หมับ!!
“ปริ้นซ์!!เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก”
พอกลับมาถึงบ้าน เขาก็กอดเข้าที่เอวเล็กทันที
“ก็จะบอกป๊ากับม๊าอยู่แล้ว ทำไมต้องกลัวใครเห็น ”
เขาถามเสียงอ้อน เกยคางบนไหล่เล็กเบาๆ
“ม๊ากับป๊าไม่ว่าหรอกแต่ต้องบอกก่อน ถ้ารู้เองพวกท่านจะเสียความรู้สึกไงเข้าใจรึยัง”
“ขอโทษ”
นั่งรอในบ้านกันพักใหญ่
เสียงประตูหน้าบ้านถูกผลักเปิดเบาๆ พร้อมเสียงพูดคุยของป๊ากับม๊าที่เพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยง
“วันนี้อาหารที่งานอร่อยดีนะป๊า— เอ๊ะ”
ม๊าหยุดเดินกะทันหัน เมื่อเห็นพริ้มพลอยกับปริ้นซ์นั่งเรียบร้อยอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก
ไฟในบ้านเปิดสว่าง ทั้งสองคนดูเรียบร้อยผิดปกติจนชวนให้สงสัย
ป๊ายกคิ้วมองลูกสาว
“มีอะไรหรือเปล่าลูก ยังไม่นอนกันอีกเหรอ”
พริ้มพลอยลุกขึ้นยืนแทบจะทันที ยืนเกร็งๆตรงหน้าป๊ากับม๊า
ส่วนปริ้นซ์ลุกตามมาช้าๆ และมาหยุดยืนอยู่ข้างเธอ
ม๊ามองสลับไปมาเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้น
“หรือมีอะไรจะคุยกับม๊ากับป๊า”
พ
