ตำนานรักแผ่นดินกงซุน

แคว้นอวี้บ้านเมืองวุ่นวายระส่ำระส่าย เปลี่ยนแปลงบ่อยครั้ง ขุนนางชั้นสูงใช้อำนาจโดยมิชอบ ต้าหวางนามว่า 'หยางหง' จึงปราบปรามกำราบจนสำเร็จ หลังจากผลัดแผ่นดินทำให้ 'หยางซื่อ' พระราชโอรสในหวางโฮ่วองค์ก่อน ได้ขึ้นครองราชย์โดยการเห็นชอบจากเหล่าขุนนาง ส่วนหนึ่งเพราะการแต่งตั้งครั้งนี้มาจากความเห็นชอบหวางเย่นาม 'หยางเยว่หัว' หยางเยว่หัวพระองค์นี้ทรงเป็นโอรสองค์โต เกิดแต่สนมกุ้ยเฟยนามว่า เจียหลัง อีกทั้งหวางเย่ผู้นี้ทรงมีอำนาจมากที่สุดในพระราชสำนัก เขาคุมทหารถึงหนึ่งแสนนาย ในช่วงระยะเวลาห้าปีมานี้ เขาบุกยึดตีทั้งหกแคว้นในเป็นเมืองขึ้นแต่ต้าอวี้จิน ตั้งแต่ทรงพระเยาว์ โดยที่ต้าหวางองค์ก่อนแทบจะไม่ได้ทำสิ่งใดเลย ถึงเป็นที่ยกย่องเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม และได้รับการแต่งตั้งให้เป็นไท่ฟู่ เป็นที่ปรึกษาของต้าหวางในรัชกาลก่อน และรัชกาลปัจจุบัน (ไท่ฟู่ หรือ ราชครู) กองทัพคืนสู่ต้าอวี้จิน นำโดยราชครูได้รับชัยชนะจากแคว้นหรู่ ทำให้ราษฎรต่าปิติยินดี ต้าหวางจึงเสด็จมารับกองทัพของไท่ฟู่ด้วยพระองค์เอง ถึงหน้าประตูเมือง “ขอบใจไท่ฟู่ที่นำทัพชนะแคว้นหลู่ของเรา อีกทั้งท่านจับเชลยได้เป็นจำนวนมาก” ต้าหวางทรงตรัสชื่นชมต่อหน้าธารกำนัล “เป็นพระบารมีของต้าหวางถึงได้รับชัยชนะในครั้งนี้” ไท่ฟู่ทรงตรัสต่อต้าหวางด้วยสุรเสียงที่มั่นคง “ไปข้างในเถิด ท่านมาจากแดนไกลควรไปพักผ่อน” “ขอบพระทัย” ไท่ฟู่ทรงตรัส และก้มเล็กน้อย ให้ความเคารพต่อต้าหวาง อีกทั้งทอดพระเนตรมาทางอำมาตย์กงซุนหม่า จวนกงซุน จวนขนาดใหญ่ของอำมาตย์กงซุนหม่า ที่อดีตต้าหวางทรงมอบให้ ครั้งทำศึกกับแคว้นจ้าวจนได้รับชัยชนะ อีกทั้งยังเป็นสหายของอดีตต้าหวาง แต่ท่านทำตัวสงบเสงี่ยมไม่กินนอกกินในให้ใครจับพิรุธได้ เขาสร้างโรงเรียนและโรงทานให้คนจนพักอาศัย และหาอาชีพให้พวกเขาจึงเป็นที่รักของชาวเมือง และทวยราษฎร์ หญิงสาวอาภรณ์ขาวสะอาด กำลังนั่งมองคันฉ่อง สาวใช้สองคนกำลังสยายผมดำสนิทของนาง และลงน้ำมันหอมให้นาง ชายผู้หนึ่งก้าวเดินเข้ามา สาวใช้จึงย่อตัวเล็กน้อย นางจึงหันมามองชายผู้นั้น