ไท่ฟู่ทรงเคลื่อนทัพกลับมายังเมืองหลวงยังไม่ถึงห้าสิบลี้ก็ถึงเมืองหลวงแล้ว ไท่ฟู่ทรงนำหน้าขบวนมีนายพรานที่เป็นคนสนิท และจื่อลั่วขี้ม้าถัดจากพระองค์เพื่อระวังภัย ทันใดนั้นม้าเร็งวิ่งมาแต่ไกล ทรงจำได้ดีว่าเป็นคนจากหอหลงเซียว เขามาอยู่ตรงหน้าพระองค์ แล้วลงจากม้ามอบสาส์นถึงพระหัตถ์ แล้วทรงเอาสาส์นออกจากกระบอกไม้ไผ่ ทรงส่งกระบอกนั้นให้จื่อลั่ว จื่อลั่วรับไว้ใจความในสาส์นเขียนว่า
‘หยางเยว่หัว ท่านรีบกลับมาเมืองหลวงโดยไว อย่ารั้งรอ ภายในวังหลวงเกิดเรื่องขึ้นแล้ว’
ในสาส์นลงตราประทับของพระองค์เอง และทรงจำได้ลายพระหัตถ์นี้ เป็นลายพระหัตถ์ของหวางเฟย ทรงอ่านจบแล้วพับใส่ในเสื้อ แล้วทรงหันไปรีบสั่งคนส่งสาส์นว่า
“เจ้าไปเถิด” ไท่ฟู่กล่าวเช่นนี้ทหารผู้นั้นก็ขอทูลลากลับทันที
“จื่อลั่วข้ากลับเมืองหลวงเร็วกว่านี้ ให้แม่ทัพเมิ่ง นำทหารกลับเมืองก่อน ส่วนข้าต้องรีบเข้าวังตอนนี้” ไท่ฟู่ทรงตรัสด้วยสุรเสียงจริง
