บนรถ
ครืด ครืด
เสียงมือถือของผ้าแพรดังขึ้น แต่เธอไม่แม้แต่จะกดรับ
“จะรับเองหรือจะให้ฉันรับให้”
พอได้ยินแบบนั้นเธอก็รีบดูหน้าจอ และรีบกดรับทันที
“ว่าไงพัด”
{ผ้าแพรวันนี้แกไม่มาเรียนเหรอ อาจารย์จะเข้าแล้วนะ}
“วันนี้ฉันไม่สบายอะ ฝากลาอาจารย์ด้วยนะ”
{แล้วเป็นอะไรมากรึเปล่า ให้ฉันไปหามั้ย}
“ไม่ต้องหรอกขอบใจแกนะ”
{โอเคถ้ามีอะไรรีบโทรหาฉันเข้าใจป่าว}
“ได้ขอบใจแกนะ”
หลังจากวางสายบนรถก็เต็มไปด้วยความเงียบ
เธอไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีก ได้แต่มองออกไปนอกรถ เพราะไม่อยากมองหน้าเขา
“จอดตรงนี้แหละ ฉันพักอยู่ซอยนี้”
เธอรีบบอกเขา เพราะไม่อยากให้ปกป้องรู้ที่อยู่ของตัวเอง เขายิ้มมุมปากซื่อบื้ออย่างเธอนะเหรอที่จะมาโกหกเขา แต่ก็ยอมจอดให้เธอลงเพราะรู้แล้วว่าเธอพักอยู่ซอยถัดไป
“เดี๋ยว!!รับโทรศัพท์ฉันด้วย ไม่งั้นฉันตามเธอถึงห้องแน่”
ปึ้ง!!
เธอก้าวลงรถโดยไม่หันกลับไปมองเขาอีก แกล้งเดินเข้าไปในซอย
