5. ของๆ ฉัน
970 Words
ตุ๊บ~
"เป็นไงล่ะ เห็นไหมว่าวันนี้รวย" เสียงหวานเอ่ยอย่างภูมิใจ หลังจากผ่านวิกฤตช่วงเที่ยงได้ เธอได้เพิ่มน้ำหวานขายบนรถอีกตั้งหลายรอบ
ร่างบางเลยทยอยเก็บร้านใส่รถเข็นทันที ที่แบ่งรายได้กับครีมหักค่าสินค้าออกทั้งหมด มีบันทึกรายรับรายจ่ายไว้อย่างตรงไปมา
"สงสัยเราจะมีเพื่อนดวงเฮงนะเนี้ย จับอะไรเป็นเงินเป็นทองหมด"
"แน่นอน ดวงเรามันพากันปัง"
"แต่จะเปิดเรียนวันมะรืนแล้วนะ พวกเราจะไม่ได้ขายน้ำตอนเช้าแล้ว กว่าจะเลิกเรียนก็เย็นเลย" ครีมอดเสียดายไม่ได้ ช่วงเปลี่ยนปีการศึกษาใหม่ดันหารายได้จำนวนมาก ไม่ได้ขอเงินบุพการีมาใช้เลย
"เอาน่า เราเลิกเร็ววันไหนก็มาขายวันนั้น อีกอย่างมหาลัยก็อยู่แค่นี้ อาจจะแวบมาตอนว่างๆ กัน" ระดับสมองอัจฉริยะย่อมมองการไกล รีบเก็บของจนเรียบร้อยจะเหลือแค่เพียง นำเงินจำนวนไปให้ลุงวินรับจ้าง ถือว่าเป็นบุคคลสำคัญเวลาเอาสินค้ามาสมทบ
"ทำแบบนั้นก็ได้ แล้วนี่ของลุงวินรีบไปรีบมานะเดี๋ยวเฝ้าของให้" ครีมนำถุงพลาสติกใส่ธนบัตรยื่นให้เพื่อนสาว
"โอเค" สองเท้าเล็กในรองเท้าผ้าใบสีดำ รีบวิ่งไปทางมุมนึงของสนามบอล ที่ตอนนี้การแข่งขันสิ้นสุดลงพอดี อีกแป๊บเดียวพี่ชายคงจะไปช่วยเข็นรถกลับบ้าน
เธอมักจะมามุมนี้ประจำ คือแก็งค์วินมอเตอร์ไซค์วัยอายุรวมกันเกินหลายร้อยปี
"นี่ลุงค่าขนม"
"ขอบใจมาก"
"จ้ะไปก่อนนะ ถ้ามีงานแล้วจะโทรตามอีก" บัวบอกแบบสนิท แล้วยกมือไหว้เคารพเช่นผู้ใหญ่ที่น่านับถือคนนึง แล้วสองเท้าเล็กก็พาตัวเองเดินลัดหลบแดดมาตรงใต้ตึก จะเป็นทางไม่ค่อยมีผู้คนเพ่นพ่านสักเท่าไหร่
หมับ!
"เฮ้ย! อะไรว่ะปล่อยเลยนะ!" เสียงหวานตกใจ แต่ในความโกลาหลนั้นทำเธอเผยนิสัยแข็งกระด้าง กำจิกมือหนาของคู่กรณีตรงเรียวแขนเล็ก
"ลูกบอลฉันอยู่ไหน" เสียงเข้มพูดราบเรียบ ไม่บ่งบอกอารมณ์
"นายหมายถึงอะไร? บอลอะไรของใครไม่ทราบ" ยิ่งเธอพยามแงะนิ้วยาวของเขา มือหนายิ่งกำแน่นกว่าเดิม แล้วรั้งตัวเธอเข้าใกล้ร่างสูงโปร่งชุดนักฟุตบอลสีน้ำเงินลายขาวแดง
"ฉันไม่มีเวลาให้คิดหรอกนะ ขืนไม่บอกรับรองว่าเธอจะไม่ได้ขายของที่ตรงนั้นอีก"
"อ้าว...."
"บอลอยู่ไหน" เสียงเข้มแข็งขึงอีกรอบ
"ก็บอกว่าไม่รู้ไงเล่า! คิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายจะทำยังไงก็ได้เหรอ รังแกผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียวโครตไม่แมนเลยนะ" บัวพูดเสียงดังกว่าปกติ ทำคนเดินผ่านไปผ่านมาเหลียวมอง
"ก็ตอบมาสิ"
"นายจะทำอะไรฉันไม่ได้นะ! ในนี้มันที่สาธารณะอย่ามาฉวยโอกาสกันนะสิ ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!" ร่างบางตัวอ่อนยวบดั่งสตรีไร้แรงสูง จนเรียกความสนใจของทุกคนทันที
"ทำบ้าอะไรของเธอยัยตัวแสบ!" เสียงวิพากษ์วิจารณ์รอบด้าน ทำชายหนุ่มอย่างเขาต้องปล่อยมือออก
"ก็บอกไปแล้วไงว่าฉันไม่รู้จักนาย เห็นว่าตัวเองหน้าหล่อแล้วจะมาจับคนอื่นทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ได้ง่ายเด็ดขาด!" สองแขนเล็กยกกอดอกตัวเองอัตโนมัติ จนทำใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วยุ่ง มันบ่งบอกความอารมณ์เสียเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์
"อย่าทำอะไรนังหนูนี่นะ ยัยหนูนี่เป็นเด็กดีไม่เคยมีเรื่องกับใคร" ลุงวินรีบวิ่งมาห้าม
"ฝากไว้ก่อนยัยตัวดี ของๆ ฉันไม่มีวันยกให้ใครง่ายๆ หรอก" ร่างสูงเดินผ่านร่างบางทันที แต่แรงผละกำลังชนปาดหัวไหล่มน จนเธอแทบเซหกล้มไปยืนพิงพนัง
"...ไอหมายเลขสิบสอง!!!" ตัวเลขตรงแผ่นหลังกว้างเด่นชัด ทำให้คนมองจดจำเค้นน้ำเสียงเจ็บใจอย่างดัง
อีกด้านนึง_
"มึงหายหัวไปไหนมาว่ะ กูมารอนานแล้วนะ" ทิวเขารีบลุกพรวดมาหาเพื่อนรักอย่างภาม ตอนที่อีกฝ่ายเพิ่งลงรถสปอร์ตคันหรู
"เพิ่งแข็งเสร็จ" มันน่าเจ็บใจเขาชะมัด จับตัวขี้ขโมยได้แล้วแต่ยัยตัวแสบดันเจ้าแผนการณ์กว่า
ร่างสูงโปร่งรีบถลกเสื้อฟุตบอลถอด แล้วรับก้มล้วงหาเอาเสื้อยืดสีดำมาใส่ ก่อนที่จะมีคนขับรถนำมันไปจอดอีกด้านนึง
"พี่ภามมาแล้วเหรอคะ วันนี้แข่งชนะอีกไหม" ฝ่ายน้องสาวรีบวิ่งมาอย่างดีใจ
"จะไปเหลือเหรอคนอย่างมัน ว่าแต่ลูกบอลล่ะมึงไปตามคืนได้ยัง"
"ยังไม่ว่าง" เสียงเข้มตอบราบเรียบ มาคว้าขวดน้ำดื่มเย็นเฉียบกระดก
"แต่เพื่อนกูบอกว่าเป็นยัยเด็กร้านขายน้ำนั่นแหละ มีอยู่คนเดียวในสนามที่ปากเก่งๆ หน่อย"
"หื้ม...พวกพี่อย่าไปมีเรื่องกับใครอีกนะ พราวไม่ช่วยคุยกับแม่แล้วจริงๆ ด้วย" เธอมานั่งลงบนเก้าอี้ ให้พี่ชายและเพื่อนนั่งฝั่งตรงข้าม
"ใครจะไปมีเรื่องกับผู้หญิงได้เล่า พวกพี่นี่แมนเต็มร้อยนะไม่มีทางอ่ะ" ทิวเขาพูด
"แต่ก็ไม่แน่...ของๆ กูไม่ได้ยกให้ใครฟรีๆ " ภามบอก คราวนี้จับขวดน้ำเย็นราดตั้งแต่ศรีษะลงใบหน้าหล่อเหลา เรียกความสดชื่นที่แฝงการกับอารมณ์ร้อนในกาย
ภาพของหญิงสาวหน้าตาดื้อด้านวนเวียนในหัว กิริยาต่างกับน้องสาวเขาสิ้นเชิง คงจะใช้ไม้ดีคุยด้วยไม่ได้แน่
.....................................
- Writer
