หวางโฮ่วลืมพระเนตรขึ้นในยามบ่ายของอีกวัน ทอดพระเนตรโดยรอบทรงรู้ได้ทันทีว่าเป็นพระตำหนักของพระนาง อีกทั้งทรงทอดพระเนตรดอกท้อในอุทยานหลวง ทั้งที่เมื่อก่อนไม่มากขนาดนี้ พระนางพระราชดำริว่าอาจเป็นหลายสิบลี้จนถึงสระน้ำในอุทยานหลวง
พระนางได้สดับเสียงของฝีเท้าเข้ามาในตำหนัก จึงหันไปทอดพระเนตรว่าผู้ใดมา จึงลงบรรทมบนพระเขนยอีกครั้ง ไม่สนพระทัยผู้มาเยือน (พระเขนย แปลว่า หมอน)
ต้าหวางทรงถือถ้วยพระโอสถตรงมาประทับนั่งบนตั่งพระบรรทม มีพระดำรัสต่อพระนาง
“ผิงถิง เจ้าลุกขึ้นมาดื่มยาหน่อยเถิด ก่อนที่ยาจะเย็น” ต้าหวางพระดำรัส แต่หวางโฮ่วทรงนิ่งไม่ไหวติง ต้าหวางทรงส่งถ้วยยาให้เยี่ยลี่ถือเอาไว้ ต้าหวางทรงโบกพระหัตถ์ให้เยี่ยลี่ถอยไป เยี่ยลี่และเหล่าข้าหลวงจึงถอยออกมานอกพระวิสูตร ต้าหวางมีพระดำรัสต่อพระนาง
“ผิงถิง ข้ารู้ว่าเจ้าโกรธข้า จนไม่น่าให้อภัย ข้าผิดเองที่ไม่ตรองให้ดี เรื่องที่เจ้าส่งกองกำลังส่วนตัวไป
