รุ่นพี่เฮดว้ากคนนี้โครตดุ ( ภาม )

2. ระดับบัวแล้ว

ช่วงเย็น_

"โอ๊ยซี๊ดดด...แสบจังเลยล่ะพี่กล้า มือหนักเกินคนไปแล้วนะ!" ฝ่ายน้องสาวแทบอยู่ไม่สุข ตอนให้พี่ชายทำแผลที่หัวเข่าให้ แล้วเขาดันใช้แอลกอฮอล์ถูรอบรอยถลอก

ซึ่งเมื่อช่วงบ่ายกว่าจะเจอเขา ก็ตอนที่ช่วยกันเข็นรถขายของกลับบ้านพร้อมครีม ถึงจะเห็นสภาพสะบัมสะบอมของน้อง

"นี่ขนาดเบามือสุดแล้วนะ ถ้าจะอ่อนแอขนาดนี้ก็อย่าไปเซ่อซ่าตรงไหนอีก"

"เงียบเลยนะพี่กล้า! เพราะไปตามหาพี่ไงดูสิแผลเต็มขาเลย คอยดูนะจะฟ้องแม่ให้มาบ่น!" เธอแย่งสำลีจากมืออีกฝ่าย ขืนปล่อยให้เขาทำต่อไปมีหวังคงได้นอนดิ้นขาดใจแน่ๆ

ดวงตาคู่กลมสีน้ำตาลอ่อนมองดูลูกบอลราคาแพงอย่างผู้ชนะ ป่านนี้เจ้าของคงจะร้อนใจน่าดู หรือเธอจะเอาคืนด้วยการไปโพสต์ขายทางโลกโซเชียล

"ก็ชดเชยความผิดให้อยู่นี่ ขืนไปฟ้องแม่ให้ด่าพี่ก็ไม่ได้ไปเตะบอลอีกสิ ดีไม่ดีเราไม่ได้ไปขายน้ำอีกนะบัว" คนบอกหวังต่อลองกับน้องสาว บัวค่อนข้างขยันชอบเก็บเงิน ยกเว้นเขาชอบสนุกกับกลุ่มเพื่อน

"สภาพนี้จะไปไหวได้ไงเล่า อาทิตย์หน้าก็เปิดมหาลัยแล้วด้วย อดใส่กระโปรงสั้นๆ เลย"

"จะจับตีก้นให้ดู นี่ยังไม่เข้ามหาลัยเลยจะแต่งตัวโป๊แล้ว อย่าทำตัวไวก่อนอายุเถอะ" ต้นกล้าบอก ดึงเอาลูกบอลมีลายเซ็นต์ของนักเตะดัง มันคับคล้ายคับคลากับของใครบางคน

"แค่หยอกเล่นเอง ทีตัวเองชอบดูคนมาเต้นข้างสนามล่ะ ไม่เห็นบ่นบ้าง"

"มันคนล่ะแบบกันไหม ว่าแต่ไปเอาบอลลูกนี้มาจากไหน?"

"อ้อ...เห็นมันวางข้างสนามน่ะเลยเอามาเก็บไว้ให้ ว่าแต่วันนี้มีอะไรกินแม่ไปตลาดกลับมายัง" ร่างบางรีบลุกพรวด แค่จินตนาการว่าบอลลูกนั้นมีใบหน้าเดียวกันกับเจ้าของ ปลายเท้าเล็กก็ทำงานอัตโนมัติ รีบเตะใส่ฝาผนังบ้านกระเด็นหล่นตะกร้าผ้า

"เห็นพ่อบอกว่าแม่จะทำหมูกะทะให้นะ ไปอาบน้ำก่อนไปแล้วลงมากิน"

"ก็ดี" ใบหน้าสวยเผยยิ้มกว้าง อย่างน้อยชีวิตก็ไม่ได้โชคร้ายอะไร แค่รู้ว่ามีของโปรดอร่อยรอกินข้าวมื้อค่ำ

