“รหัสอะไร”
เธอรีบรับมือถือมา แล้วถามถึงรหัสปลดล็อค
“ วันเดือนปีเกิดเธอไง”
เขาบอกแค่นั้น แต่ปากเล็กยิ้มไม่หุบ
“นายตั้งแบบนี้มานานแล้วเหรอ”
อยู่ๆหน้าสวยก็แดงแปร้ดขึ้นมาอีกครั้ง
“อืม ”
เขาตอบสั้นๆไม่สนใจอะไรอีก นอนกอดเธอแล้วหลับตาซบที่แผ่นหลังบางอยู่แบบนั้น
ครืด ครืด
แต่ยังไม่ทันได้เซ็คอะไร มือถือเขาก็ดังขึ้น
พร้อมชื่อขึ้นโชว์บนหน้าจอว่าเนยหอม
“ เนยหอมโทรมา รับมั้ย”
เธอบอกปริ้นซ์เสียงนิ่ง ฟังจากน้ำเสียงก็รู้แล้วว่าไม่พอใจ
“เธอรับดิ แล้วก็บอกว่าเราอยู่ด้วยกัน”
พริ้มพลอยยิ้มกว้าง นึกถึงหน้ายัยเนยหอมแล้วสะใจ
“ ไม่เอาดีกว่า นายรับเถอะ”
เธอกดรับแล้ววางไว้แนบหูเขา แล้วเงียบรอฟัง
“ฮัลโหล”
{พี่ปริ้นซ์ !! ตอนนี้พี่อยู่ไหน}
“ พี่นอนอยู่เนยมีอะไร”
{หรอ!!— นอนที่ไหนคะ ห้องตัวเองหรือห้องอีนั่น}
น้ำเสียงปลายสายโกรธจัดจนสั่น
“พูดดีๆเนย ทำไมต้องตะคอก”
{ผู้ชายตัวเองหายไปกับผู้หญิงคน
