ปะป๊าที่แปลว่าผัวไม่ใช่พ่อ

เด็กขี้หวง

คะนิ้งนอนเฝ้ามองประตูห้องน้ำอยู่ไม่ยอมหลับ เธอมักจะตื่นเต้นทุกครั้งเมื่อรู้ว่าเขานั้นจะกลับจากทำงานและมาอยู่กับเธอ เธอเฝ้ารอวันที่จะได้อยู่กับเขาแบบไม่ต้องแยกจาก คงอีกไม่นานนี้สินะ ตอนนี้เธอมีหน้าที่เรียนให้จบ ให้ปะป๊าตาแก่สี่สิบที่คอยส่งเสียเธอเรียนได้ภูมิใจกับเธอ

รู้สึกเหมือนเขาเป็นพ่อเธอจริง ๆ เลย ก็เพราะความที่เขาเป็นผู้ใหญ่มาก สุขุม สุภาพ ฐานะและการศึกษาก็ล้วนแต่ดีเยี่ยม บางครั้งเธอยังแอบคิดว่าตนนั้นรู้สึกจะห่างไกลกับเขาไปหรือเปล่า แต่ทว่าเขากลับไม่ยอมทำให้เธอคิดแบบนั้นน่ะสิ

“แน่ะ ป๊าบอกให้นอนก่อนทำไมไม่นอน”

เสียงดุน้อย ๆ เจ้าของร่างล่ำสัน หุ่นแน่นปึ๊กกล้ามเป็นมัด เดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างส่วนบนเปลือยมีเพียงส่วนล่างที่ถูกพันด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก รูปร่างเขาดีเหลือเกิน ยิ่งบวกกับหน้าตาที่หล่อเหลาของเขาแล้ว มันทำให้เธอตัดใจไม่มองไม่ได้เลย

“หนูก็รอปะป๊ามากอดหนูไงคะ ไม่งั้นก็นอนไม่หลับน่ะสิ”

“มีข้ออ้างตลอดเลยนะยัยเด็กน้อย”

ชายหนุ่มส่ายหน้าให้กับคำพูดคำจาของเจ้าหล่อน มันน่านักนะ ดูสายตาที่มองเขาราวกับจะกลืนกินนั่นสิ เขาว่าหื่นแล้วเธอหื่นกว่าเขาอีก

“ปะป๊าไม่ต้องใส่เสื้อหรอกค่ะ”

“ทำไมเหรอคะ? มันก็โป๊สิ” คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงเล็กน้อยท่าทีสงสัย

“ไม่โป๊เลยค่ะ ดูดีซะอีก หนูอยากดู”

คนตัวเล็กทำหน้าหื่นกระหาย เขาดูออกหรอกว่าเธอต้องการสิ่งใด เพียงแต่ว่าวันนี้เขาคงทำไม่ได้ เพราะเธอนั้นต้องไปเรียนเช้าน่ะสิ หากจะทำจริงก็กลัวอีกคนไปเรียนไม่ไหว

“ป๊ารู้นะว่าอยากดูอะไร” เขาทิ้งตัวลงนอนข้างกายหญิงสาวทั้งอย่างนั้น ไม่ยอมใส่เสื้อผ้าดี ๆ ก็เพราะปกติเขาก็ขี้ร้อนอยู่แล้ว แก้ผ้านอนจะเป็นไรไป บ้านหลังนี้ก็มีแต่เขากับเธอนี่

“ดูจู๋”

“คะนิ้ง! ไม่เอาไม่พูดแบบนี้นะ มันไม่ดีรู้ไหม”

คนแก่ข้างกายเธอถึงกับดีดตัวลุกจากที่นอน เขาเอ่ยเสียงดังเล็กน้อยพร้อมกับคิ้วที่ขมวดมุ่นจนแทบจะชนกันอยู่แล้ว เขามักจะสอนเธอเฉพาะเรื่องดี ๆ เพื่อให้เธอออกไปใช้ชีวิตภายนอก หากแต่เรื่องอย่างอื่นเขาก็สอนเธอมาเองนี่

