer
