4. จนได้
864 Words
ช่วงเวลาต่อมา_
"มันต้องขนาดนี้เลยเหรอบัว พวกเราจะร้อนตายก่อนนะ" ครีมเอ่ยอย่างกังวลใจ อยู่ดีๆ เพื่อนสาวก็ให้ใส่หน้ากากลายการ์ตูน แต่สภาพอากาศช่วงใกล้เที่ยงคือร้อนอบอ้าวมากๆ
"เอาน่า..เพื่อความสงบสุขของการขาย" หลังจากที่ทั้งคู่เพิ่งรู้ว่ามีรอบแข่งขันพิเศษ สำหรับทีมฟุตบอลของมหาวิทยาลัยที่พวกเธอจะเข้าเรียน นั่นแปลว่าเจ้าของลูกบอลลูกนั้นต้องมาด้วย
"ถ้าจะขนาดนี้กลับบ้านไปอ่านหนังสือดีกว่าไหมบัว"
"ได้ไงเล่าครีม เมื่อเช้าออกจะขายดีทำไมมาเงียบได้ล่ะ ยอดขายพวกเราจะตกนะ" มือบางควานหาในตระกร้าใส่เงินทอน พบธนบัตรไม่กี่ใบและเหรียญจำนวนนึง มันค่อนข้างน้อยกว่าทุกวัน
หากได้ขายอีกรอบช่วงเที่ยงที่คนกระหายน้ำ ดีไม่ดีเธอจะได้จ้างลุงวินไปนำน้ำหวานมาเพิ่มอีกอย่างวันอื่น
"เราล่ะเหลือเชื่อกับความงกของบัวจริงๆ "
"น้ำหวานแก้วนึงจ้ะน้องรัก อุ้ย! หัวไปกระแทกกับอะไรมา?" ต้นกล้าแทบถามเสียงหลง ตอนเงยหน้าขึ้นมองน้องสาวและเพื่อนรุ่นเดียวกัน หน้ากากลายการ์ตูนตาโตๆ คิ้วดกดำๆ ช่างเรียกอารมณ์ขบขัน
"พอดีบัวอยากเปลี่ยนสไตล์ค่ะพี่กล้า เด็กๆ คงจะชอบ" บัวอธิบายแทน
"แน่ใจนะว่าโอเคน่ะ ไม่ใช่ทำงานมากไปแล้วสมองเออเร่อนะ?" ต้นกล้าจะแกล้งดึงหน้ากากออก แต่ติดตรงที่ว่ามือบางรั้งทันควัน
"พูดมากน่า วันนี้จะมีแข่งรอบพิเศษทำไมไม่บอกน้อง จะได้วางแผนล่วงหน้าถูก"
"ก็เห็นสภาพเมื่อวานไม่น่าไหว ไม่คิดว่าจะมานี่" ต้นกล้าบอก ชะโงกตัวมาดูหัวเข่าน้องสาวแต่เธอดันใส่กางเกงวอร์มขายาว
"แผลแค่นี้ไม่เป็นอุปสรรคต่อธุรกิจหรอกนะพี่กล้า ไกลหัวใจน่ะได้ยินไหม"
"จ้ะ แม่น้องสาวคนเก่ง เก่งเอาโล่อยู่คนเดียว"
"ชิ! รีบกินไปรีบไปเลย บังลูกค้าคนอื่นคนยิ่งอยากอยู่"
"ช่วยอารมณ์ดีเหมือนหน้ากากหน่อย ออกจะขำ" เขาเลยหยิบน้ำหวานไปหนึ่งแก้ว แล้ววิ่งเข้าสู่สนามบอลขนาดใหญ่ที่มีทีมเพื่อนๆ รออยู่
"น้ำแบบนี้แก้วนึง" เสียงเข้มดังขึ้น จิ้มนิ้วชี้ยาวใหญ่ลงบนฝาขวดน้ำสีแดง มันยังปิดสนิทเหมือนไม่ได้เปิดไว้
"บะแบบนี้เหรอคะสุดหล่อ กำลังขายดีเชียว" เสียงหวานสั่นตะกุกตะกัก ไม่คิดว่าจะเจอคู่กรณีคนเมื่อวานเสียจนได้ แถมคราวนี้หน้าหล่อดันใสสะอาดนัก ไม่เหมือนช่วงเย็นมีเหงื่อผุดเต็มรอบด้าน
"กี่บาท?" มือหนาถือโทรศัพท์ขึ้นมาสแกนคิวอาร์โค้ดรอ
"ยี่สิบค่ะ ยี่สิบทุกแก้วเลยค่าาา" มือบางมันสั่นเสียดื้อๆ ราวกับพลังงานในตัวเองจะหมด จนครีมที่อยู่ข้างๆ รับรู้ความผิดปกติ เลยมาอาสานำแก้วนั้นใส่ถุงหิ้วให้
"แล้วเพิ่มผ้าเย็นด้วย"
"ได้เลยค่าาาสุดหล่อ จะรับกี่ห่อดีคะมีเป็นร้อยเชียว" ร่างบางได้ทีหมุนตัวรวดเร็ว ไปล้วงเอาผ้าในถุงพลาสติกแช่ถังน้ำแข็งใบเล็กๆ ความเย็นเฉียบยังไม่เท่ากับการสบตาคู่คมนี้สักนิดเดียว
เกิดเขาจำเธอได้ขึ้นมาล่ะ ธุรกิจการขายวันนี้ต้องล้มละลาย ไหนจะลูกบอลใบนั้นอยู่ไหนก็จำไม่ได้
"หมดนั่น" เสียงเข้มบอกราบเรียบ หรี่สายตามมองมือบางที่มันสั่นไปซะทุกอิริยาบถ
"ได้เลยจ้ะสุดหล่อ ทั้งหล่อทั้งรวย แต่รอบหน้าไม่ต้องมาเหมาก็ได้" บัวบอกเสียงเบาในท้ายประโยค ได้ยินแค่ครีมตรงคนเดียว
"......" มือหนาโชว์ภาพทำรายการสำเร็จบนหน้าจอโทรศัพท์ให้บัวดู ก่อนจะรับทั้งแก้วน้ำหวานและถุงใส่ห่อผ้าเย็น วิ่งกลับเข้าสนามใหญ่
"คนอะไรหล่อชะมัดเลย ทำเพื่อนของครีมเสียอาการได้นะเนี้ย" คนแซวยกนิ้วมาจิ้มแก้มป่องบนหน้าสวย
"เสียอาการอะไรเล่าครีม นั่นมันเป็นเจ้าของลูกบอลไง ใจหายหมดแล้วเนี้ย" สองขาเรียวอ่อนแรงทรุดนั่งลงใต้โต๊ะ ยกมือสองทาบหน้าอกข้างซ้าย ก้อนเนื้อในอกแทบไม่เต้นสั่นไหว
"หน้าพี่เขาดูไม่ใช่คนใจร้ายเลยนะ บัวรู้แล้วก็เอาไปคืนเถอะ พวกนักกีฬามักมีของรักของหวงนะ"
"ได้ไงเล่าเสียศักดิ์ศรีหมด พวกเขายังไม่ขอโทษเลยแล้วทำไมต้องยอมคืนด้วย" มือบางดึงหน้ากากลายการ์ตูนออกมาพัดไล่ไอร้อน เมื่อรู้ว่าคู่กรณีไปเข้าร่วมการแข่งขันแล้ว เธอเลยลุกยืนขึ้นจะช่วยเพื่อนสาวขายน้ำต่อ เพราะตอนนี้ผู้คนเริ่มเต็มรอบข้างสนาม หวังเก็บเกี่ยวโอกาสทองแล้วรีบกลับบ้านเสียดีกว่า
"......" มุมปากหยักกระตุกยิ้มเหลือร้ายทันที บีบกำมือหนาจนแก้วน้ำหวานแตกระจายเต็มพื้น คนรอบข้างต่างงุงงนกับเขาต่างหาก
"เป็นไรว่ะมึงไอภาม ซื้อมาแล้วไม่กินมึงนี่อารมณ์ไหน?"
...........................................
- Writer
