รักนี้ท่านประธานขอจอง

ร่างเล็กของเลขาสาวรีบก้าวเดินเร็วรี่มายังห้องทำงานของผู้บริหารโรงแรมชื่อดัง ใบหน้าขาวเรียนไร้เครื่องสำอางภายใต้แว่นตาหนาเตอะปรากฏหยาดเหงื่อผุดขึ้นหลังเกิดความร้อนใจขึ้นมา “ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณขนม” ประโยคขอโทษดังขึ้นมาแผ่วเบาไม่ได้ทำให้ ‘ขนม’ คลายความกังวลลงเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอสะเพร่าไว้ใจการทำงานของพนักงานมากเกินไปทำให้ไม่ได้เช็กเอกสารที่ใช้ในการประชุมครั้งสำคัญ “รีบไปหาเอกสารรายชื่อลูกค้าวีไอพีมาให้ขนมเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” “เอกสารที่แก้ไขแล้วอยู่นี่ค่ะ” “พวกเราต้องขอโทษจริงๆ นะคะ” “ไม่เป็นไรค่ะ ขนมจะรับหน้าท่านประธานให้ก่อน แต่ดูท่าท่านจะไม่พอใจมากเลย” เหล่าหนักงานพยักหน้าตอบกลับอย่างเข้าใจและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด ความหวาดหวั่นเริ่มปรากฏขึ้นในใจหลังได้ยินว่าท่านประธานที่จัดได้ว่าเนี้ยบและเข้มงวดดูเหมือนจะไม่พอใจการทำงานที่ผิดพลาดของพวกเขาในครั้งนี้ ร่างบอบบางสมส่วนของเลขารีบวิ่งกลับไปที่ห้องประชุมอีกครั้ง เธอสูดลมหายใจเข้าออกอยู่หน้าประตูเพียงเล็กน้อยก่อนจะขออนุญาตเข้าไปด้านในซึ่งมีทีมผู้บริหารหลายท่านกำลังนั่งหน้าเคร่งเครียดจับจ้องอยู่ “ต้องขอโทษด้วยนะคะ” ขนมโครงศีรษะขอโทษทุกคนด้วยความนอบน้อม เธอก้าวขาเดินไปทรุดนั่งข้างๆ เจ้านาย “เอกสารฉบับแก้ไขล่าสุดค่ะท่านประธาน” ใบหน้าหล่อที่เรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมาทำเอาหญิงสาวเริ่มหวาดกลัวจนต้องรีบเปิดแฟ้มรายชื่อแขกวีไอพีให้เขาดูอย่างไว “มีรายชื่อเพิ่มมาจำนวนสองท่านค่ะ เป็นท่านรัฐมนตรีและภรรยา” ‘อาทิตย์’ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ระหว่างใช้สายตาอ่านรายละเอียดบนแฟ้มงานที่เลขาสาวข้างกายอุตส่าห์วิ่งวุ่นออกไปจัดการ ดวงตาคู่คมไม่ได้สนใจแฟ้มงานตรงหน้ามากไปกว่าสังเกตใบหน้าขาวนวลที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อไหลอาบเป็นการบ่งบอกว่าเธอต้องเหนื่อยมากขนาดไหน “ทีหลังหัดเช็กความเรียบร้อยให้ละเอียดกว่านี้นะครับคุณเลขา นี่มันประชุมสำคัญของผู้บริหาร...สะเพร่าจริงๆ เลย” น้ำเสียงติเตียนดังแทรกเข้ามาทำเอาขนมหน้าซีดเผือดทำตัวไม่ถูกขึ้นมาอีกครั้ง ตั้งแต่มาทำงานในตำแหน่งเลขามากว่าสามปีเธอแทบไม่ปล่อยให้เกิดความผิดพลาดในการประชุมครั้งสำคัญแบบนี้เลย “ก็แค่รายชื่อแขก” บุคคลที่ยืดอกโชว์พาวกล้าตักเตือนเลขาสาวต้องชะงักเมื่อได้ยินคำพูดราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความดุดันของท่านประธาน ก่อนที่เขาลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากหลังถูกมองมาด้วยสายตาที่ฉายชัดความไม่พอใจ “เอ่อ...ผมก็แค่ตักเตือนเพราะเห็นว่าเลขาของคุณอาทิตย์ไม่น่าจะทำงานพลาดในเรื่องง่ายๆ แบบนี้” “แล้วคิดว่าผมไม่มีปัญญาตักเตือนเธอเองอย่างนั้นเหรอ” “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ” “ดูแล้วตำแหน่งผู้อำนวยการมันคงยากไปสำหรับคุณ ไว้จะหาตำแหน่งที่เหมาะสมกว่านี้ให้” คำพูดที่ดูเหมือนจะดูดีแต่ทว่ากลับเต็มไปด้วยความน่ากลัวจนผู้ที่เพิ่งได้เลื่อนขั้นมาเป็นผู้อำนวยการต้องอกสั่นขวัญแขวน กว่าเขาจะมาอยู่จุดนี้ต้องแลกมาด้วยเงินและแรงกายแรงใจไม่ใช่น้อย “ผมมีธุระสำคัญที่ต้องไปจัดการต่อ ขอตัวก่อน” ขนมรีบเดินตามหลังเจ้านายออกมาจากห้องประชุม ระหว่างนั้นก็รีบเปิดไอแพดเพื่อเช็กตารางงานที่เหลือของวันนี้ “วันนี้ตอนค่ำท่านประธานมีคุยเรื่องที่ดินกับท่านเจ้าสัวดิลกค่ะ” “เลื่อนออกไป” เสียงเข้มตอบกลับพร้อมร่างสูงทรุดนั่งบนเก้าอี้ด้วยสภาพที่เหนื่อยล้า ชายหนุ่มโหมทำงานมาตลอดอาทิตย์จนไม่ได้พักผ่อนเพราะต้องเร่งเตรียมงานต้อนรับแขกผู้ทรงเกียรติหลายท่าน “ท่านประธานรับกาแฟไหมคะ เดี๋ยวดิฉันไปเตรียมมาให้” “บอกแล้วไงว่าอยู่ด้วยกันอย่าเรียกผมแบบนี้” ประธานหนุ่มยกมือขึ้นกอดอกขณะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ เขาเตือนเลขาสาวที่ชอบลืมตัวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเห็นคนตรงหน้ายืนนิ่ง “และผมให้แทนตัวเองว่ายังไงครับ” “ขนมขอโทษค่ะคุณอาทิตย์” ขนมเอ่ยตอบพร้อมเดินเลี่ยงออกไปชงกาแฟให้เจ้านายอย่างรู้ใจ เธอทำงานกับคุณอาทิตย์มาตลอดเกือบสามปี ครั้งแรกที่เจอกันเธอยังจำความรู้สึกตื่นกลัวและหวาดหวั่นนั้นได้เป็นอย่างดี วันสัมภาษณ์ที่เต็มไปด้วยคู่แข่งจำนวนมากมาย ดูจากบุคลิกที่แทบจะไร้รสนิยมของหญิงสาวก็คาดว่าจะไม่มีใครอยากรับมาเป็นเลขาแน่นอน ถึง กระนั้นไม่ใช่เลย เพียงเห็นหน้าและแนะนำตัวชายหนุ่มก็ตอบรับและไม่แม้จะถามหาประสบการณ์การทำงานนอกเสียจากถามว่า ‘ชงกาแฟเป็นหรือเปล่า’ ‘เป็นค่ะ’ ‘พรุ่งนี้มาเริ่มงานได้’ คนตรงหน้ามีนิสัยที่สุขุมและเข้าถึงยากเสียจนใครที่พบเห็นก็ต่างพากันไม่กล้าเข้าใกล้ แต่ทว่าหน้าตาและรูปร่างที่จัดได้ว่าหล่อและเพอร์เฟกต์ล้วนเรียกให้ผู้หญิงมากมายไม่ใช่น้อยเหมือนกันที่อยากจะลองทำความรู้จัก “วันนี้ต้องขอโทษด้วยนะคะ ขนมรับปากว่าจะไม่สะเพร่าและจะรอบคอบให้มากกว่านี้” “ผมเบื่อจะฟังคำขอโทษของคุณแล้ว” “ต้องขอโทษด้วยค่ะ” ขนมหลุดพูดขอโทษออกมาอีกครั้งทำเอาประธานหนุ่มลอบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ในขณะที่ยกแก้วกาแฟที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นลอยขึ้นมาแตะจมูก รสชาติที่ถูกปากและถูกใจฝีมือเลขาสาวทำเอาความตึงเครียดและเหนื่อยล้าดูเหมือนจะลดลงตามลำดับ “หากคุณอาทิตย์ไม่มีอะไรแล้ว ขนมขอตัวก่อนนะคะ” “จองร้านอาหารให้ผมด้วย” “รับทราบค่ะ” ขนมตอบรับด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องเพื่อเตรียมจัดการจองร้านอาหารสำหรับมื้อเย็นที่จะถึงให้เจ้านาย อาทิตย์วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ เป็นจังหวะเดียวกันที่ดันตัวลุกขึ้นเดินมาหยุดตรงกระจกใสมองเห็นวิวที่สวยงามใจกลางเมือง ทว่าสายตาของเขากลับสนใจตำแหน่งเดิมที่คอยลอบมองอยู่ทุกวัน ร่างสูงยืนล้วงกระเป๋าก้มหน้าจับจ้องภาพเลขาสาวคนสนิทเดินฉีกยิ้มกว้างไปขึ้นรถที่มีผู้ชายซึ่งเป็นคนรักของเธอยืนรออยู่ มือหนากำหมัดแน่นตามสัญชาตญาณที่มักจะเกิดขึ้นภายในใจของเขามาตลอดสามปี แม้จะรู้ว่าผิดที่แอบรักคนมีเจ้าของ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่ออาทิตย์มีความรู้สึกดีๆ ให้กับเลขาของตัวเองตั้งแต่ที่เห็นหน้าเธอครั้งแรกแล้ว “อย่าปล่อยให้เธอหลุดมือเชียวล่ะ” ริมฝีปากพร่ำพูดออกมาเพื่อตอกย้ำความต้องการ แม้จะรักหญิงสาวมากขนาดไหนทว่าเขาไม่เลวพอที่จะแย่งของของใคร แต่จะเฝ้ารอวันและเวลาที่เหมาะสม เมื่อนั้นอาทิตย์จะไม่มีวันปล่อยให้เธอไปอยู่ข้างกายใครอีกแน่นอน . . .