“เมื่อกี้…ที่บอกว่าชอบฉัน…เธอพูดจริงเหรอ”
เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยช้าๆ แผ่วเบาแต่หนักแน่นในความรู้สึก
ไม่มีแววกวนเหมือนอย่างที่ผ่านมา
พริ้มพลอยพยักหน้าเงียบๆ น้ำตายังเกาะอยู่ที่ขอบตา
แต่สายตาของเธอแน่วแน่ มองหน้าเขาที่เอาแต่จ้องเธอนิ่งๆ แค่นั้นก็ทำให้ใจเธอเต้นแรงแทบกระเด็นออกจากอก
เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ปริ้นซ์ไม่ถามอะไรอีก
เขาก้าวเข้ามา แล้วคว้าตัวเธอเข้าไปในอ้อมแขน
ริมฝีปากบดจูบลงมาอย่างรุนแรงและดุดัน พริ้มพลอยไม่ได้ผลักเขาออก แต่มือเล็กกลับวาดกอดเอวเขาเอาไว้ พร้อมหลับตาแน่นรับจูบนั้น ปล่อยให้น้ำตาเมื่อก่อนหน้า ไหลลงข้างแก้มไป เขาผละออกเล็กน้อยมองหน้าเธอ
นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาออกอย่างช้าๆ ก่อนจะกระซิบเสียงนุ่มนวล
“แน่ใจแล้วใช่ไหม”
พริ้มลืมตาช้าๆสบตากับเขา
“แน่ใจ ฉันชอบนาย”
เธอตอบเสียงเบาแต่มั่นใจในคำตอบ ปริ้นซ์กลืนน้ำลายลงคอ ก่อนสำรวจใบหน้าเธออีกครั้ง
พริ้มสบตาไม่ได้หลบหลีกไปไหน
