“ค่ะม๊า เดี๋ยวพริ้มเข้าไป”
เสียงงัวเงียของเธอค่อยๆสดใสขึ้น หลังได้ยินข่าวดี
{จ้าลูก แต่งตัวสวยๆนะ}
“ค่ะ”
ติ๊ด—
เสียงสายวางลง พร้อมกับความเงียบชั่วขณะในห้อง
พริ้มพลอยหันกลับมา
แล้วแทบสะดุ้ง เมื่อเจอสายตาคมๆ จ้องมาที่เธออย่างไม่ไว้ใจ
“อะ…อะไรอะ ทำไมมองแบบนั้น”
ปริ้นซ์นอนหนุนแขนอยู่บนเตียง แต่แววตาไม่เหมือนตอนเพิ่งตื่น
คิ้วขมวดนิดๆ ตาเรียวหรี่ลงคล้ายจับผิด
“พี่อิฐคือใคร”
“หืม”
เธอทำหน้างงใส่เขา ทั้งที่ในใจแอบขำแรง
“ก็พี่อิฐไง พี่ชายข้างบ้าน ก่อนพี่ไปเรียนต่อแพทย์ เราสนิทกันมาก”
“พี่ชายเหรอ”
เสียงเขาทวนคำ ชัดถ้อยชัดคำ และยังจ้องตาไม่หลบ
พริ้มพลอยกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่
“พี่ชายข้างบ้านน่ะ แก่กว่า4ปีเคยอุ้มตอนเด็กๆด้วย”
“อุ้ม?”
คิ้วเขากระตุกทันที
“อือ ฉันก็โตมากับพี่อิฐนั่นแหละ ”
เธอแกล้งเติมเข้าไปอีก พูดหน้าตาเฉย ทั้งที่ในใจร้องว่า ฮ่าๆๆๆ เขาต้องโมโหแน่
และก็ไม่ผิดเลย…
ปริ้น
