รุ่นพี่เฮดว้ากคนนี้โครตดุ ( ภาม )

1 บทนำ

สนามกีฬาแห่งนึง_

ท่ามกลางการแข่งกิจกรรมกีฬาของเหล่ามหาลัยชื่อดัง มีบรรดาคนรู้จักหลากคนมาร่วมงาน ทำให้แม่ค้าวัยย่างสิบแปดปีในอีกไม่กี่วัน กระตือรือร้นที่จะตั้งร้านขายเครื่องดื่ม จำพวกน้ำหวานหลากสีตรงมุมทางเข้าสนาม

"คนเยอะจังเลยนะสาวๆ ไอพวกนี้มาซื้อหรือมาแจกขนมจีบเนี้ย" ต้นกล้าพูดแซวน้องสาวอย่างบัว ใบหน้าสวยใสทันสมัยเป็นที่หมายปองของเหล่านักกีฬา

"ถ้ามันคุ้มกับเงินก็ลืมๆ ไปเถอะเนอะ" คนบอกรีบโชว์ตะกร้าใส่เงิน มีธนบัตรหลายใบแล้วที่สำคัญเครื่องดื่มเทใส่แก้วค่อนข้างขายดี จนเธอต้องจ้างลุงวินรับจ้างแถวนั้นไปช่วยขนของมาเพิ่ม

"น่าตีจริงๆ เลยนะเราเนี้ย"

บรื้น~ บรื้น~

"รีบไปจอดหน้าบ้านพ่องเหรอ!!!" ความเป็นคนไม่ยอมใคร น้ำเสียงหวานรีบตะโกนด่ากราดอย่างแห้วหาญ ตอนที่รถยนต์สปอร์ตของใครไม่รู้มาเบิ้ลเครื่องใส่สนั่นชวนให้รำคาญ

"ใจเย็นๆ สิบัว เผื่อเขามาเป็นลูกค้าเราก็ได้นะ" ครีมเพื่อนสนิทรีบห้าม

"ไอลูกพ่อแม่รวย คงไม่รู้จักกระตือรือร้นหาเงินแบบเราหรอก อย่าไปใส่ใจดีกว่า" ต้นกล้าพูด หยิบเอาแก้วที่น้องสาวเทน้ำหวานใส่เตรียมขาย นำหลอดจุ่มแล้วดูดขึ้นรวดเร็ว

"ยี่สิบ! กับพี่กับน้องไม่เว้นแน่ๆ จ่ายมาเลยแล้วไปไกลๆ " บัวตึงเสียงเข้ม

"งกจริง!"

"ของซื้อของขายน่าพี่กล้า แต่สู้ๆ นะ ถ้าแข่งชนะเดี๋ยวแถมน้ำฟรีให้แก้วนึง"

"โครตดีใจเลย" คนบอกเอื้อมมือมาขยี้หัวน้องสาว หันมาถลึงตาใส่พวกหนุ่มนักกีฬาคู่แข่ง ริอาจมาหว่านเสน่ห์ใส่แม่ค้าหน้าใส ไม่มีทางรู้ซะเลยว่าพวกเธอปากจัดกว่าเขาอีกหลายเท่า

ชั่วโมงต่อมา_

"เอ้าไอพี่กล้า! หายหัวไปไหนเนี้ยพอแพ้แล้วก็หนีไปเลย" หลังจบการแข่งฟุตบอลเสร็จ บัวกับเพื่อนสาวก็รีบเก็บร้านชั่วคราวใส่รถเข็น เพราะมันอยู่ไม่ไกลจากเธอแถวนี้ ส่วนสมุดรายรับรายจ่ายก็ไม่ลืมนำเข้ากระเป๋าเป้

"พี่กล้าไปคุยอยู่กับใครหรือเปล่า?"

"ขี้โม้ชะมัด แต่มันเย็นแล้วนะบัวอยากกลับไปอ่านหนังสือ"

"เรานั่งรอกันอีกสักพักดีไหม?"

"ขืนช้ากว่านี้ เราจะเตรียมตัวไม่ทันนะครีม ไม่รู้แหละต้องไปลากคอมาตอนนี้เลย" ว่าจบร่างบางรีบก้าวรองเท้าผ้าใบสีขาว เดินมุ่งเข้าสู่สนามฟุตบอลขนาดใหญ่ ที่ตอนนี้จบการแข่งขันไปแล้ว คงจะเหลือแค่พวกทดสอบผละกำลังเล่นๆ

"มาทางนี้! เตะมาเลยดิ!"

