ปะป๊าที่แปลว่าผัวไม่ใช่พ่อ

ก็คนมันคิดถึง

คะนิ้งทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ เธอกอดเขาไว้ใบหน้าที่อยู่เพียงเอวของเขาก็ซุกเข้าอย่างคนหวงแหน ก็เธอหวงเขานี่นา เธออยากเก็บปะป๊าของเธอไว้ดูคนเดียว อยากเห็นแก่ตัวไม่ยอมให้ใครดูด้วย

“อ๋อ ฮ่ะ ฮ่า ได้ ๆ ครับเดี๋ยวป๊าไปเปลี่ยนชุดใหม่”

ภูผายิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเกือบทุกซี่ เขาหัวเราะให้กับความน่าเอ็นดูของเธอต่างหาก ยัยเด็กขี้หวงขี้อ้อนคนนี้ทำเอาเขาใจละลายทุกครั้ง เขาไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าชีวิตจะมีสีสันแบบตอนนี้ ตอนที่เขาอยู่กับเธอ

“ขี้งกอ่า~” เป็นโมเดลที่ยืนดูสองคนอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยจิ๊จ๊ะอย่างคนโดนขัดใจ กำลังดูเพลินเลยเชียว

“ก็ของนิ้งนี่”

คะนิ้งขึงตาใส่เพื่อนสนิทตนที่มักจะจ้องหาเศษหาเลยจากปะป๊าสุดหล่อของเธอ แม้รู้ว่าโมเดลไม่คิดอะไรมาก เพียงแค่ต้องการก่อกวนเธอก็เท่านั้น แต่ถึงอย่างไรเธอก็หวงอยู่ดีนั่นแหละ

“ไม่ต้องทะเลาะกันครับ เดี๋ยวป๊าไปใส่เสื้อผ้าดี ๆ ส่วนเรื่องรถเดลไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวป๊าไปส่งครับ” ภูผาเอ่ยเสียงทุ้มน่าฟัง จนคนฟังแทบขาอ่อน

“อุ้ย~ ได้เลยค่ะป๊า” โมเดลบิดกายจนกระดูกแทบเคลื่อนอยู่แล้ว เพราะความเขินอาย

“ป๊าไปเปลี่ยนชุดเลย!” คะนิ้งเอ่ยหน้างอเล็กน้อย ก็เธอไม่ชอบใจนี่นา แต่ทว่าชายหนุ่มก็ราวกับอ่านความคิดเธอผ่านสีหน้าได้ เขาลูบเรือนผมนุ่มสลวยเบามือ ก่อนจะเอ่ยเอาใจเจ้าหล่อน

“ได้ครับ หนูไม่ทำหน้าแบบนั้นสิ โมเดลไม่เห็นอะไรขนาดนั้นหรอก ยังไงป๊าก็เป็นของหนูคนเดียวอยู่แล้ว”

คนแก่เวลาพูดแบบนี้ก็ไม่ได้รู้สึกเอียนขนาดนั้นนี่ กลับน่าฟังจนเธอบิดกายเขินไปอีกคน หญิงสาวอมยิ้มพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะเดินลงมาเพื่อคุยกับโมเดลต่อ

“วาสนาแกจริง ๆ คะนิ้งเอ้ย! ฉันล่ะอิจฉาแก ป๊าผาคือแด๊ดดี๊ที่จริงใจสุด หล่อก็หล่อ นิสัยก็ดี ที่สำคัญรักแกเวอร์” โมเดลเอ่ยชื่นชมจากใจจริง ก่อนจะนั่งลงโซฟาห้องรับแขก

“อื้อ โชคดีมากเลยที่ได้เจอป๊า ถ้าไม่เจอก็คงไม่รู้ว่าจะเร่ร่อนอยู่ไหนเหมือนกัน” เธอไม่ได้พูดเพราะน้อยเนื้อต่ำใจ เธอดีใจมากต่างหาก รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้นบนดวงหน้าสวย

หากนึกย้อนไปวันแรกที่เจอกัน เธอเองก็อดซาบซึ้งไม่ได้ วันที่เธอระเหเร่ร่อนไร้ซึ่งจุดหมาย มีเพียงกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กติดกาย ไม่มีความหวัง ไม่มีหนทางให้เดินไปต่อในวันข้างหน้าหรือแม้กระทั่งเวลานั้นหิวก็หิว ฝนก็ตกลงมาทับถมซ้ำเติมคนโชคร้ายแบบเธอ

แต่ทว่ากลับมีใครบางคนยื่นร่มมากางให้เธอ ดวงตาคู่คมแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนหลายส่วน น้ำเสียงฟังดูละมุนหูจนคนฟังคล้อยตามนั่น เธอยังจำได้ดี

“หนูมาเดินตากฝนแบบนี้ทำไมครับ? ปวดหัวตอนเป็นไข้หวัดน่ะไม่สนุกหรอกนะ เชื่อลุงเถอะ”

ก็เพราะตาลุงสุดหล่อและใจดีคนนั้นแหละที่เปลี่ยนชีวิตเธอ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเธอไม่ได้กลัวเขาตั้งแต่แรกเจอ พอสบตาเข้ากับดวงตาคู่นั้นแล้ว เธอกลับรู้สึกราวกับกำลังถูกโอบกอด ยอมเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง จนกระทั่งเขาหาที่อยู่อาศัยและให้เงินเธอใช้จ่ายเพราะความสงสาร

แต่เพราะความใกล้ชิดสนิทสนมกัน จึงทำให้เธอกับเขาเริ่มต้นใช้ชีวิตแบบคนรัก กินนอนด้วยกันเป็นเวลาเกือบสองปีแล้ว เธอมีความสุขมาก แบบที่ไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิต เขาเป็นแสงสว่างหนึ่งเดียวในชีวิตของเธอ

ทำให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยากมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อเขา…

.

