6. เวรกรรมตามทัน
1009 Words
เอี๊ยดดด~
รถยนต์ของผู้เป็นพ่อวิ่งมาจอดหน้าลานกว้างในรั้วมหาวิทยาลัย นับว่าเป็นวันเปิดภาคเรียนแรกของลูกสาวคนเล็ก ทำทุกคนต่างตื่นเต้นไม่น้อยคอยลุ้นไปกับเธอทุกครั้ง
"หล่อแล้วนะพ่อ" เสียงหวานเอ่ยแซว ยามเห็นยุทธการชะโงกส่องกระจกรถซ้ำๆ ทางด้านมารดาก็มีท่าทางเดียวกัน แต่งแต้มลิปสติกเติมเฉดสีฉูดฉ๊าดใส่เรียวปาก
"ผมก็อยู่กับน้องทั้งวันนะเนี้ย จะมาส่งให้คนมองกันทำไม?"
"ก็คนมันตื่นเต้นนี่ลูก ให้มันเหมือนกับวันที่แม่มาส่งต้นกล้าเข้าเรียนวันแรกเหมือนกันนะ" คนึงนิจบอก
"ใช่ๆ พ่อล่ะยังตื่นเต้นไม่หาย ว่าที่วิศวะป้ายแดงรออยู่นะลูก"
"ถ้าจะขนาดนั้นวางแผนเลี้ยงทั้งหมู่บ้านเลยดีกว่า ให้ป้าๆ ข้างบ้านอายด้วย" ต้นกล้าก้าวขาลงจากรถก่อน เขายังจำได้วันที่คนข้างบ้านเคยดูถูก คิดว่าเขาจะเกเรจนเรียนไม่จบ กระทั่งขึ้นปีสี่นี้ช่วยลบข้อครหาได้
"ก็ดีนะ พ่อจะติดป้ายใหญ่ๆ เด่นหน้าบ้านเลย" คนเป็นพ่อรีบลงตามมา
"สรุปนี่ตั้งใจมาส่งบัวหรือพี่กล้ากันแน่เนี้ย เริ่มแยกไม่ออกล่ะนะ" เสียงหวานแซว รีบเข้ากอดมารดากับบิดา ไม่เคยสักครั้งที่จะไม่ได้รับความอบอุ่นในครอบครัว
"ก็นิดนึงสิลูก เกิดก่อนเกิดหลังไม่สำคัญเลยนะ แค่รู้ว่าแม่กับพ่อรักเท่ากัน" ท่านเคยกลัวว่าลูกชายคนโตจะน้อยใจ ช่วงที่คลอดน้องมาใหม่ๆ แทบไม่มีเวลาดูแลเหมือนก่อนหน้า จนกระทั่งสามีมาแลกเปลี่ยนหน้าที่กัน ทุกอย่างก็กลับมาดีขึ้นรวมถึงบรรยากาศในบ้าน
"ซึ้งจัง..น้ำตาจิไหลแล้วแม่"
"ไร้สาระจริงๆ เชียว ดูสิพ่อน้ำตาซึมเลย" คนเป็นพ่ออดขำไม่ไหว
"รีบไปกันเถอะน่า คนเต็มไปหมดเลย เดี๋ยวก็ได้ไปคนสุดท้ายหรอก"
"ก็ได้ บัวไปแล้วนะบ้านจะเงียบๆ หน่อยนะพ่อ" ร่างบางในชุดนักศึกษาถูกระเบียบทุกประการ รีบยกมือโบกอำลาบุพการี ก่อนจะวิ่งตามหลังพี่ชายในชุดนักศึกษาปีสี่สวมเสื้อช็อปสีแดง
"ทางนี้บัว ทางนี้เลย" ครีมชูมือเรียก ขณะที่นั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน เพราะต้องรอทำกิจกรรมรับน้องและรู้จักพี่รหัส เธอภาวนาให้เป็นพี่ชายตัวเอง
"ไปรอเลย เดี๋ยวพี่ไปรวมกับเพื่อนเหมือนกัน"
"ได้ๆ " บัวสุดตื่นเต้นในชีวิตรั้วมหาลัย รีบไปนั่งข้างเพื่อนสนิทจับมือกันแน่น
"เอาล่ะน้องๆ วันนี้พวกเราทุกคนต้องมาทำกิจกรรมร่วมกัน แต่บอกไว้เลยนะว่าคณะวิศวะของพวกเราไม่ธรรมดา!!!" เสียงพี่ว้ากคนนึงพูดใส่ไมค์ตัวเล็ก เดินวนรอบกลุ่มรุ่นน้องปีหนึ่ง
"อย่างในวันนี้พวกเราจะทำกิจกรรมร่วมกันก่อน แล้วแยกไปหาพี่รหัส ค่อยวนกลับมาทำกิจกรรมในรอบสุดท้าย!!!"