"ตะโกนอะไรหนักหนา หนวกหูชะมัด!" น้ำเสียงหวานบ่นอุบอิบ แล้วมองหาพี่ชายกลางสนามฟุตบอล แต่ดูแล้วยังไงก็ไม่เจออยู่ดี หรือเธอเองจะต้องลากรถเข็นหนักๆ กลับบ้างเสียเอง

"เฮ้ยหลบหน่อย!"

ตุ๊บ!!!

"อึก!..ซี๊ดโครตเจ็บเลย!!!" แรงกระแทกของลูกฟุตบอลเข้ามาโดนเต็มแผ่นหลังบางจังๆ จนทำบัวล้มหน้าคะมำเกือบโดนพื้นสนามหญ้า

แต่หัวเข่าสองข้างเป็นรอยถลอกทันที ผิวขาวเนียนอ่อนแดงก่ำ มีรอยเลือดซิบตีตื้น

"เป็นไรไหม?" น้ำเสียงเข้มเอ่ยถามแบบไม่สนใจ นอกจากจะพุ่งมาช้อนลูกฟุตบอลข้างร่างบาง

"เจ็บสิถามมาได้! เตะบอลอะไรไม่ดูคนบ้าง คนเดินผ่านทำไมไม่แหกตาดู!" ทั้งเจ็บทั้งโมโห ไม่ได้สะทกสะท้านกับความหล่อเหลาของชายร่างสูงโปร่งตรงหน้า หากไม่ติดว่าเธอเจ็บหัวเข่าล่ะก็ อาจจะพุ่งไปกระชากเอาลูกบอลนั้นปาคืนคนทำ

"แล้วเดินยังไงไม่แตกตาดู ว่านี่มันสนามเตะบอลเซ่อซ่าเข้ามาทำไม?"

"ฮะ? ว่าไงนะไอหน้าบาด!!!" บัวปรี่ลุกขึ้นรวดเร็ว พอเห็นรอยถลอกตรงหัวเข่ายิ่งโมโห

"หมายความว่าไง!"

"น้องมันหมายถึงหน้าคมใช่ไหมว่ะ น้องแม่ค้าขายน้ำ" หนึ่งในทีมฟุตบอลชุดสีเดียวกันรีบมาดูเหตุการณ์

"ก็ขายน้ำไง เห็นเป็นขายอะไร?" ชายหนุ่มพวกนี้กลับดูไม่รู้สึกผิด นอกจากจะไม่ได้คำขอโทษยังได้ยินเสียงหัวเราะแซว

"อ้าวน้อง! พูดดีๆ หน่อยได้ไหมล่ะ พวกพี่โตกว่าหลายปีนะเว้ย!"

"เว้ยพ่อง! โตกว่าแค่ตัวก็ไม่น่านับถือหรอก แล้วไอแผลพวกนี้ล่ะใครจะรับผิดชอบ นายเป็นคนเตะมาใช่ไหมเมื่อกี้?"

"ใช่" ความหล่อเหลาผ่านใบหน้านิ่งทันที ภามเข้ามายืนประจัญหน้าเหลือบมองเจ้าลูกเจี๊ยบตัวน้อยพยามสู้

"งั้นฉันจะเอาคืนบ้าง!"

"ยังไง จะเตะบอลใส่เหรอ?...ตัวแค่นี้ขายกได้ไหมล่ะ" คนบอกรีบโยนลูกบอลมาตรงร่างบาง เขาก็อยากจะรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าจะมีแรงสักเท่าไหร่เชียว

"ไม่ได้จะเตะคืนหรอกนะ เพราะรู้ว่ายังไงพวกนายก็ได้ไปเล่นต่อ"

"แล้วจะเอาคืนพวกพี่ยังไงดีล่ะจ๊ะ" เพื่อนชายคนนึงแซวขำขัน มองดูออกจะตลกซะมากกว่า

"ก็ยึดไอลูกบอลเจ้าปัญหาไง สมน้ำหน้าไอพวกขายาว!" สองแขนเรียวเล็กรีบคว้าช้อนลูกบอลขึ้นกอดไว้แน่น ใช้ช่วงที่ทุกคนท้าทายวิ่งหนีสุดขีด ทำไมเธอจะไม่รู้จักยี่ห้อที่ระบุบนลูกกีฬาชนิดนี้ ดีไม่ดีได้กำไรมากกว่าเสียเวลาเอาแค่ค่าทำแผลซะอีก

"เฮ้ยหยุดวะเว้ย!!!"

...............................