.

.

“ตั้งใจเรียนนะครับ เดี๋ยวเย็นป๊ามารับ” เสียงคนที่นั่งฝั่งคนขับเอ่ยขึ้น หลังจากที่รถขับเข้าจอดหน้ามหาลัยที่สาวเจ้าเรียนอยู่

“เพื่อป๊าแล้วหนูตั้งใจเรียนแน่นอนค่ะ~” หญิงสาวเอ่ยพลันฉีกยิ้มกว้าง

“ดีมากค่ะคนเก่ง~” ภูผาเอ่ยเสียงหวานอย่างคนรักใคร่ เขายกมือขึ้นลูบศีรษะเธอเบา ๆ อย่างคนเอ็นดู สบสายตาเข้ากับดวงตากลมน่าหลงใหล ที่ทำเขาถอนตัวถอนใจไม่ได้เลยสักหน

“จุ๊บหน่อยสิคะ ป๊าต้องให้กำลังใจหนูนะ”

หญิงสาวทำทีท่าเล่นหูเล่นตา คะนิ้งยิ่งโตยิ่งสวยและยิ่งมีลูกเล่นลูกหยอดมากขึ้น คนแก่แบบเขาจะอดใจไหวได้อย่างไรกัน ก็คงต้องตามน้ำเสียแล้วสิ

“จุ๊บ~~” ริมฝีปากหนาจุ๊บเข้าที่แก้มขาวเนียน ทำเอาเจ้าหล่อนถึงกับหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกเพราะความเขินอาย

“โอย~~รักกันพอแล้วมั้ง~คนโสดใจจะขาดแล้วค่า”

เสียงแทรกขึ้นจากด้านหลัง เป็นโมเดลที่นั่งดูคนรักกันกระหนุงกระหนิง หยามใจคนโสดเอามาก ๆ แต่ก็ได้แต่ทนมาสุดทาง ทว่าสองคนนี้กับพลอดรักกันหวานชื่น จนมดจะขึ้นแล้วล่ะมั้งนั่น

หากไม่ถูกห้ามเสียก่อนก็คงเป็นเช่นนั้น

“แกไม่เข้าใจอ่ะเดล นาน ๆ จะได้อยู่กับป๊า” คะนิ้งทำเป็นเอ่ยเสียงเบาตาละห้อย แต่ก็ถือเป็นเรื่องปกติเพราะคะนิ้งมักใช้ข้ออ้างนี้อยู่บ่อยครั้ง

“จ๊ะจ้า เข้าใจว่านาน ๆ จะได้เจอกัน แต่แกช่วยเข้าใจคนที่ใช้ชีวิตมายี่สิบสองปียังไม่เคยเจอผู้ชายดี ๆ แบบฉันมะ?” โมเดลเอ่ยจือปาก กอดอกบิดซ้ายทีขวาทีอย่างคนหมั่นไส้

“ป๊าก็อยู่มาสี่สิบปีเลยนะ กว่าจะเจอคนดี ๆ อย่างที่เดลว่า”

จู่ ๆ หนุ่มหล่อรุ่นลุงข้างกายก็เอ่ยพร้อมกับเผยรอยยิ้มกระชากใจวัยเยาว์ทั้งสอง เขาน่ะหล่อเกินคนแล้วจริง ๆ ไม่รู้ที่บ้านเลี้ยงด้วยอะไรถึงหล่อวัวตายควายล้มได้ขนาดนี้กันนะ? ยิ่งเสียงทุ้มน่าฟังนั่นอีก เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำบุญด้วยอะไรเหมือนกันถึงวาสนาดีขนาดนี้

“รุ่นลุงเขาขิงอะนิ้ง~” โมเดลหันมาญาติดีกับคะนิ้งทันที เมื่อโดนแฟนเพื่อนเอ่ยประโยคที่ฟังยังไงก็อวยสาวน้อยที่แกหลงรักหัวปักหัวปำ

“ก็คงจริงของเขาแหละ หนูไปเรียนแล้วนะคะปะป๊า อย่าลืมมารับหนูด้วยนะ” หญิงสาวเอ่ยย้ำคนข้างกาย แม้รู้ดีว่าเขาไม่เคยผิดนัดเลยสักหน แต่เธอก็อยากบอกเขานี่

“ได้เลยครับ ตั้งใจเรียนด้วยนะครับ” ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานให้กับเธออีกครั้ง ให้ตายเถอะ! เธออยากลามานอนกอดตาลุงนี่จริง ๆ เลย แต่เพราะทำไม่ได้ เลยต้องจำใจลงจากรถและเดินเข้าตึกคณะไปอย่างเสียดาย

“เอาน่า~ เดี๋ยวกลับบ้านก็ได้อยู่ด้วยกันหรอกย่ะ ทำเหมือนเขาจะไม่อยู่กับแกซะงั้น ห่างกันไม่กี่ชั่วโมงเอง” โมเดลเอ่ยปลอบใจพลันตบไหล่เพื่อนเบา ๆ

“แกไม่รู้อะไรเดล ความคิดถึงมันน่ากลัวมากเลยนะ แค่นาทีสองนาทีก็ทรมานแล้ว”

คะนิ้งเอ่ยพลันทำหน้าตางอเง้าราวกับเด็กกำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อ เธออยากให้เวลาผ่านไปเร็ว ๆ จัง อยากเจอเขาจนใจจะขาดอยู่เเล้ว