แล้วจึงเอ่ยถาม “ไท่ฟู่ เหตุใดถึงมาเรือนข้าในยามวิกาลเช่นนี้” เมื่อนางถามราชครู พระองค์กลับทรงใช้พระพักตร์คลอเคลียนางด้วยความคนึงหา “ซืออินทำไมคำพูดเจ้า ฟังดูเหินห่างเช่นนี้” ไท่ฟู่เอ่ยพระโอษฐ์ถามแผ่วเบา “เยว่หัว ข้าจะเข้าอภิเษกแล้ว” ไท่ฟู่ได้สดับเช่นนี้จึงถอยห่างด้วยความตกใจ แล้วจึงเอ่ยถามด้วยสุรเสียงที่ดังขึ้นด้วยความพิโรธ “แต่งกับใคร บอกมา” “หวางเย่ หยางจง ต้าหวางทรงราชทานงานอภิเษกนี้ให้” ทันใดที่รู้เรื่องไท่ฟู่จึงเสด็จออกจากเรือน หญิงสาวผู้หนึ่งที่ถือถาดที่มีน้ำชากำลังจะเข้าเรือน เห็นไท่ฟู่เสด็จไปด้วยความรีบร้อน หญิงสาวผู้นั้นจึงรีบเข้ามาดูเจียเจี่ยของนางทันที นางมองพี่สาวด้วยอาการสงบนิ่ง “เจี่ยเจีย ไท่ฟู่ทำอะไรท่านหรือไม่” “ไม่ ผิงถิง เขาไม่ได้ทำอะไรข้า” “หรือว่าไท่ฟู่ ทรงรู้ว่าท่านกำลังจะอภิเษก” “ใช่” “งานเข้าแล้ว” ต้าหวางอยู่ในตำหนักหรูเยว่ กำลังพักผ่อนอิริยาบถกับหวางโฮ่ว พระนางกำลังถวายพระสุธารสชา หวางโฮ่งต้องตกพระทัยเมื่อมีหัตถ์หนึ่งจับถ้วยชาจากพระหัตถ์พระนางโยนลงที่พื้น ทำให้ต้าหวางทรงลืมพระเนตร ทอดพระเนตรไท่ฟู่ที่กำลังพิโรธอยู่ แต่ดูแล้วไท่ฟู่กับนิ่งสงบ ก็ทรงทราบว่าความหายนะกำลังจะก่อขึ้นในตอนนี้ “เรื่องของซืออินใช่หรือไม่” “เจ้าก็รู้ว่าข้าชอบชืออินมานานแล้ว เหตุใดเจ้าถึงให้นางแต่กับชายอื่น” “นี่คือความประสงค์ของใต้เท้ากงซุนหม่า และเป็นความประสงค์ของเสด็จพ่อ ที่อยากจะให้โอรสที่เกิดจากหวางโฮ่วได้แต่งกับลูกสาวคนโตของสกุลกงซุน” “เจ้าพูดตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร ข้าชอบซืออินใครก็รู้ทั้งเมือง แต่เจ้ากลับมาพูดเรื่องนี้ ในเพลานี้ มันสายไปแล้ว หยางซื่อ” “นี่คือราชโองการของข้า หรือท่านจะขัดข้าหรือ ไท่ฟู่” ต้าหวางทรงตรัสด้วยสุรเสียงแข็งกร้าว “ได้ ถ้าพระองค์อยากให้นางแต่งกับหยางจง ข้าก็จะไม่ขัดเจ้าอีกต่อไป อยากทำอะไรก็เชิญ” ไท่ฟู่ตรัสเช่นนี้แล้วจึงเสด็จออกไป ต้าหวางทรงประทับนั่งบนตั่ง หวางโฮ่วจึงนั่งประทับข้างๆ พระองค์ “เจ้าดู เกอเกอของข้า เขาเป็นคนอย่างไง” ต้าหวางทรงตรัส “ความจริงต้าหวางไม่น่าประทานกงซุนซืออินให้ หวางเย่หยางจง พระองค์ก็ทรงทราบว่า ไท่ฟู่ชอบซืออินมาแต่ไหนแต่ไร” “แต่นี้คือการลดทอนอำนาจเขาไม่ให้กำเริบหนักในเวลานี้ เจ้ารู้หรือไม่ว่า ใต้เท้ากงซุนอยู่ข้างข้า ถ้าไม่ทำเช่นนี้ ใต้เท้ากงซุนคงอยู่ข้างเขา ซึ่งไม่เป็นผลดีนักในราชสำนัก อีกทั้งยังมีข้อครหาว่า ราชครูอาจก่อกบฎเมื่อใดก็ได้เพราะเขามีทหารนับแสน ข้าจึงต้องทำเช่นนี้ เพื่อไม่ให้ใครกล่าวหาเขาได้” “หม่อมฉันเข้าใจแล้วเพคะ แต่ว่าทรงทำเช่นนี้ไม่รู้ว่าพรุ่งงานแต่งจะล่มไหมน่ะ” หวางโฮ่วทรงตรัสด้วยความถอดถอนพระหทัย ต้าหวางทรงคิดไว้แล้วว่า ให้ทหารไปควบคุมเรือนก่อนที่จะมีเหตุการณ์ชิงเจ้าสาวเสียก่อน แต่คนอย่างเขามีหรือจะทำไม่ได้ เรื่องนี้ยังทรงหนักพระหทัยอยู่ไม่น้อย “ไท่ฟู่ออกไปก่อนเพคะ ไท่ฟู่” สาวใช้ในจวนสกุลกงซุนต่างห้ามไม่ให้ไท่ฟู่เข้ามาในห้องโถงของเรือน ทว่าหญิงสาวบุตรสาวคนเล็กเดินมาตรงหน้า พร้อมชักกระบี่ยืดตรงไปตรงอกของเขาให้เขาหยุด “ไท่ฟู่ถ้าท่านไม่หยุด กระบี่เล่มนี้อาจปักตรงอกท่านก็ได้” เสียงจากหญิงสาวทำให้เขาใกล้คมมีดมากขึ้นแล้วจึงเอ่ยอย่างไม่เกรงกลัว “ผิงถิง ถ้าเจ้าไม่ให้ข้าพบกับท่านอำมาตย์ ก็ฆ่าข้าเสีย ดีกว่าเห็นซืออินแต่งกับชายอื่น” “ท่านมัน…” ผิงถิงหมดคำพูดที่จะพูดกับเขาจริงๆ ทันใดนั้นชายวัยกลางคนเดินออกมาจากจวน “ตั๋วคัง ส่งแขก” “ท่านอำมาตย์ ท่านคิดจะส่งซืออินให้หยางจง ซึ่งข้ากับซืออินรักกันมาตั้งนาน เหตุใดท่านทำกับข้าเช่นนั้นนี้” ไท่ฟู่กล่าวด้วยสุรเสียงเสียพระทัย “นี่คือเจตนาของหม่อมฉันและต้าหวางพระองค์ก่อนที่ต้องการให้ลูกสาวคนโตอภิเษกกับพระโอรสที่เกิดจากหวางโฮ่ว ทว่าต้าหวางองค์ปัจจุบันสุขภาพไม่แข็งแรง จึงทรงให้ซืออินแต่งกับหวางเย่หยางจง” “ซืออินเจ้าก็เห็นด้วยหรือ” ไท่ฟู่ตรัสถามด้วยความพิโรธ “ใช่ เป็นความประสงค์ของข้า” ซืออินกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เมื่อซืออินกล่าวเช่นนี้ ไท่ฟู่จึงก้าวย่างพระบาทออกจากเรือนไปทันที ด้วยความเจ็บปวดในพระทัย สนุกมั้ยคะถ้าสนุกอย่าลืมเม้นท์ให้ไรท์ เพื่อเป็นกำลังใจในการเขียนต่อไป 1 เม้น 1 กำลังใจ