“ตอนนั้นปะป๊ายังพูดคว_ หนูได้ยินนะคะ”

คนตัวเล็กแกล้งเถียงกลับ ซึ่งแน่นอนว่าเขาต้องร้อนตัวเอ่ยอึกอัก ตอนเวลาปกติปะป๊าของเธอไม่เคยพูดคำหยาบกับเธอเลยสักครั้ง ครับค่ะตลอดราวกับเทพบุตร แต่วันนั้นเธอได้ยินเขาคุยโทรศัพท์ และด่าปลายสาย เธอจึงยกเอามาพูดได้

“อะ เอ่อ…นั่นป๊าโมโหไงคะ แต่ต่อไปหนูไม่พูดแบบนี้นะ ครั้งนี้ป๊าไม่ว่าแล้วกัน นอนเถอะครับดึกแล้ว” ภูผารีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที ก่อนที่จะมุดตัวเข้ากอดร่างที่เขาคิดถึงสุดหัวใจ

“ฟอด~ ตัวห๊อมหอม” จมูกหนาสูดดมซอกคอขาวไปหนึ่งฟอด

เขาเอ่ยชมเธอเสียงไม่ดังมากนัก แต่แน่นอนว่าเธอยังไม่หลับย่อมได้ยิน หญิงสาวแอบยิ้มในอ้อมกอดแกร่ง เธอดีใจที่เขาแสดงความรักและมักจะเอ่ยชมเธอทุกครั้ง เธอคิดไม่ออกเลยว่าหากวันใดวันหนึ่งชีวิตเธอไม่มีเขาแล้วจะเป็นอย่างไร

“พรุ่งนี้ป๊าจะไปส่งหนูไหมคะ?”

“ไปสิคะ ป๊าจะคอยรับคอยส่งหนูทุกวันที่ป๊าอยู่กับหนูเลย”

” รักป๊าที่สุดเลยยยย” หญิงสาวกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นพร้อมกับยิ้มดีใจ

“ป๊าก็รักหนูครับ รักที่สุดเลย” ชายหนุ่มบอกรักเธอในขณะที่ตากำลังจะปิดลง

“ปะป๊าไปทำงานปะป๊าเหนื่อยมากไหมคะ?”

“เหนื่อยครับ แต่เจอหนูก็หายเหนื่อยเลย”

เขาไม่ได้พูดเพียงเพื่อเอาใจเธอเท่านั้น ต่อให้เขาจะทำงานเหนื่อยแค่ไหน แต่คะนิ้งคือยารักษาความเหนื่อยล้าในชีวิตเขาจริง ๆ

เขาไป ๆ มา ๆ อยู่หลายวันหลายปีใช่ว่าจะไม่เหนื่อย แต่เพราะทุกอย่างยังไม่เข้าที่เข้าทาง เขาจึงไม่สามารถพาผู้หญิงที่เขารักไปอยู่ข้างกายได้ในตอนนี้

“ปากหวานจัง~” คนตัวเล็กว่าพลันเอานิ้วจิ้มริมฝีปากที่เธอชื่นชอบ

“ถ้ายังไม่นอนป๊าจะทำอย่างอื่นแล้วนะ”

“นอนค่ะ”

นี่ไม่ใช่คำขู่ธรรมดา คะนิ้งรีบหลับตาปี๋ ซุกตัวเข้าสู่อ้อมกอดเขาทันที เธอรู้ดีว่าหากให้เขาทำอย่างอื่นที่ว่ามีหวังไม่ได้หลับได้นอนข้ามวัน เธอมีเรื่องมากมายอยากจะเล่าให้เขาฟัง และก็อยากฟังเรื่องของเขาด้วยเช่นเดียวกัน

แต่เอาไว้คุยกันวันพรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย เขาอยู่กับเธออีกตั้งสองอาทิตย์ นึกได้ดังนั้นหญิงสาวก็นอนหลับพักผ่อนไปพร้อมกับชายคนรักทันที…

.

.

.

“คะนิ้ง คะนิ้ง ยัยคะนิ้ง!”

เสียงเรียกปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ เธอกำลังฝันดีเพราะอ้อมกอดอบอุ่นของชายหนุ่ม แต่ทว่าต้องถูกรบกวนจากเสียงเพื่อนสนิทที่ปีนกำแพงเข้ามาแหกปากร้องเรียกเธออยู่หน้าบ้าน ซึ่งแน่นอนว่าเธอได้ยิน เพราะเธออยู่ห้องนอนชั้นสองและเมื่อคืนภูผาก็เปิดประตูกระจกไว้ เพราะเขาชอบอากาศที่ปลอดโปร่งโล่งสบาย

“อื้อ~ปะป๊าปล่อยหนูก่อนได้ไหมคะ เดลมา”

“อะ อื้ม~ ครับ”

คนตัวโตที่นอนกอดเธอแน่นยอมคลายอ้อมแขน ก่อนที่คะนิ้งจะลุกขึ้นจากเตียง หาเสื้อมาคลุมทับชุดนอนที่วาบหวิวอีกชั้นก่อนจะเดินลงไปชั้นล่าง

“มาทำอะไรตั้งแต่เช้าขนาดนี้เดล?”

“ก็มาหาแกน่ะสิย่ะ วันนี้มีเรียนเช้า แต่รถฉันเสียเลยจะมาบอกแกว่าไม่รู้จะซ่อมเสร็จตอนไหน”

เสียงหวีดแหลมจากหนุ่มร่างบางผิวใส อย่าง ‘โมเดล’ เพื่อนสาวสองคนสนิทของคะนิ้งที่อยู่บ้านหลังติดกันนี่เอง ปกติแล้วเธอจะติดรถไปกับโมเดลตลอดเวลาที่เขาไม่อยู่

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้ปะป๊าไปส่ง” คะนิ้งเอ่ยอย่างใจเย็น และแอบยิ้มน้อย ๆ

“หา!? ไหน? ฉันขอขึ้นไปหาปะป๊าหน่อยสิ”

โมเดลพอได้ยินว่าเป็นผัวเพื่อนมาก็ร้องด้วยความตื่นเต้นทันที เพราะปะป๊าภูผาคืออาหารตาชั้นเลิศน่ะสิ ยิ่งหุ่นล่ำ ๆ นั่นล่ะก็เห็นแล้วใจสั่นสุด ๆ

“หยุด ของนิ้งจ้ะ” หญิงสาวยืนขวางไว้อย่าคนหวงแหน

“ขอดูหน่อยนิดเดียว ตอนนี้อยู่ในห้องถอดเสื้อนอนอยู่ข้างบนใช่ป่ะ?”

โมเดลยังคงทำท่าตาโตอยากขึ้นไปชั้นบน แต่แล้วก็มีเสียงที่มาพร้อมร่างสมบูรณ์แบบลงมาจากชั้นสองของบ้าน ซึ่งก็คือภูผาที่สวมเพียงกางเกงนอนขายาว ไม่สวมเสื้อแม้กระทั่งกางเกงในยังไม่ใส่ ทำให้เจ้าขาที่สามแกว่งไปแกว่งมาตามจังหวะเดินของเขา

“อ้าว มาแต่เช้าเลยนะเรา” ภูผาเอ่ยทักทายเพื่อนสนิทของคะนิ้งอย่างเช่นทุกครั้ง

“อู้ว~ ว้าว~” โมเดลถึงกับตาลอย

“ปะป๊า!”

หญิงสาวร้องเรียกอีกฝ่ายเสียงดังก่อนที่เธอจะวิ่งขึ้นมาด้วยท่าทีตื่นตะหนก หญิงสาวรีบขึ้นบันไดมากอดเอวเขาไว้ ทำให้เขาต้องหยุดเดินลงชั่วขณะ พร้อมกับเอ่ยถามสาวน้อยที่ทำหน้าไม่พอใจ

“หนูเป็นอะไรคะ?”

“ทำไม่ป๊าไม่ใส่เสื้อผ้าดี ๆ มัน มัน…แกว่งไปแกว่งมาแล้ว โมเดลเห็นแล้วด้วย!”

อ๋อ…ที่แท้ยัยเด็กนี่ก็ขี้หวงนี่เอง