"ถ้าใครไม่ผ่านรับน้องวันนี้...พวกเราคงรู้ดีว่าคณะวิศวะมีบทลงโทษหนักขนาดไหน ทราบ!!!"
"ทราบ!!!" นักศึกษาตอบเสียงเดียวกัน ในบรรยากาศชวนหวั่นที่รุ่นพี่แต่ละคนช่างดูดุดัน ไม่เว้นแม้แต่พี่ชายตัวเอง
"แล้วที่สำคัญน้องๆ ต้องรู้ไว้ พี่เฮดว้ากที่อยู่ทางด้านนั้นจะเป็นคนตัดสินทั้งหมดเอง!!!" คนบอกชี้ไปยังชายหนุ่มหน้าหล่อในชุดเสื้อช็อปแดงก่ำ มีที่คาดศีรษะบ่งบอกชื่อคณะ แต่ทว่า....
"ไอเลขสิบสอง.." เป็นเขาไปได้ไง ร่างบางอ่อนแรงไปชั่วขณะ ยิ่งกว่าถูกน้ำเย็นเยือกสาดเข้าใบหน้าจังๆ แม้แต่ครีมยังหน้าเจื่อนไม่กล้ามอง
"เวรกรรมมันตามทันดีนะ" ภามเดินดุ่มฝ่ากลุ่มรุ่นน้องที่นั่งอยู่ มาย่อตัวลงตรงหน้าบัว เอาถังสีในมือเพื่อนข้างๆ มาวาดบนหน้าสวย ที่ตอนนี้เอาจะหยิกให้แก้มป่องระเบิดทั้งสองข้าง
"ฝันป่ะเนี้ย ใช่! ต้องฝันแน่ๆ " มือบางเอื้อมมาหยิกข้อหนา แต่หยิกยังไงเธอก็ไม่เจ็บ
"จะหยุดได้ยัง!!!" คราวนี้เสียงเข้มพูดดังก้อง ไม่จำเป็นต้องใช้ไมค์เลยสักตัว ทำทุกคนสะดุ้งไม่เว้นร่างบางที่ตกใจ
"ถ้าใครมีปัญหา ก็ไปลงชื่อย้ายคณะซะ! ที่นี่ไม่ต้อนรับสำหรับคนที่ไม่พร้อม!!!" ร่างสูงโปร่งดีดตัวลุกยืน เหลือบมองใบหน้าสวยถูกวาดวงกลมรอบดวงตาข้างเดียว เลียนแบบสุนัขลายจุด
"น่ากลัวจังเล่า" เสียงหวานเอ่ยกับครีม เริ่มขนลุกไม่คิดว่าคู่กรณีจะดุดันกว่าหลายเท่า
"เอาล่ะน้องๆ ให้ทุกคนต่อแถวมาให้พี่ๆ ทาหน้าก่อน แล้วค่อยสลับกันไปร่วมกิจกรรมตามจุด ทราบ!!!" รุ่นพี่คนนึงพูด
"ทราบ!!!" บัวกับครีมรีบจับมือพากันลุก แทบกลืนน้ำลายยากลำบากลงคอเสียเหลือเกิน ทำไมพี่ชายเธอไม่เคยบอกว่ามีเพื่อนเป็นเขา เผื่อจะต่อลองคุยกันดีๆ บ้าง
"พี่กล้าอยู่ไหนอ่ะบัว รู้สึกคิดถึงยังไงก็ไม่รู้"
"หายหัวไปไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยจะมาตอนน้องโดนเชือดแน่ๆ " หันซ้ายหันขวาก็เจอแต่สายตาคมคู่นั้น ดูจะอาฆาตเธอไม่หยุด
"หน้านิ่งๆ อย่างนั้นทำไมดุจังเล่า!!!" เสียงหวานยังบ่นพึมพำ ยังไม่ทันเห็นหน้าตัวเอง ก็ทำรุ่นพี่แถวนั้นหลุดหัวเราะ
"นี่ยังน้อยนะคะ แนะนำให้น้องบัวอยู่ห่างๆ ไว้ดีกว่า" อีกฝ่ายคงมองป้ายชื่อที่มีคนมาบังคับให้ใส่
"...จะห่างยังไงก่อน?" หน้าสวยเหลียวมองตัวเองในกระจก กลับกันก็เจ็บใจเต็มทน เขากะให้เธออายในที่สาธารณะแน่ๆ ถึงได้วาดหน้าใสใสเป็นสุนัขแบบนี้
"ก็ลืมไปเนอะ...วันนี้ต้องรับน้องด้วยกัน"
.............................................
- Writer
