หวางเฟยทรงแย้มพระโอษฐ์ แล้วจึงจับพระกรออกจากพระวรกายของไท่ฟู่ หมายจะลุกขึ้นประทับนั่ง แต่ว่าทรงระบมไปทั้งพระวรกาย ทรงเจ็บมากที่สุด ตรงแกนพระวรกาย หวางเฟยทรงเลิกผ้าห่มพระแท่น ทรงทอดพระเนตรเห็นว่าบวมเต่งขึ้นมา อีกทั้งมีรอยโลหิตจางๆ แต่ทันใดนั้นไท่ฟู่จึงคว้าพระหัตถ์ของหวางเฟยไว้ หวางเฟยจึงหันกลับมาหาพระองค์ ไท่ฟู่ทรงแย้มพระโอษฐ์ แล้วทรงตรัสถามพระนาง
“ผิงถิง เจ้าจะไปไหน” ไท่ฟู่ทรงแย้มพระโอษฐ์มองพระพักตร์ของหวางเฟย แต่พระนางทรงก้มพระพักตร์ ไม่กล้าที่จะสบพระเนตร
“ข้าจะไปแต่งตัว” หวางเฟยทรงตรัสด้วยความเขินอาย
“แต่งตัวไปก็ไม่ได้ออกไปไหน นอนเป็นเพื่อนข้าเถิด พวกเขาคงเฝ้าเราไว้เช่นนี้ คิดว่าสามวันคงได้ออกไป” ไท่ฟู่ทรงตรัสด้วยสุรเสียงที่เรียบเฉย หวางเฟยทรงมองไท่ฟู่ที่มีเรือนร่างไม่ต่างจากพระนาง ไท่ฟู่ก็ทรงไม่ได้สวมภูษาเช่นเดียวกัน หวางเฟยจึงเบือนสายพระเนตรหนี ไท่ฟู่ทรงประทับนั่งแล้วจึงแย้มพระโอษฐ์
