“เจ้าลูกคนนี้นี่เยาะเย้ยม๊ารึไง”
รัศมีทำหน้างอใส่ลูกชายคนเล็ก แต่ละคนก็ได้แต่ส่ายหัวให้แม่ลูกงอลกัน
“พิพิมนอนกับย่านะลูก เดี๋ยวครั้งหน้าค่อยนอนกับอาปริ้นซ์ ”
รัศมียังไม่ยอมยังอ้อนหลานสาวไม่หยุด
“อาปริ้นซ์ขา ไปนอน”
มือเล็กจับมืออาปริ้นซ์ดึงไปบนห้องที่อยู่ด้านบน
“พิพิมให้อาปริ้นซ์ทานข้าวก่อนนะคะลูก อย่าทำแบบนี้มันไม่น่ารักรู้มั้ย”
ผ้าแพรตักเตือนลูกสาวเบาๆอย่างน่าเอ็นดู
“อาปริ้นซ์ ทานข้าวค่ะจะได้ไปนอน”
ปริ้นซ์รีบมานั่งทานอาหารตามที่หลานสาวบอก แต่บนตักนั้นก็มีหลานสาวตัวน้อยที่นั่งเอนซบอยู่
“ไหนขออาดูน้องก่อนนะครับ เดี๋ยวอาพาพิพิมไปนอน”
หลังทานมื้อค่ำเสร็จ ปริ้นซ์ก็มาดูสองแฝด ตอนนี้พ่อเขาอุ้มคนแม่เขาอุ้มอีกคน
“นี่น้องพิค่ะ น้องพิมี2คน”
เสียงเจื้อยแจ้วรีบบอกอาปริ้นซ์
“โห!!มีสองคนเลยเหรอค้าบ”
ปริ้นซ์ถามหลานสาวอย่างเอาใจ
“ค่ะมี2คนเลย ห้าว!!ไปนอนมั้ยคะพิง่วง”
สุดท้ายก็ทนลูกอ้
