ไท่ฟู่ทรงเสด็จกลับมายังกระโจมที่ประทับส่งว่านเจ็ดราตรีให้กับหมอหลวงทันที หมอหลวงเห็นว่าเจ็ดราตรีนั้นเป็นของจริงทำให้เขาตกตะลึงว่า ว่านเจ็ดราตรีชิ้นนี้ไม่เคยมีใครนำมันมาได้ แต่ก่อนจะคิดอะไรอื่นเกินเลยไปมากกว่านี้ เขาต้องรีบช่วยหวางเฟยก่อน หมอหลวงนำว่านเจ็ดราตรีและรากโสมคนลงไปในหม้อน้ำทันที
ไท่ฟู่ทรงประทับนั่งบนตั่งพระบรรทม หมอหลวงอีกคนขออนุญาตจากพระองค์ เพื่อทำแผล ไท่ฟู่ทรงพยักพระพักตร์ หมอหลวงจึงตัดแขนเสื้อออกเพื่อทำบาดแผลทันที
ไท่ฟู่ทรงไม่รู้สึกเจ็บที่หมอหวงกำลังทำบาดแผลให้พระองค์ แม้แต่นิดเดียว อีกทั้งทรงใช้พระหัตถ์ลูบลงบนพระพักตร์ของพระนางแผ่วเบา ด้วยความเป็นห่วง จับพระหัตถ์เรียวของพระนางมาประทับบนพระโอษฐ์แล้วทรงตรัสด้วยความอาทร
“ผิงถิง ข้าขอโทษที่ข้าทิ้งเข้าไว้เมืองหลวงเพียงลำพัง ข้ายังทิ้งตี้ติ และซืออิน ทั้งสองคนไม่รู้ว่าเขาทั้งสองเป็นเช่นไร ความจริงข้าอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวก
