“จอดตรงนี้แหละ”
ผ้าแพรลุกลี้ลุกลนมองซ้ายทีขวาที เร่งให้ปกป้องจอดไกลๆ เพราะกลัวจะมีคนเห็นอีกทั้งไม่อยากตอบคำถามของเพื่อนด้วย แต่เขาไม่ได้ฟังอะไรเธอหรอก นอกจากจะไม่จอดตามที่เธอบอกแล้ว ยังขับเข้ามาในมหาลัยเธออีก
“คณะเธอไปทางไหน”
เขาลดความเร็วลงนิดหน่อย ถามเธอทั้งที่ตายังมองถนนอยู่
“นายจอดตรงนี้แหละนะ เดี๋ยวฉันเดินต่อไปเอง”
ผ้าแพรอ้อนวอนเขาอีกครั้ง ด้วยรถเขาที่มันหรูหรามาก ทำให้เหล่านักศึกษาต่างก็ให้ความสนใจ มองตามรถของปกป้องไม่วางตา ดีนะที่เป็นฟิล์มดำ ถ้าเป็นฟิล์มใสเธอตายแน่
“ถ้าอยากจอดฉันจะจอดเอง แค่บอกมาว่าคณะเธออยู่ไหน กลัวใครเห็นกันนักหนาวะ”
และก็เป็นอีกครั้งที่เขาเอาแต่บังคับเธอ และสุดท้ายเธอก็ต้องยอมบอกเขา
“ตึกนั้น”
เธอนั่งนิ่งแต่ใจเต้นแรง ภาวนาอย่าให้เพื่อนของเธอเจอ ถ้าสิงหาหรือเพื่อนอีก2คนเห็น มีหวังเธอโดนสอบสวนเหมือนนักโทษแน่ๆ
“ถึงแล้วนายกลับไปเถอะ”
มือเล็กเตรียมเปิดประตู