ช่วงเวลาต่อมา_

"เอ้าชน!!! ลูกสาวพ่อจะได้ขึ้นปีหนึ่งสักที!" ผู้เป็นพ่อรีบนำน้ำหวานหลากสีเทใส่แก้วลูกสาวกับลูกชาย ส่วนของเขาและภรรยาก็เป็นเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพียงน้อยนิด

ในบรรยากาศครื้นเครงของครอบครัวมักเกิดอย่างนี้ประจำ ไม่ว่าจะลูกชายหรือลูกสาวก็มีเรื่องให้กินเลี้ยงบ่อยๆ

"แบบนี้พ่อจะไปรับไปส่งบัวเหมือนเดิมใช่ไหม ไม่เอานะนั่งรถมอเตอร์ไซค์ไปกับพี่กล้าน่ะ กลัวแว้นแล้วมันล้ม"

"ไม่เชื่อฝีมือเลยอ่ะ นี่ระดับเซียนมหาลัยจนจะจบอยู่แล้วไหม?" พอเห็นน้องสาวจิ้มอาหารปิ้งไม่หยุด ต้นกล้ารีบแย่งเนื้อหมูบนกระทะมากินเสียเอง กันอีกฝ่ายนอนอืดหน้าทีวีแล้วอดดูฟุตบอล

"ดีซะอีกมีพี่เราคอยคุ้มกันที่มหาลัยด้วยนะ แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" คนึงนิจเอ่ยบอก เพราะบัวเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้าน ทุกคนเลยใส่ใจพิเศษไม่เว้นแม้แต่ต้นกล้า แอบห่วงน้องไม่ให้เถลไถล

"ใช่ เห็นไหมระดับพี่แล้วอ่ะปรมาจารย์เชียว"

"เหอะ! ใหญ่คับมอเลยว่างั้น" น้ำเสียงหวานแซว รับแก้วน้ำหวานสีแดงมากระดกเอาความสดชื่น

"ที่สุดแล้วอ่ะ แต่มันยังมีคนที่ดุกว่าพี่นะ ไอภามน่ะหัวหน้าเฮดว้ากเชียว" คนบอกเผยสีหน้ากังวล

"น่ากลัวตายล่ะ ระดับเพื่อนพี่กล้ามีคนไหนบ้างที่บัวไม่รู้จัก คอยดูนะเฮดว้ากก็เถอะ ลองเจอบัวว้ากหน่อยระวังจะหูหนวก" ร่างบางพูดติดตลกแทบหัวเราะจนตัวงออย่างสนุก

"จริงด้วยแฮะ ลูกพ่อมันเก่งจริงๆ ส่วนเราอ่ะกล้า...ตั้งใจเรียนนะลูก จะได้มีงานดีๆ ทำ"

"ไม่ต้องห่วงหรอกพ่อคะแนนไม่เคยตกก็รู้นิ นอกจากไม่รอด"

"เออจริง" ยุทธการแสร้งยกนิ้วกุมขมับ ยิ่งเรียกเสียงหัวเราะของครอบครัวในบ้านฐานะปานกลางอย่างอบอุ่น

"ดูพี่เป็นตัวอย่างนะบัว เรียนคณะเดียวกันทั้งทีแอบไปดูน้องบ่อยๆ กล้า"

"ไม่ห่วงเลยแม่ ถิ่นกล้าทั้งนั้นไม่มีใครยุ่งหรอก" เขายักไหล่น่าหมั่นไส้ไปหนึ่งที

"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ในฐานะผู้ชำนาญคณะวิศวะจะขึ้นปีสี่" ใบหน้าสวยกลั้นยิ้มไม่หุบ แสร้งก้มคำนับทางพี่ชาย ยกเว้นมือบางจับตะเกียบคีบหมูชิ้นไม่หยุด จนมารดาและสามีต่างปล่อยเสียงหัวเราะลั่น

"หมดกะทะแล้วบัวชนะ!"

........ ........... .......... ........